ben de sizlerdenim arkadaşlar
hikayem üzücü ne zman sevince dönüşür bilmem.
içim okadar acıyoki duygularımı sizinle paylaşmak istedim. 32 haftalık olmuştuk.8. ayımıza girmiştik çok az bi vakit kalmıştı oğlumu kucağma almaya onun mis kokuunu duymaya. Allah nasip etmedi bize bu sevinci yaşamayı.1 aralık 2009 bu tarihi asla untmuyacağım bu haytımın en tarisiz acısını yaşadığım gün.erteigün doktor kontrolüm vardı.izne ayrılıyordum. bi sürü plan yapmıştım oğlumla evde dinlaneicektik. kıyafetlerini yıkayıp ütüleyecekim.okula gittim arkasşlarla sohbet ettim tam eve gidicekken çok şiddeti bir ağrım başladı.bir de ıkınma hissi. hemen doktoru aradım. ters bi haereket yapmışsındır ya da idrar yolu enfeksiyonudur dedi. ters hareket yapmış olamazdım çünkü çok dikkat ediyordum kendime. belki enfeksiyondur dedim. ama böle kötü bişeyi aklıma getirmemeye çaıştım. çünkü daha akşam bebğim tekmeliyordu beni,annecim ben burdayım diyordu.erken doğum yapan arkadaşalrı düşünerek heralde bebek geliyor dedim.hemen yola çıktık. arabada bağıra bağıra gittim zaten, hiç kesilmeyen bi ağrıydı bu.sürekli dua ettim gidene kadar. hemen hastanede nste bağladılar. am hiç ses gelmiyordu. ultrasonu getirdler odaya yine o güm güm atan kalbinden tek bir ses bile gelmiyordu., doktor sordum aam hareket ediyo dimi dedim hayır dedi. Allahım çok kötüydüm. eşimin suratı allak bullkatı. ona bakıyordum bana iyi bişey sölesin diye. yok hayır herkes susuyodu. plesantam bebekten ayrılmıştı. ve plesanta kanama yapmıştı. bu da bebeği oksijensiz brakmış.3 snlk bi olay dedi doktor. yapamazmısız bebeği şidi alsanız yaşamazmı dedik. hayır dediler yapacak hiçbişey yok. bu 3 sn nezman olmuştu bilmiyorum. hastaneye geldiğimizde kalbi atsaydı bile yüzde 95 özürlü olurdu çünkü beyin okijensiz kalmış dediler.onu besleyen plesanta ayrılmıştı ve bebğimin yaşamlaa bağlantısı kopmuştu. o a işte benim de yaşamla bağlantım koptu. kızlar o kadar kötüyüm ki içimdek acıyı anlatmaya asla kelimelr yetmiyor.beni en iyi sizler,aynı durumu yaşayanlar anlarsınız diiye size yazıyorum hem de en ufak kafanız takılan bi durum oduğunda ihmal etmeyin diye yazıyorum. ben çok dikket ediyordum, hep kendimi suçluyorum,mutlaka bişey yapmış olmalıyım.durduk yere niye böyle olsunki diyorum. niye, niye, niye. hep bu soruyu soruyorum kendime.Allahım evin her yerine baktıkça onu görüyorum.,onunla kurduğum hayaller gözümün önünde hep. .oğluma yelek örüyordum umarım becereilirim diyodum. güzel oluyodu. çok az kalmıştı. bitirmek onun o mis tenne giydirmek nasip olmadı.. dolabını açıp açıp kıyafetlerine bakardım,öperdim hep. içinde hep oğlumu hayal ederdim.hayatımı ona endekslemiştim hep. şimdi kıyafetleri duruyo,ama karnım bomboş. her doknduğumda hissettiğim oğlum yok artık.Allahım ne yapıcam ben.yaşama sevincimi kaybettim ben.. daha 1 hafta öncesinde babası bi mont almıştı oğluma.bu sabah aldım sarıldım kollarını boynuma sardım ama içi de bebğim yok.her yeri prçalamak istiyorum. aklıma neler gelmiyoki oğlumun yanına ben d e gideyim diyorum belki annecim ben d eseni bekliyodum der. onu sıcacık sarıp sarmalamamı bekliyodur diyodum.sonra acaba isyanmı ediyorum. Allah daha beter acıları da gösterebilir diyorum. ama aklımdan bu düşünceler gitmiyo silemiyorum.her yerde onu görüyorum.hayata onsuz devam etmek mümkün değil gibi geliyo.bu tarifi omayan ,asla doldurulamayacak bi boşluk. bu boşluk nasıl dolarki. ben daha önce d ebi kayıp yaşadım. gecen yıl da babamı kaybetmiştim am bu acı bambaşka. evlat acısı. Dayanılmaz bi keder. allahım dyorum içimden hep haykıtrıyorum ağlıyorum, gözyalarımı dindiremiyorum bebeğimi istiyorum. oğumu istiyorum diyorum. ama bu boşa bi haykırışmı bilmiyorum. belki de değildir. her mucizeyii yaradan Allah belki zamnı da gün öncesine döndürürü, oğlumu bana geri veriri.olurmu acaba böle bişey.sorgulamakta hatamı ediyorum diyorum acaba oğlum gitmese şuan ilerde hayatında daha bütyük acılarmı yaşıcaktı bunu engellemek içinmi onı yanına aldı diyorum. bu soruların hiçbiriin cevabı yok bulamıyorum. eminim hiç bi zmanda bulamıcam
doğumdan sonra oğlumu görmek istedim,doktorum istersen görme dedi.ama ben onu yüzünü bidaha göremicektim. bu şans bidaha elime geçmicekti.onun o çırılçıplak vücudunu kundak gibi bişeye sarmışlar getirdiler yanıma. tertmizid oğlum küçücük kafası elelri yumuk yumuktu. ben babsına benzettim o da sana benziyodu dedi. demekki ikiimizden d e bişiler taşıyodu. hep zayıfmı acacaba diyodum 15 gün önce 1340 grdı ancak 1500 filan olmuştur diyoduk. ama oğlum kocaman olmuştu 1940 gr,46 cmdi.yüzüne dokundum ,parmakalrına dokundum sıcacık yumuşacıktı. okadar güzeldiki,sadece yeterli oksijen alamadığından biraz mordu..ama daha fazlasıan izin vermediler alıp götürdüler oğlumu.ertsi gün babsı toprğa verdi oğlumu. şimdi onun minicik bedeni toprağın altında bensiz . buz gibi soğuk yağmurlu havalarda ne yapıcak diyorum.gidip onu sarabilem imkanımın olacağını bilsem hemen vazgeçmeye hazırım kendimden.
kafam işet bu düşüncelerle karma karışık. hayatımın ışığını, sevincimi, tek hayalimi kaybettim. osuz nasıl nefes alırım nasıl çalışırım, nasıl bişey olammış gibi gülerim,uyurım bilemiyorum. yok yapamam, bu acı beni yiyip bitirecek bunuda biliyorum. çünkü ben okadar güçlü bi insan değilim.
ocak annesi olucaktımbi sürü hevesle güzel güzel konular açtık. bebklerimşzle ilgili heyecanlarımızı paylaştık. kıyafetlerini,odalarını, göbüşlerimizi, boylarını,kilolarını koyduk. ama bneim serüvenim sona çok yaklaşmışken yarıda kaldı.. etrafımdakilar hep yaniden hamile olucaksın yine bu heyecanları yaşıcaksın diuolar. ben buna inanamıyorum. belki d e hiç anne olamıyacağım, olsam d a belki yine aynı acıları yaşıayacağım, buna takatim yok.
bu acıyla devam edebileceğimi sanmıyorum.
şimdi etrafımdakiler benden korkyolr. çünkü doğum sonrası tansiyonum çok yükseldi ve ara aar devam ediyo, bisürü ilaç içiyorum. zehirlenme riskim devam ediyo. ama bu benim umurumdamı . hayır.şimdi sen bu acıları yaşa ama oğlunu vericez deseler razıyım. ama gelmiyor oğlum. hep çağırıyorum gelmiyor. niye niiye diyorum. cevap bulamıyorum. ve çok korkuyorum bundan sonraki bu yol benim için daa zorlu olucak. yeiden bi bebek istesem d e daha zor geçicek bu aşamalar, hep kontrol altında olmam gerekecek. ben bırakın bunu yaşamaya devam etmeey haır değilim. gözlerimi kaptsam hiç uyanmasam ve oğlunun yanında olucaksın desler hemen evet derim kaparım gözlerimi sonszuluğa. . DAHA BÜYÜK ACILAR YAŞAYNLAR DA BENİMLE BENZER ACLRI DA YAŞAYANLAR VARDIR EMİNİM. UMUDA OKADAR ÇOK İHTİYCIM VAR Kİ. YOLUNA DEVAM EDİP YİNE MELEKLERİNE KAVUŞANLAR VAR MI. BU DURUMU NASIL ATLATTINIZ. YARDIMA İHTİYCIM VAR. HEM DE HİÇ OLMADIĞI KADAR.