Bu arada benimde serebral parsili ogrencilerim oldu..bazi oksijensiz kalan cocuklarimdada zihinsel yetersizlik vardi..bazilari anliyor hafif hasarla atlatmis bazilari belki yasadiginin bile farkinda degildi doktorlarinda dedigi gibi..Kaç yaşındalarOksijensiz kalan bebek yatalak mi birşeyler yapabiliyor mu peki ?
Canım onu da yaptık. Önce yoğun bakımdan çıkması gerek diyorlar.Sonrasinda getirebŞuan ne yazacağımı bilemedim canım bende 8 Kasım da 35+1 de eş ayrılması nedeniyle acil sezeryanla doğum yaptım. 15 günlük yoğun bakım sürecini atlatıp sağlıcakla kavuştuk. Darısı size olsun inşallah
Antalya da eminim çok iyi doktorlara gitmissindir ama İstanbul Ankara'da falanda sorup sorustursan tıp çok ilerledi belki oralarda bir çare bulursun meleğine
Doktor ısimleri topluyorum.Yoğun bakımdan çıktigi zaman ne gerekirse yapacağız tabi.OlabilirseŞuan ne yazacağımı bilemedim canım bende 8 Kasım da 35+1 de eş ayrılması nedeniyle acil sezeryanla doğum yaptım. 15 günlük yoğun bakım sürecini atlatıp sağlıcakla kavuştuk. Darısı size olsun inşallah
Antalya da eminim çok iyi doktorlara gitmissindir ama İstanbul Ankara'da falanda sorup sorustursan tıp çok ilerledi belki oralarda bir çare bulursun meleğine
Çevremdeki herkes,eşim dahil böyle düşünüyor zaten..Dilimiz varmıyor ama insan kıyamıyor da..Ben de çoğu zaman Allah im al artık cennetine çektirme madem kader buydu dedim..Pek çok sorunla boğuşuyor.Doktorlar hayatının ilk yılında %80 ölüm oranı Can gibi bebeklerde diyorlar.Ama o %20 ihtimale tutunan bebekler de görüyorum face de instegram da.Tabi ki durumları kötü.Hemen hemen hepsi konuşamıyor yatalak cogunun gözü bile görmüyor...bilinç zaten yok.Cocuklar ve aileleri acı çekiyor ama mücadeleyi de bırakmıyorlar.Onlardan güç alıyorum açıkçası.Yoksa evde bebeğinizin yatalak olması çekilir acı değil..Insanoğlu her durumu kabulleniyor el mahkum...Kokusu yeter tenine dokunmak yeter diyorsun ama bir taraftan da ee sonu ne olacak yine ölüm diyorsun...Bu çocuklar uzun süre yaşayamıyor.Ya enfeksiyondan ya yutma olmadığı için boğularak vs vs binlerce sebep yüzünden hayatlarını zaten 10 yaşına gelemeden kaybediyorlar.Benim de kafam karışık.Akisina bıraktım
Haklisiniz.Burda benzer bir konu gördüm geçenlerde..Annenin psikolojisi ciddi şekilde bozuktu.Tutarsiz şeyler yazmış 2016 ya ait konu şimdi ne oldu bilmiyorum.Bebegi yurda bırakacağım falan demiş.Bir sürü insan sen ne biçim annesin vicdansız öldür daha iyi demişler.Anneye yüklenmeyin belli ki ciddi bir travma geçiriyor diyenler de olmuş..Insanlar çok farklı tepkiler verebiliyor çünkü bir anda hayatınız kararıyor.O bayanın bebeği emebildiği halde annesine bırakmıştı en son.Umarim sahip çıkmıştır yavrusuna.Benim doğumumu yaptıran doktorum doğuda çok çalışmış yoğun bakıma bırakıp giden aileler var demişti.Oyle canım yanıyor ki o yavruların herkesten çok ihtiyacı var anne sıcaklığına.Ben bu konuda şunu düşünüyorum rahat ettiği dünyada kalsin..Eğer çok acı çekecekse biz bağrımıza taş basacağız.Bakimi elbette çok zor ama o yasama tutunursa bize sonsuz sevgi ve fedakarligimizi vermek düşer.Yavrumu çok seviyorum.Bu yaşananlar onun suçu değil.Kisacasi onun için hayırlısı neyse o olsun Rabbimden dileğim buBu şekilde düşünmek kalpsizlik değil ki. Onun için iyi olanı dilemektir.
Herkes bilir ki bu şekilde engelli bir yaşam hem yaşayana hem bakana zûldür. Şu an acı çektiğini sanmıyorum. Ama bitkisel hayat gibi sadece nefes alıyor.
Allah hepinize güç kuvvet versin. Herkesin sınavı farklı.
Allah o sabiyi bir an önce kurtarsın bir şekilde..
Benim oğlum da doğumda oksijensiz kaldı. Kendi sancımla normal doğum için hastaneye gittim fakat saatler ilerledikçe gücümün yetmeyeceğini doğumun zor geçeceğini anladığımız için doktora doğumdan beş saat önce sezaryen diye yalvarmamıza karşın az kaldı diyere saatlerimizi yediler ve ben doğumhanede bile çığlık çığlığa sezaryen derken oğlum doğdu ve ağlamadı. O dk.dan sonra neler olduğunu anlamam ve kabullenmem çok zor oldu. Plasenta doğumdan önce anne karnında ayrılıyor ve oğlum dakikalarca havasız kalıyor. Sonuç olarak da beynin yarısından fazla büyük bir bölümü hasar alıyor. Ve ben doktora neden böyle olduğunu sorduğumda cevabı aslında sen sezaryenlik hastaydın ama açılman yavaş da olsa ilerledi sezaryen için kriterimiz açılmanın durmasiydi oluyor. Bunlar bir yana evladımla giristigim mücadeleye gelecek olursam benim oğlum da 36 gün yoğun bakımda yattı emme refleksi yoktu ama çok çabalayarak geri geldi. Şu an 2 yaşında beni hissediyor bizi duyuyor püre de olsa yemeğini yutabiliyor ama bilinçli bir görme bilinçli bir hareket yok. İl üç ay ağlamamıştı bile. Nöbetler bizim de var ilaçlar kullanıyoruz. Fizik tedavi aldı uzun bir süre şu anda ben evde devam ediyorum. Sizin henüz 3.5 ay olmuş zamanla taşlar daha iyi yerine oturacak emin olun. Evladınıza el üstünde tutacak ve gönülden seveceksiniz. Hatta o size gerçek hisleri goremediginiz varsa güzellikleri gösterecek. Zorlanacaksınız içinizin bir yanı hep ağrıyack acıyacak ama onu öyle değerli bir yere koyacaksınız ki kıyamayacaksınız. Lütfen kendinizi bırakmayın. Nasıl bı durumda olursa olsun ona sevginizi verin. Bir de insanlar size acıyarak yabancı yabancı baktıklarında siz benim yaptığımı yapmayın, üzülmeyin. Bebeğim 3.5 aylıkken kendimi çok şanssız ve dünyanın en mutsuz insanı sanıyordum. Ama şimdi evimde insanların içindeki en güzel misafiri ağırlıyor gibiyim. Oğlumu çok seviyorum.Herkese merhaba,daha önce de benzer bir konu açmıştım ama fazla kişiyle ulaşamadım sevgili K.K ailesi.Ben yaklaşık 3.5 ay önce doğum yaptım.Dogum bile diyemiyorum aslında acil sc ile bebegim dünyaya geldi.Ama malesef doğumdan önce plesantam kopmuştu.Kanama ve kusma ile gittiğim hastaneden elim boş çıktım.Bebegim ileri düzeyde oksijensiz kalmıştı ve ölü doğmuştu.Mudahale ile hayata döndürüldü ama 1 ay komada kaldı.Koma halinden biraz çıktı ama durumu hala çok kötü.Komadan bir önceki evrede.Sadece gözlerini açıyor ama kırpmıyor.Hipoksik iskemik enselofapati.3.evre.Beyni ve vücudu felç malesef..Yasayabilirse ağır şekilde sekelli olacak.Su anda hiç kıpırdamıyor emme yutma yok dış dünya ile hicbir bağı yok.Refleksleri yok.Surekli nöbet geçiriyor.Şok evresini atlattım ama kabullenmek hala öyle zor ki...3.5 yasinda bir oglum daha var..O gece cok kotu seyler yaşadığımız icin onu da oyun teraspistine goturuyorum.Kendim de gidiyorum ama psikologum bile ne diyecegini bilemiyor...Her hafta Can im bebegim ayri sorunlarla mucadele ediyor.Hayata tutunmaya calisiyor.Benimle ayni durumu yaşayanlar oldu mu?Desteğinize ihtiyacım var..Gerçekten bir annenin yaşayabileceği en kötü durumlardan biri bu
Olacak inşallah sen inancını kaybetmeCanım onu da yaptık. Önce yoğun bakımdan çıkması gerek diyorlar.Sonrasinda getireb
Doktor ısimleri topluyorum.Yoğun bakımdan çıktigi zaman ne gerekirse yapacağız tabi.Olabilirse
Çok teşekkür ederim o anneyle konuşabilirim umarım.Sizinle benzer durumu yasayan bir annenin instagram hesabini takip ediyorum. Ozelden yazayim belki konusur,birbirinize destek olursunuz. cok zordur eminim. Insallah iyi olursunuz.
Paylaşımınız için çok teşekkür ederim.Oglum hayata tutunabilirse benim için çok özel bir yerde olacağını,onu çok seveceğimi biliyorum.Onu şimdiden çok seviyorum zaten..O yasamayı seçerse bize ailesi olarak onu çok sevmek,başımızın üstünde taşımak düşer.Hele ki tüm çocuklardan daha çok muhtaçlarken bize..Siz de kötü bir süreçten geçmişsiniz hala da zor ama umut doludur yaşantınız eminim..Geçmişi deşmeyeceksem emme nasıl geri geldi acaba? 3.evre miydi ,2.evre hipoksi miydi?Benim oğlum da doğumda oksijensiz kaldı. Kendi sancımla normal doğum için hastaneye gittim fakat saatler ilerledikçe gücümün yetmeyeceğini doğumun zor geçeceğini anladığımız için doktora doğumdan beş saat önce sezaryen diye yalvarmamıza karşın az kaldı diyere saatlerimizi yediler ve ben doğumhanede bile çığlık çığlığa sezaryen derken oğlum doğdu ve ağlamadı. O dk.dan sonra neler olduğunu anlamam ve kabullenmem çok zor oldu. Plasenta doğumdan önce anne karnında ayrılıyor ve oğlum dakikalarca havasız kalıyor. Sonuç olarak da beynin yarısından fazla büyük bir bölümü hasar alıyor. Ve ben doktora neden böyle olduğunu sorduğumda cevabı aslında sen sezaryenlik hastaydın ama açılman yavaş da olsa ilerledi sezaryen için kriterimiz açılmanın durmasiydi oluyor. Bunlar bir yana evladımla giristigim mücadeleye gelecek olursam benim oğlum da 36 gün yoğun bakımda yattı emme refleksi yoktu ama çok çabalayarak geri geldi. Şu an 2 yaşında beni hissediyor bizi duyuyor püre de olsa yemeğini yutabiliyor ama bilinçli bir görme bilinçli bir hareket yok. İl üç ay ağlamamıştı bile. Nöbetler bizim de var ilaçlar kullanıyoruz. Fizik tedavi aldı uzun bir süre şu anda ben evde devam ediyorum. Sizin henüz 3.5 ay olmuş zamanla taşlar daha iyi yerine oturacak emin olun. Evladınıza el üstünde tutacak ve gönülden seveceksiniz. Hatta o size gerçek hisleri goremediginiz varsa güzellikleri gösterecek. Zorlanacaksınız içinizin bir yanı hep ağrıyack acıyacak ama onu öyle değerli bir yere koyacaksınız ki kıyamayacaksınız. Lütfen kendinizi bırakmayın. Nasıl bı durumda olursa olsun ona sevginizi verin. Bir de insanlar size acıyarak yabancı yabancı baktıklarında siz benim yaptığımı yapmayın, üzülmeyin. Bebeğim 3.5 aylıkken kendimi çok şanssız ve dünyanın en mutsuz insanı sanıyordum. Ama şimdi evimde insanların içindeki en güzel misafiri ağırlıyor gibiyim. Oğlumu çok seviyorum.
Durumu iyice sindirdim sanırım. Artık deşilmiş gibi hissetmiyorum. 3. evre yoğun bakım hastasıydı ilk yatışta makineye bağlıydı hipotermi tedavisi aldık bizde ama beynin çok küçük bir kısmı sağlamdı sonra makineden ayrıldı 2. evre olarak belirttiler o zaman durumunu. Zamanla kendi solunumunu kendi sağlamaya başla dı çok şükür. Yoğun bakım sürecinde ben sürekli olarak emme egzersizleri yapıyordum oğlumla sağolsun hemşiremiz gün içinde ben yokken parmağı ile egzersiz yapıyordu. Bir de emzik bırakmıştık yanına sürekli deniyorlardı. Açıkçası başlangıçta hiç umut yoktu ama uğrasa uğrasa nasip oldu. Hislerinizi anlıyorum. Sizde tablo biraz daha ağır ama neler olacağını neyin daha iyi olduğunu Allah bilir. Yaşasa da gitse de siz kendinizi bir melek annesi kabul edin. Benim oğlum iki yaşında ama inanın her gün defalarca ölümü hatırlıyorum. Nefesini kontrol ediyorum. İçten içe kendimi ihtimallere hazırlamaya çalışıyorum. Hakkımızda hayırlısı olur inşallah hepimiz için.Paylaşımınız için çok teşekkür ederim.Oglum hayata tutunabilirse benim için çok özel bir yerde olacağını,onu çok seveceğimi biliyorum.Onu şimdiden çok seviyorum zaten..O yasamayı seçerse bize ailesi olarak onu çok sevmek,başımızın üstünde taşımak düşer.Hele ki tüm çocuklardan daha çok muhtaçlarken bize..Siz de kötü bir süreçten geçmişsiniz hala da zor ama umut doludur yaşantınız eminim..Geçmişi deşmeyeceksem emme nasıl geri geldi acaba? 3.evre miydi ,2.evre hipoksi miydi?
Rabbim oğlunuza da size de sağlıklı ömürler versinBenim oğlum da doğumda oksijensiz kaldı. Kendi sancımla normal doğum için hastaneye gittim fakat saatler ilerledikçe gücümün yetmeyeceğini doğumun zor geçeceğini anladığımız için doktora doğumdan beş saat önce sezaryen diye yalvarmamıza karşın az kaldı diyere saatlerimizi yediler ve ben doğumhanede bile çığlık çığlığa sezaryen derken oğlum doğdu ve ağlamadı. O dk.dan sonra neler olduğunu anlamam ve kabullenmem çok zor oldu. Plasenta doğumdan önce anne karnında ayrılıyor ve oğlum dakikalarca havasız kalıyor. Sonuç olarak da beynin yarısından fazla büyük bir bölümü hasar alıyor. Ve ben doktora neden böyle olduğunu sorduğumda cevabı aslında sen sezaryenlik hastaydın ama açılman yavaş da olsa ilerledi sezaryen için kriterimiz açılmanın durmasiydi oluyor. Bunlar bir yana evladımla giristigim mücadeleye gelecek olursam benim oğlum da 36 gün yoğun bakımda yattı emme refleksi yoktu ama çok çabalayarak geri geldi. Şu an 2 yaşında beni hissediyor bizi duyuyor püre de olsa yemeğini yutabiliyor ama bilinçli bir görme bilinçli bir hareket yok. İl üç ay ağlamamıştı bile. Nöbetler bizim de var ilaçlar kullanıyoruz. Fizik tedavi aldı uzun bir süre şu anda ben evde devam ediyorum. Sizin henüz 3.5 ay olmuş zamanla taşlar daha iyi yerine oturacak emin olun. Evladınıza el üstünde tutacak ve gönülden seveceksiniz. Hatta o size gerçek hisleri goremediginiz varsa güzellikleri gösterecek. Zorlanacaksınız içinizin bir yanı hep ağrıyack acıyacak ama onu öyle değerli bir yere koyacaksınız ki kıyamayacaksınız. Lütfen kendinizi bırakmayın. Nasıl bı durumda olursa olsun ona sevginizi verin. Bir de insanlar size acıyarak yabancı yabancı baktıklarında siz benim yaptığımı yapmayın, üzülmeyin. Bebeğim 3.5 aylıkken kendimi çok şanssız ve dünyanın en mutsuz insanı sanıyordum. Ama şimdi evimde insanların içindeki en güzel misafiri ağırlıyor gibiyim. Oğlumu çok seviyorum.
Amiiiin. Çok teşekkür ederimRabbim oğlunuza da size de sağlıklı ömürler versin
Gecmis olsun.Eylul annelerine giremedim zaten bir daha.Evet hatırlıyorum hamile olduğun dönemden. Ben yeni duydum yaşadıklarını gerçekten çok zor, sabır mı dilesem ne desem bilemedim. Ne desem teselli etmez. Bizim de doğum anına kadar hep riskli gitti 37.haftada zorunlu sezeryan oldum o yüzden, bebeğim iyi çok şükür. İnşallah senin bebeğin de daha iyi olur canım
Size de sabırlar diliyorum.Umarim zamanla daha da iyi bir duruma gelirsiniz.Emme egzersizi hiç yaptırılmadi.Emme yutma dönmez dediler.Hic kıpırdamıyor ki zaten.Ama şöyle bir durum var yutamadigi için ağız ve burunda sıvılar birikiyor.O sıvılar yutma refleksini mutlaka uyarıyordur ama yutma olmuyor.Hareket ediyor muydu peki kuzunuz.Refleksleri var mıydı?Can in gözlerinin içini temizliyorlar gazli bezle gözünü bile kırpmıyor.Moro refleksi falan hiçbiri yokDurumu iyice sindirdim sanırım. Artık deşilmiş gibi hissetmiyorum. 3. evre yoğun bakım hastasıydı ilk yatışta makineye bağlıydı hipotermi tedavisi aldık bizde ama beynin çok küçük bir kısmı sağlamdı sonra makineden ayrıldı 2. evre olarak belirttiler o zaman durumunu. Zamanla kendi solunumunu kendi sağlamaya başla dı çok şükür. Yoğun bakım sürecinde ben sürekli olarak emme egzersizleri yapıyordum oğlumla sağolsun hemşiremiz gün içinde ben yokken parmağı ile egzersiz yapıyordu. Bir de emzik bırakmıştık yanına sürekli deniyorlardı. Açıkçası başlangıçta hiç umut yoktu ama uğrasa uğrasa nasip oldu. Hislerinizi anlıyorum. Sizde tablo biraz daha ağır ama neler olacağını neyin daha iyi olduğunu Allah bilir. Yaşasa da gitse de siz kendinizi bir melek annesi kabul edin. Benim oğlum iki yaşında ama inanın her gün defalarca ölümü hatırlıyorum. Nefesini kontrol ediyorum. İçten içe kendimi ihtimallere hazırlamaya çalışıyorum. Hakkımızda hayırlısı olur inşallah hepimiz için.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?