bebegıme bakamamaktan korkuyorum

arkadaslar 3 hafta once dogumum oldu.sancılı bır normal dogumdu.dogumdan sonra o sancılardan daha zor bısey yasamam gıbı gelmıstı.ılk hafta bebgımle bırbırımıze alısmaya calıstık evde kalabalıktı zorlanmadım bebek gıbı benlede ılgılenılıyodu ama son zamanlarda bebegım aglıycak uyanıcak dıye odum kopuyor.onunla yalnız kalıpta basedemezsem dıye cok korkuyorum.aglamaya baslayınca elım ayagıma dolanıyor.ona bakamıycam anne olmaya layık degılmısım gıbı gelıyor onla yalnız kalmaktan cok korkuyorum.sadece aglamak ıstıyorum bazen acaba bu durum gecermı benım gıbı bu duyguları yasayan anneler varmı bunlarıda baska kımseye anlatamıyorum gızlı gızlı aglıyorum ben nasıl anne olucam

Bir canlının sorumluluğunu almak seni korkutuyor olabilir ama bebek dediğin ağlar. :) Stres yaptıkça elin ayağına dolaşır. Rahat ol, elbet bakabilirsin. Kendine güven. Ağlarsa da korkma yani elbet büyüyecek.

zamanla alışacaksın, boyle düşüncelerle lohusa depresyonuna girersin canım. derdini içinde tutma eşinle, annenle vs paylaş. herkes anne olarak doğmuyor ki, öğreneceksin anneliği.

çoğumuz yaşadık aynılarını
benim de 11 aylık bir kızım var, annem giderken arkasından ağlayıp yalvarmıştım ne olur gitme diye,
kızımla başbaşa kaldığım o ilk pazartesiyi hiç unutamıyorum, stresten döküntüm olmuştu,
ama şimdi yanımızda hiçbir 3. şahsı istemiyorum
çok kısa zamanda alışacaksın hiç korkma

Ben ilk anne oldugumda ne annem vardi nede kaynanam hayatimda hic bebek bakmadim yanimda gormedimde...daha bebegim 4 gunluktu tek basima yikadim gece defalarca kalktim...hatta gece belki uyanamazsam diye gece yarilarina kadar uyumadim...cok aglardi o agladiginda bende aglardim acaba birseymi oldu ozelliklede banyo yaptirirken 40 cikincaya kadar hergun yikadim...cok caresiz zamanlarim oldu uykusuz gunlerim...2.bebegimde hic tereddut yasamadim bir uzmanmisim gibi onuda hergun yikadim kuvetine su doldurup banyo keyfi yaptirdim anneannem sasuriyordu yikarken korkmuyirmusun yooo niye korkimki...o 6 cocuk buyutmus korkarmis ozamanlar kaynanasi yikarmis hep...gerci halada korkuyor....kimseye minnet cekmedim...kendimi hep guclendirdim...ikinci dogumumda annem vardi birgun arayip yardim istemedim....siz siz olun baskasina guvenipte herseyi ertelemeyin...bu korkunuzun ustune gidin elbet alisirsin...ikinci bebegim ne icin aglarsa hemen anlardim annem bile sasardi ama ilki hem zor bebekti hemde cok acemiydim...ama aslanlar gibi baktim kim gorse helal olsun ilk ama cok guzel bakiyorsun derdi....herkese kolay gelsin....

Dusun ilk bebegim kolikti ben bilmiyordum bile kizarir morarir aglar bende onla aglardim dr sordugimdada normaldir yada karin agrisi icin bir ilac verirdi ise yaramazdi....gunlerce uyumadigimi bilirim...aynisi kucuk oglumda oldu hemen anladim kolik oldugunu iyi bir pediatgla isi bitirdim....cicugun dilinden anlamak cok onemli.....en azindan turkiye gibi bir yerde yasiyorsunuz komsuya bile kosabilursiniz benim o imkanim olmadi hem yanlizlik hem dil sorunu....

svgzbrk .!.:

arkadaslar 3 hafta once dogumum oldu.sancılı bır normal dogumdu.dogumdan sonra o sancılardan daha zor bısey yasamam gıbı gelmıstı.ılk hafta bebgımle bırbırımıze alısmaya calıstık evde kalabalıktı zorlanmadım bebek gıbı benlede ılgılenılıyodu ama son zamanlarda bebegım aglıycak uyanıcak dıye odum kopuyor.onunla yalnız kalıpta basedemezsem dıye cok korkuyorum.aglamaya baslayınca elım ayagıma dolanıyor.ona bakamıycam anne olmaya layık degılmısım gıbı gelıyor onla yalnız kalmaktan cok korkuyorum.sadece aglamak ıstıyorum bazen acaba bu durum gecermı benım gıbı bu duyguları yasayan anneler varmı bunlarıda baska kımseye anlatamıyorum gızlı gızlı aglıyorum ben nasıl anne olucam

Genişletmek için tıkla...

ağladığında bebeğini kucağına al kokunu duymasını sağla onu tek sakinleştircek şey senin kokun sana muhtaç dünyanın en tatlı varlığı.ikizlerim 27 haftalık doğmuşlardı.3ay küvezde kaldılar çıktıklarında 2200gramdılar hiç korkmadım hergün ikisinide yıkadım hep ten teması kurdum konuştum.inan bu zamanlar en tatlı zamanlar çok hızlı geçer farkınabile varamassın rahat ol stres yapma senin canın o..

kendim aklıma geldi de24 yaşımın sonlarında anne olmuştum, yeni doğan bir bebeği tutmayı bırak görmemiştim bile, altını değiştirirken kolu bacağı elimde kalacak sanırdım

merak etme canım alışırsın, bunu çoğu yeni anne yaşıyor zaten

güle güle büyüt yavrunu

aslında çoğu annenin yaşadığı ama sizin gibi anlatmktan çekindiği duyguları yaşıyorsunuz...

muhtemeln hamileyken muhteşem doğum anıları okudunuz, dinlediniz...şahsen ben öyle yapmıştım... kendi tecrübemi anlatayım en iyisi...

doğum sonrasında büyük bir hayal kırıklığı yaşadım... gelen bebek benimdi tamam am ben onu tanımıyordum... işin kötüsü onu sevip sevmediğimi bile bilmiyordum... bazen gerçekten ona kızıyor, evet evet yanlış duymadınız, minicik bebeğe kızıyor, sonra kızdığım için kendime kızıyor,ben anneliğe layıkdeğilmişim diye ağlıyordum... anneler bebeğin her ihtiyacını anlar diye okumuş, işitmiştim ama ben hiç bir ihtiyacını anlayamıyor ve kendimi fena halde eksik hissediyordum...

eski tasasasız günlerimi özlüyor ve bir daha asla o günlere dönemeyceğim için hayıflanıyordum.. annelik hiç de öyle muhteşem gelmiyordu... gelmediğini farkettiğim an müthiş bir suçluluk duygusu yaşıyordum...

ben kimdim, bebek kimdi, gerçekten benim miydi, öyleyse neden ben de her anne gibi ona aşık olmamıştım(anılarda öyle yazıyor çünkü).... bin bir türlü düşünce, melankoli, altüst olmuş hormonlar, durup duruken ağlamalar...

sonra ne oldu, psikoloğa felan gitmedim, bir hüznüm vardı evet ama depresyon değildi yaşadıklarım(yoksa kendi başıma atlatamazdım)... tüm bu duyguların normal, doğal olduğunu kabul ettim, hamileyken karnımın şişmesinden nasıl utanmadıysam, bu duygularımdan da utanmadım... eşime şimdi ben konuşacağım ve sen dinleyeceksin, sakın ce vap verme, müdahale de etme dedim...bir duvara konuşur gibi konuştum, ağladım....bazen saatlerce.... tüm bunları kabullenince geçti...

taze annelerin yarıdan çoğu bunları yaşıyor, tıpkı hamilelik gibi normal bir süreç bu... kendinizi suçlamayın, kötü hissetmeyin, bebeğiniz o sizin ve ileriki zamanlarda, ona en iyi bakan, onu en iyi anlayan siz olacaksınız... biraz zamana ihtiyacınız var, bu zamanı kendinize ve bebeğinize verin... i

inanın tüm hamile arkadaşlara diyorum artık, doğumdan sonra bir mucize beklemeyin, tanımadığınız bir bireyle karşılaşacaksınız, zamanla tanıyıp seveceksiniz.... annelik öğrenilebilir bir süreç... allah bebeğinizin hep iyi günlerini göstersin

bebek isteyip de olmayan her kadına allah anneliği nasip etsin.

ama bebeğinizi kucağınıza aldınız o ilk geceden sonra duygularınızın tepetaklak olduğunu siz de göreceksiniz... her kadın böyle olmuyor ama çoğu böyle.. hamileliğin son ayında tavan yapan mutluluk hormonu yerlerde sürünür.. mutsuzsunuzdur, berbat bir anne olduğunuzu hatta anneliğe hiç de layık olmadığınızı düşünüp gece yarıları ağlarsınız...

doğum öykülerinde herkes bebeğe aşık olmuştur ama siz karnınızda kıpır kıpırken mutluluk duyduğunuz bebeğinize yabancı gibisinizdir... anneler bebeklerinin ihtiyaçlarını ağlamasından anlar diye duymuşsunuzdur avaz avaz ağlayan bebeğinize çare olamadığınız için kendinize lanet edersiniz... asla eskisi gibi rahat edemeyeciğnizi düşünür üzülürsünüz, sonra üzüldüğünüz için kendinizi suçlarsınız... bebeğinizin biran evden gitmesin istersiniz, bunu istediğiniz için de vicdan azabı çekersiniz, vs.....


bunların hepsini yaşadım, bu duygularımdan utanç duymayı bıraktığımda, o duygular da beni bıraktı.... o yüzden hamile olan tüm arkadaşlarıma
derim; bebekle birlikte muhteşem duygular beklemeyin, o karnınızdan çıksa da hiç tanımadığınız biri... zamanla seveceksiniz... şaşkınlık yaşıyor insan... annelik çok yüce ama tamamen karşılıksız değil, o sizi tanıyıp gülücükler attıkça onu daha çok seveceksiniz... bu yüzden kendinize ve bebeğinize zaman tanıyın...

bunu da aynı dertten muzdarip bir bayana yazmıştım, yine forumda...damdan düşenin halinden damdan düşen anlar....

sankı benım yazamadıklarımı yazmıssın ıns bende atlatırım bu durumu tum arkadaslar yardımcı oldular tesekkur ederım cocuk gercekten buyuk cok buyuk bı sorumluluk artık ben dıyemıyrum onsuz bı sey dusunemıyorum ya yetıstıremezsem hayata hazırlayamazsam bır suru soru ıste..

hiç üzülme canım her lohusa nın ve taze annenin başına geliyor.sen bebeğini bol bol emzir.bebeğin uyuyunca sende uyu.ne kadar uyursan o kadar psikolojin iyi olur ve sütün bol olur.inan bana bebeğin 2 ay ı doldurduktan sonra düzenin kurulunca evine yatılı misafir gelmesini istemezsin bebeğin düzeni bozulucak diye.


son olarak ben iki bebeğe baktıysam sen hayli hayli bakarsın.senin yazdıklarından ilgili ve harika bir anne olacağını hissettim.

ben 21 yaşında anne oldum. bende korkmuştum senin gibi. bakamam diye düşünüyordum.

sen annesin. seni özel kılan bu. sen onun annesisin.

bence al bebeğini kucağına. kokla...

birgün kaybettiğin bu zamanlara üzüleceksin.

bebeğine bakmak için mukemmel olmana gerek yok elinden gelenı yap yeter bende 7 ay önce ane oldum hala tam adapte olmuş değilim ama artık ağladığı zaman ya susmazsa diye korkmuyorum nedense ilk gunlerdeki en buyuk korkum buyduu ya susturamazsam kayınvalidem 10 gun benımle kaldıı gecelerı bebek ağladığında o daha duymadan ben sezaryanli halımle bebeği kucağıma almış emzırmeye çalışıyordum 10 gun böyle geçti ve artık ben gece kalmıycam dedıı kendısıde görüyordu hiç bi işe yaramadığını altınıdaben alıyordum ne ıhtıyacı varsa görüyordum zaten bişi diyemedım ama gidince ağlama krızıne gırmiştim ateşim çıkana kadar ağlamıştım 2. gecede öyle geçtii 3.gece iyikide inmiş yaa dedim eşime yanı iş başa düşünce insanın kendıne güvenı geliyor ve dahada ıyı bakıyor

svgzbrk .!.:

sankı benım yazamadıklarımı yazmıssın ıns bende atlatırım bu durumu tum arkadaslar yardımcı oldular tesekkur ederım cocuk gercekten buyuk cok buyuk bı sorumluluk artık ben dıyemıyrum onsuz bı sey dusunemıyorum ya yetıstıremezsem hayata hazırlayamazsam bır suru soru ıste..

Genişletmek için tıkla...

Aslında bu endişeleri taşıman senin ne kadar iyi bir anne olacağının göstergesi. Umarım çocuklarını saldım mevlam çayıra şeklinde yetiştiren annelere kaygılarınla iyi bir örnek olursun.