merhabalar,siteye bugün üye oldum ama uzun zamandır msjları takip ediyordum..yaşadığım acının büyüklüğünden aylardır toparlanıp yazma cesaretini bulamamıştım kendimde..bugün,artık bütün yaşadıklarımı geride bırakıp zor da olsa yeni umutları kovalamam gerektiğine karar verdim..yaklaşık 10 ay önce 39+5 haftalık hamileyken yani doğumuma birkaç gün kala bebek hareketlerim durduğu için hastaneye başvurdum.NSTye bağlandığımda bebeğin kalbinin durduğunu söylediler..ultrasonda da bakıldığında kesinlikle ölü olduğunu öğrendim..dr doğum yapacağımı söylediğinde yaşadıklarımı kelimelerle anlatmam mümkün değil.3 saatlik suni sancının ardından normal doğum yaptım.yalnız doğumun son anında anestezi istedim,bebeği görürsem çok kötü olacağımı düşündüm..eşim ve ben yıkılmıştık..düşünün bugün yarın doğacağını beklerken hastaneden eve elimiz boş döndük..ben suni sancı aldığım sırada bebeğin odasını toparladı eşim.aldığımız herşeyin üstünü kapattık,bütün hayallerimiz yıkılmıştı..Allah böyle bir acıyı kimseye yaşatmasın.düşünün ki sadece birkaç haftalık hamileyken kürtaj olmuş çoğu arkadaşımız ve yaşadıkları psikolojik travma ne kadar kötüyken ben doğuma yakın kaybettim bebeğimi ve psikolojim alt üst oldu..kızımızı babası gördü ve elleriyle götürüp gömdü..şimdi bazen keşke baksaydım diyorum..doğum sonrası kakasını yaptığını öğrendik çok az miktarda ama maalesef ölümüne sebep oldu..bu senenin başından beri bebek için uğraşıyoruz,normal doğum yaptığım için dr korunmama gerek olmadığını söyledi..bebek diye yanıp tutuşurken artık umutlarımı yitirmek üzereyim.bu zaman zarfında 2 ay serophene kullandım ama olmadı.olmayınca olmuyor işte,belki vaktini bekliyor ama benim beklemeye gücüm kalmadı artık..eşimle çok mutluyuz,herşey yolunda ama bebeğimiz olmadığı için sanki herşey yarım kalıyor,denemediğimiz şey kalmadı.yumurtlama zamanı gün aşırı ilişki,ovulasyon testleri,vs.vs.vs...artık çok yoruldum,stres belki de geciktiriyor bu kadar ama elimde değil..düşünmemek için kendimi zorluyorum ama olmuyor..bebek gördüğümde kızım yaşasaydı o da böyle olurdu,şimdi dişi çıkardı,şimdi şöyle olurdu diye düşünmekten kafayı yemek üzereyim..burada en azından benimle aynı şeyleri yaşayanların yazılarını okuyunca biraz da olsa teselli oluyorum..bu da bir imtihan ama inanın çok ağır :'( Allah hepimize sonsuz sabır versin,en kısa zamanda yavrularımızı kucaklamayı nasip etsin...
merhabalar,siteye bugün üye oldum ama uzun zamandır msjları takip ediyordum..yaşadığım acının büyüklüğünden aylardır toparlanıp yazma cesaretini bulamamıştım kendimde..bugün,artık bütün yaşadıklarımı geride bırakıp zor da olsa yeni umutları kovalamam gerektiğine karar verdim..yaklaşık 10 ay önce 39+5 haftalık hamileyken yani doğumuma birkaç gün kala bebek hareketlerim durduğu için hastaneye başvurdum.NSTye bağlandığımda bebeğin kalbinin durduğunu söylediler..ultrasonda da bakıldığında kesinlikle ölü olduğunu öğrendim..dr doğum yapacağımı söylediğinde yaşadıklarımı kelimelerle anlatmam mümkün değil.3 saatlik suni sancının ardından normal doğum yaptım.yalnız doğumun son anında anestezi istedim,bebeği görürsem çok kötü olacağımı düşündüm..eşim ve ben yıkılmıştık..düşünün bugün yarın doğacağını beklerken hastaneden eve elimiz boş döndük..ben suni sancı aldığım sırada bebeğin odasını toparladı eşim.aldığımız herşeyin üstünü kapattık,bütün hayallerimiz yıkılmıştı..Allah böyle bir acıyı kimseye yaşatmasın.düşünün ki sadece birkaç haftalık hamileyken kürtaj olmuş çoğu arkadaşımız ve yaşadıkları psikolojik travma ne kadar kötüyken ben doğuma yakın kaybettim bebeğimi ve psikolojim alt üst oldu..kızımızı babası gördü ve elleriyle götürüp gömdü..şimdi bazen keşke baksaydım diyorum..doğum sonrası kakasını yaptığını öğrendik çok az miktarda ama maalesef ölümüne sebep oldu..bu senenin başından beri bebek için uğraşıyoruz,normal doğum yaptığım için dr korunmama gerek olmadığını söyledi..bebek diye yanıp tutuşurken artık umutlarımı yitirmek üzereyim.bu zaman zarfında 2 ay serophene kullandım ama olmadı.olmayınca olmuyor işte,belki vaktini bekliyor ama benim beklemeye gücüm kalmadı artık..eşimle çok mutluyuz,herşey yolunda ama bebeğimiz olmadığı için sanki herşey yarım kalıyor,denemediğimiz şey kalmadı.yumurtlama zamanı gün aşırı ilişki,ovulasyon testleri,vs.vs.vs...artık çok yoruldum,stres belki de geciktiriyor bu kadar ama elimde değil..düşünmemek için kendimi zorluyorum ama olmuyor..bebek gördüğümde kızım yaşasaydı o da böyle olurdu,şimdi dişi çıkardı,şimdi şöyle olurdu diye düşünmekten kafayı yemek üzereyim..burada en azından benimle aynı şeyleri yaşayanların yazılarını okuyunca biraz da olsa teselli oluyorum..bu da bir imtihan ama inanın çok ağır :'( Allah hepimize sonsuz sabır versin,en kısa zamanda yavrularımızı kucaklamayı nasip etsin...
merhabalar,siteye bugün üye oldum ama uzun zamandır msjları takip ediyordum..yaşadığım acının büyüklüğünden aylardır toparlanıp yazma cesaretini bulamamıştım kendimde..bugün,artık bütün yaşadıklarımı geride bırakıp zor da olsa yeni umutları kovalamam gerektiğine karar verdim..yaklaşık 10 ay önce 39+5 haftalık hamileyken yani doğumuma birkaç gün kala bebek hareketlerim durduğu için hastaneye başvurdum.NSTye bağlandığımda bebeğin kalbinin durduğunu söylediler..ultrasonda da bakıldığında kesinlikle ölü olduğunu öğrendim..dr doğum yapacağımı söylediğinde yaşadıklarımı kelimelerle anlatmam mümkün değil.3 saatlik suni sancının ardından normal doğum yaptım.yalnız doğumun son anında anestezi istedim,bebeği görürsem çok kötü olacağımı düşündüm..eşim ve ben yıkılmıştık..düşünün bugün yarın doğacağını beklerken hastaneden eve elimiz boş döndük..ben suni sancı aldığım sırada bebeğin odasını toparladı eşim.aldığımız herşeyin üstünü kapattık,bütün hayallerimiz yıkılmıştı..Allah böyle bir acıyı kimseye yaşatmasın.düşünün ki sadece birkaç haftalık hamileyken kürtaj olmuş çoğu arkadaşımız ve yaşadıkları psikolojik travma ne kadar kötüyken ben doğuma yakın kaybettim bebeğimi ve psikolojim alt üst oldu..kızımızı babası gördü ve elleriyle götürüp gömdü..şimdi bazen keşke baksaydım diyorum..doğum sonrası kakasını yaptığını öğrendik çok az miktarda ama maalesef ölümüne sebep oldu..bu senenin başından beri bebek için uğraşıyoruz,normal doğum yaptığım için dr korunmama gerek olmadığını söyledi..bebek diye yanıp tutuşurken artık umutlarımı yitirmek üzereyim.bu zaman zarfında 2 ay serophene kullandım ama olmadı.olmayınca olmuyor işte,belki vaktini bekliyor ama benim beklemeye gücüm kalmadı artık..eşimle çok mutluyuz,herşey yolunda ama bebeğimiz olmadığı için sanki herşey yarım kalıyor,denemediğimiz şey kalmadı.yumurtlama zamanı gün aşırı ilişki,ovulasyon testleri,vs.vs.vs...artık çok yoruldum,stres belki de geciktiriyor bu kadar ama elimde değil..düşünmemek için kendimi zorluyorum ama olmuyor..bebek gördüğümde kızım yaşasaydı o da böyle olurdu,şimdi dişi çıkardı,şimdi şöyle olurdu diye düşünmekten kafayı yemek üzereyim..burada en azından benimle aynı şeyleri yaşayanların yazılarını okuyunca biraz da olsa teselli oluyorum..bu da bir imtihan ama inanın çok ağır :'( Allah hepimize sonsuz sabır versin,en kısa zamanda yavrularımızı kucaklamayı nasip etsin...
geçmiş olsun arkadaşlar bende 11haftalık gebe oldugumu düşünürken 8.haftada bebegımın kalp atışlarının durdugunu ögrendım.3hafta bebegımi cansız taşımışım hiçbir belırtı olmadı.1hafta önce kanamam oldu dr gıttım o gece hastanede bebegım düştü yıne de kürtaj oldum..dra ne kadar korunmalıyım dıye bıle soramadım çok korkuyorum 1yıl bebek düşünebılıcegımı sanmıyorum(
ilgilenip cevap veren tüm arkadaşlarıma ayrı ayrı teşekkür ediyorum..ozlem80 dilerim hislerinde yanılmazsın,hamile olursam ilk paylaşacağım kişilerden olacaksınız inşallah.yazılanlar içime serinlik getirdi iyiden iyiye,hafifledim sanki.10 aydır içimde tutup kimseyle paylaşamamak çok zordu..bunun ağırlığı çökmüş sanki üzerime..yaşadığımız acılar günahlarımıza kefaret olsun inşallah,iyi ki inancımız var yoksa çoktan kafayı yerdik.
ilgilenip cevap veren tüm arkadaşlarıma ayrı ayrı teşekkür ediyorum..ozlem80 dilerim hislerinde yanılmazsın,hamile olursam ilk paylaşacağım kişilerden olacaksınız inşallah.yazılanlar içime serinlik getirdi iyiden iyiye,hafifledim sanki.10 aydır içimde tutup kimseyle paylaşamamak çok zordu..bunun ağırlığı çökmüş sanki üzerime..yaşadığımız acılar günahlarımıza kefaret olsun inşallah,iyi ki inancımız var yoksa çoktan kafayı yerdik.
geçmiş olsun arkadaşlar bende 11haftalık gebe oldugumu düşünürken 8.haftada bebegımın kalp atışlarının durdugunu ögrendım.3hafta bebegımi cansız taşımışım hiçbir belırtı olmadı.1hafta önce kanamam oldu dr gıttım o gece hastanede bebegım düştü yıne de kürtaj oldum..dra ne kadar korunmalıyım dıye bıle soramadım çok korkuyorum 1yıl bebek düşünebılıcegımı sanmıyorum(
canım ya benimde aynısı oldu 11. haftada muayeneye gittim ve bebişimin 6.+3haftada öldüğünü öğrendim bende 5 hafta taşımışım yavrumu...dr bekletmeden kürtaja aldı Allah korumuş seni dedi az kalsın gidiyormuşum hiç belirtisi de olmadı tek damla kan bile yoktu o kadar zaman boyunca.....soruna gelince dr um 3 ay bekle dedi rahmin toparlanması ve psikolojimin düzemesi için......bekledim 8 aydır bekliyorum çünkü bir daha olmadı bu ay aşılama yaptıracağım umarım ALLAH bu mübarek günlerde tekrar nasip eder......geçen yıl eylül ayında olmuştu yani neredeyse 1 yıl oldu ben anca toparlandım........sakın benim gibi yapma unutmaya çalış öyle yaşa.......çünkü giden hep sende oluyor.......tüm kadınlarımızı Allah çocuk sahibi yapsın şu mübarek günlerde inşallah:CüvCüv:
Allah korumus ozlem seni, cok sukur sana birsey olmamis, 8 ay beklemene cok takilma guzelim ben hicbir sorun yokken hatta hersey fazlasiyla muntazamken 22 ayda hamile kaldim, tabii o kadar beklenmemeli ama o zaman cok arastirirdim hersey yolundayken ilk 12 ay cok normal, icimizdeki korkular bile belki sseni 8 aydir bekleten neden olabilir. asilaman Insallah tutar ama tekrar altini ciziyorum 8 ay inan normal bir surec hic kendini bir de bununla uzme cunku takinca iyice gelmiyor ben de 9 aydan sonra cok takmaya baslamistim ve inan hic takmadigim bir tek ay vardi o da hamile kaldigim aydi. Insallah en kisa surede burda sevincini de paylasiriz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?