Bebek fikrine alışamıyorum.

Ben hamile kalmadan önce hiç böyle düşünmedim. Tam tersine hamile kaldıktan sonra böyle sizin gibi bir çok korkum oldu.
Nasıl olacak, ben iyi anne olur muyum, eşimle eskisi gibi istediğimiz zaman istediğimiz şeyi yapabilir miyiz diye düşündüm durdum.
Amaaaa ne zaman yavrumu kucağıma aldım, ne zaman onun miss kokusunu içime çektim hepsi geçti.
Heee bu dediklerimin hepsi oldu. Uykum yarım kaldı, hatta bazen iki gün boyunca hiç uyumadığım oldu (biraz huysuz bebeğim vardı), hatta uykusuzluktan boş boş kendimi salladığım bile oldu :)
İstediğimiz zaman istediğimiz şeyleri yapamadık ama olsun dedim, yavrum bana bir kez gülsün yeter dedim.
Yani demem o ki bu korkular geçici, evet ilk zamanlar zor olacak ama bir süre sonra alışıp bebeğinize sımsıkı sarılacaksınız.
Hiç korkmayın demiyorum ama hepsi geçecek inşallah diyorum.
Hele yürümeye başlayıp konuşmaya da başlayınca daha da mutlu olacaksınız. Onun bir kere anne demesini duymak için can atacaksınız.
 
Bende 1 senelik evli biri olarak hep başından beri bebek istedik ama olmadı. Evliligimin ilk senesi hep hüzun keder ağlayarak geçti. Maalesef bebeğimin olmuyordu ve ben deli gibi bebek istiyordum eşimde keza oyle.. en sonunda bunalıma girdim. Ama su An zerre istemiyorum bebek fikri artık bana çok uzak. Zahmetli ve meşakkatli. Bencil düşünüyorum sanırım artık..illa bebek olacak diye bişi yok olmasada olur.. bir evlilikte illa bebek olacak diye bişi yok
 
Birkaç ay öncesine kadar bebek bebek derken şuan bendede aynı durum başladı. Birkaç ay önce açtığım konular, mesajlar Vs. Hep bebek üzerineydi.
Son zamanlarda çocuklu aileleri gözlemliyorum, arkadaşların çocukları var birçok yönden değişiyor insanın hayatı. Çocuk üzerine şekilleniyor çok seviyorum çocukları ama sanırım en az 3-5 sene daha kafada bitti çocuk konusu.
 

Sevgili kız kardeşim, çok güzel giden ve çocuk istemediğimiz bir evliliğim vardı. Doğum kontrol hapı kullanırken geçirdiğim diyare nedeni ile ilacın etkisi azalmış ve hamile kaldım.
Büyük bir şok oldu bizim için. 34 yaşında olduğumdan aldırmak yerine doğurmayı tercih ettik. Bazı zorluklarla geçen bir hamilelikten sonra 12 Haziran'da çocuğumuz aramıza katıldı.

10 günlük anneyim, pişmanım diyemem. Ama iyi ki yapmışım diyecek durumda da değilim. Sadece derin bir merhamet duyuyorum. Kokuma muhtaç, ben olmasam aç ve bu dünyada yapayalnız hissedecek 3 kiloluk bir minik var ellerimde. Büyük bir sorumluluk...

Sezaryen yaralarım 3. Günde iyileşti, bebeğimi emzirme, ona bakma telaşesi derken, bir de sarılık çıktı.

Eşim hala aynı adam, gözümün içine bakıyor, oğlumuzla ilgileniyor, ilaçlarımı unutmamı sağlıyor. Ama çocuk ne olursa olsun anneye bağlı. Sorumluluğun ve yükün %90'ı bende. Aileden yardım da almıyorum bebek bakımında. Sağolsunlar yemek filan getiriyorlar, evin işini yapan bir yardımcım var haftada 3 yarım gün gelen. Ama buna rağmen ikimiz de yorgunuz, çocuk 7-24 hayatımızı kaplıyor, ikimize ait dünyamızı yeniden kurmakta zorlanıyoruz.

Sabahları bebeğimize bakarken kendimize onunla bağ kuracak bir şeyler buluyoruz. İşte gözü şöyle ağzı böyle, ne bileyim kocaman pırt sesi çıkartıyor gülüyoruz filan...

Yabancı dizi var izlediğimiz, oğlan uyuyunca açıp dizdize izliyoruz, sonra yine peşinde koşmaca...

Bilemiyorum bizi neler bekliyor.

Yap ya da yapma diyemem. Ama ben yeni hayatıma uyum sağlamaya başladım sanırım, senin de öyle olur büyük ihtimal.
 
evlendikten 6 ay sonra hamile kaldım. 9 ayda bebişin gelmesi 15 ay eşimle gezdik tozduk eğlendik falan. hamileliğimde iyiydi benim. tatile bile gittik. bebek oldu ben şok! bildiğin kocaman bir sorumlukmuş. gezmeyi bırak tuvalete girersem oh be diyordum. banyo yapmak tatil gibi zaten neyse oğlum 3,5 yaşında çok şükür diyorum, diyoruz. o yokken 15 ay ne boşmuş biz ne kadar anlamsız şeylerle uğraşmışız diyorum. Rabbim sağlıklı uzun ömür versin yavruma da diğer yavrulara da inş. annelik babalık bu işte.
 

Aynı eski ben ve eşimle yaşantımı anlatmışsınız.

Ben 27 yaşında evlendim. 30umda yani 6 ay önce anne oldum. Eşimin oldum olası gece hayatı vardı ben de severdim. Evlenince her haftasonu bar vs takılırdık.

2 yıllık evliyken anne olma düşüncesi yoktu ama sonra yavaş yavaş istedim. Artık tat vermemeye başladı gece çıkmak vs. Bebek fikrine sıcak bakmaya başladık ve çocuk sahibi olduk.

Hatta biz evlenirken şart koştuk birbirimize
Bebek kesinlikle istenmeyecek anca o şartla evleniriz diye

He şöyle bi durum var 2 anne de yakın bize ve yine ara sıra gece çıkıyoruz onlara bırakıp. Veya alışveriş vs yapmaya gidiyoruz. Bu şansımız var.

Ama sana tavsiyem sen istemeden yapma. Anca tam istediğinde olsun yoksa bunalırsın. Ben hiç kimseyi takmadım ve kendi isteğimle oldu.
 
Senin 36 yaş halinim. Çocuk yapmayacağız kararımız bu konuda net. Çift olarak birgün olur diyorsanız kaçış yok, alıştırmaya çalış kendinç şimdiden.
 
Biraz daha yaşa. Sonra bakarsın. Hazır olmakdıkça yapma.

Her kadın anne olacak diye bir şey yok. Bu bir eksiklik falan değil. Gayet de anne olmak istenmeyebilir. Ben de istemiyorum.
 
Bebek bence evlilikte bir milat ve geri dönüşü yok. Çocuklar büyüyünce eskiye döneriz diyenler, o eski sizden eser kalacak mı acaba? Çocuk büyüdükçe derdi de büyüyor. Şu an için ne eşim ne ben çocuk düşünüyoruz. Bana kalsa çocuksuz yaşayabilirim. Ama eşim elbet bir gün olacak diyor. Benim onu diyecek kadar bile bir isteğim yok şu an.. Olursa da adet yerini bulsun diye olur. 28ime az kaldı, aklımdan madem çocuk olacak çok geçe kalmasın diye de geçiyor bazen.. Öyle arafta kalmış gibi hissediyorum kendimi.. Gerçi çocuk yapmaya gelene kadar başka sorunlar da var çocuk yapmaya engel teşkil eden.. Hayırlısı demekten başka bir şey gelmiyor aklıma..
 
ben de senin gibiydim hatta rahatlıkla söyleyebilirim ki bu konuda senden çok daha katı düşüncelere sahiptim.hatta bunla ilgili eski konularım da var, bakabilirsin.ama kazara hamile kaldım ve bebek fikrine alışmam, onu dünyadaki her şeyden çok sevmeye başlamam (daha doğmamasına rağmen) 2 gün sürdü.
 
Merhaba ,

Ben de sizin gibiyim,32 yaşındayım 1,5 yıllık evliyim ve çocuk sevmiyorum.
Eşimde aman aman delisi değil ama yaşımız geçiyor ve ilerde belki pişman olabiliriz diyerek yapmaya karar verdik,ama benim içimde 1 gram istek yoktu..Hamile kaldım planlı olarak,ve hiç sevinmedim.Anlık şok yaşadım,herkes sevinince ben de sevindim ama yalnız kaldığımda pişman olduğumu anladım.Doktora gidip gelmeye başladık,ekranda gördüğümde anlık heyecanlanıyordum ama yok yine istemiyordum,ne yaparsam yapayım bu duruma bir türlü alışamadım.Eşime de dar ettim dünyayı bir süre Baktım 9 ay böyle geçmez çünkü bunalıma girmiştim,psikoloğa gittim,o da yardımcı olamadı,çünkü ne yaparsam yapayım ısınamıyordum bu duruma.
8 haftalık olduğunda artık yavaş yavaş bebek arabası falan bakmaya başlamıştım,normal hayatıma adapte olmaya çalışıyordum.Ne kadar mutsuz olsam da alışmaya çalışıyordum,biraz gelişme kaydetmiştim az da olsa.
Sonraki haftalarda doktora gittiğimizde bebeğin kalp atışları duyulmadı,en sonunda da durdu kalbi.
DNA bozukluğu vs. olduğu zaman vücut bebeği büyütmüyormuş.Kürtaj olmak zorunda kaldım.
Bu durumda bile nötrdüm.
Kendimde bu cesareti tekrar bulabilir miyim bilmiyorum,benim için zor bir süreçti.
Yaşadığım tecrübeyi size aktarmak istedim,isteyen herkesin olur umarım,yine de herşeyin hayırlısı diyorum :)
 
Evet var ben :)
2 yillik evliyken ben 10 yil sonrayi birakin asla cocuk yapmiycam diyordum o derece katiydim. Bu durum 8 sene devam etti.
8 sene sonunda okul da bitince neden olmasin dedim. 1 aylik oglum var suan. Iyi ki var :)
Bence hazir olmamanizla alakali bir durum bu. Isteyeceksiniz bir gun :)
 


Bende katılmıyorum çocuklar büyüsün eskisi gibi oluruz sözüne..Kesinlikle aynı sen olmaycaksın bir kere yaşın başını alıp gidecek. Maddiyat belki sorun olacak çocukların istediğini almak için .Bencede hayat çocuktan öncede ve çocuktan sonra diye ikiye ayrılıyor..
 

hep söylerim bir gün çocuk düşünüyorsan bugün yap diye.
hiç düşünmüyorsan da asla yapma. ama bunu da açık yüreklilikle ve net bir şekilde eşine söyle.
ama bir gün muhakkak olur kafan varsa da kesinlikle geçirme. yıllar geçtikçe daha zorlaşıyor.
ille olacak diye de bir kaide yok tabi ki.
umarım anlatabilmişimdir.
 
Sizinle ayni gibiyiz, eaimle bagimiz cok gucluydu. Cocuk fikrini baya bir erteledik ama artik milletin cenesini kapatamaz olduk. Gerci benim esim de pek istemiyordu, ben zaten hic istemiyordum. Yakin aralikli 2 tane dogurdum. Pisman miyim, evet. Gecmise donme sansim olsa dogurur muydum, asla! Butun hayatim degisti cunku, ise eskisi kadar agirlik veremiyorum. Esimle adam gibi vakit geciremiyorum, kendime zaman hic ayiramiyorum. Bence bizim gibi ciftler cocuk yapmamali
 
Bi sürü şey söylerim anne değilsen anlamazsın ama şunu söyleyim bütün yarım kalmışlıklara zorluklara uykusuzluğa karşı hergün "iyi ki " diyorsun.
 
Lütfen ama lütfen kendinizi hazır hissetmeden çocuk sahibi olmayın. Ben oldum. Pişman değilim ama daha iyi bir anneyi hakediyor oglum. Her anlamda maddi manevi hazır olmaya bakın. Lütfen.
 
Bize de aynısı oldu şimdi o sorup duranlar kapıyı çalmiyor bile. Kendi öz annem dahil çocuk hasta bikaç gündür hafif,kendi basimizin çaresine bakıyoruz. Allah isteyene versin dedikleri bu. Tabi bizde istedik ama çevre çok çok çok önemli faktör. Onemsizlestirmek aldirmamak lazim
 
Deli gibi çocuk istiyorum yaşım 32 ama evleneceğim insanı seçemiyorum.Evleneyim ilk işim çocuk yapmak inş inş
 
Herkes illa cocuk sahibi olacak diye bir olay yok.. suan hazir degilsinizdir veya hic hazir olamayacak cocuksuz bir hayati sececeksiniz belli olmaz..

Kendinizi sıkıştırmayın..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

1
Fikrinize ihtiyacım var, boşanmak istediğimi söyledim
2 3
Yorumlar
41
Görüntüleme
3K
nilsu83
E
  • Kilitli
Eşime yetemiyorum.. Yada ben bu işi bilmiyorum!
6 7 8
Yorumlar
140
Görüntüleme
9K
albatroza
N
Düşük AMH yüksek FSH 4 Tüp bebek sonrası SÜRPRİZ
Yorumlar
7
Görüntüleme
3K
_tiffany_
K
Boşanmış çocuklu bir adamla evlendim
22 23 24
Yorumlar
474
Görüntüleme
26K
bafelis
B
E
İntiharın eşiğindeyim fikir verir misiniz ?
2
Yorumlar
36
Görüntüleme
4K
yesilimtrak
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…