Bebek fikrine neden ısınamıyorum?

katrina_89 .!.:

28 yaşındayım, eşim de 29. 6 yıllık beraberliğin ardından evleneli yaklaşık 1,5 sene oldu. ekimde 2 sene dolacak hatta. oturmuş bir ilişkimiz var, eşimle karşılıklı sevgimiz, saygımız, güvenimiz sonsuz. en iyi arkadaşım diyebilirim o aynı zamanda. ben öğretmenim devlette, eşim de iyi bir firmada çalışıyor. borçlarımız olsa da gelirimiz iyi denebilecek düzeyde. şu anda kredi ödüyoruz yeni araba aldık, 2 senesi var. gelirimiz iyi olsa da gider de fazla, yüksek sayılabilecek bir kira ödüyoruz. eşim evlendiğimizden beri bebek sahibi olmak istiyor, evlenmeden önce de çocukları ne kadar çok sevdiğini ve istediğini hep söylerdi. zaten yapı olarak da bana göre daha sakin, evine bağlı, sabırlı bir yapısı var. çok iyi bir baba olacağından hiç şüphem yok. ama benim gözümde bebek sahibi olmak çok çok büyük bir sorumluluk. kendimde o isteği bulamıyorum, onun bebek heyecanını paylaşamıyorum. sanırım bunun altında yatan en büyük sebep maddi olarak zorlanacağımızı düşünmem ve evimizin olmayışı. evlenmeden önce aklımda hep kendi evimin sahibi olmak vardı, bu isteğim gerçekleşemedi ama en azından çocuğuma bırakabileceğim iki göz oda olsun istiyorum, güvence istiyorum. eşimse kaygımın yersiz olduğunu, kirada bütün evlerin bizim olduğunu ama bu borçların üzerine bir de ev kredisi borcu ödersek yaşam standardımızın iyice düşeceğini, işte o zaman çocuğa yetemeyeceğimizi söylüyor.

aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Maddi sıkıntılar ömür boyu bitmez herlde:) canım benmde evliliğimin 2 senesi dolmak üzere. Ne ev ne araba ne eşya Türkyede ailelermz dışında kalck hiçbiryermz yok yani. Birkim zaten yok sadece düğünde takılanlar. Seneye temelli dönüşümz olcak. Ve biz yeni evli gibi ev tutup döşeyeceğiz. Ve 7 aylık hamileyim. Önce Allah'a sonrada kendime ve eşime güveniyrm. Sende çok ince düşünme derim. Gelirinz güzelse bi şeklde döndürürsünz inşaAllah. Ama tabi senin istemen herşeyden önemli. Benim de eşim çok istekliydi. onda istek olmasaydı ve babalığı ona yakıştırmasaydım düşnmezdim.

Ben de ayni konudan muzdarip durumdayim
Fikre alisayim diye gittim dogum sigortası yaptirdim her ay bos yere para oduyorum
Ama su an hic içimden gelmiyor
Evde kedim var geceleri bazen miyavladiginda hemen odadan cikartiyoruz cocuk gece ağladığında onu da mi odadan aticaz?
Hamile olma fikri hosuma gidiyor bu aralar ama cocuk bakma ile sonuçlanacagindan öfff kim ugrasicak bu yastan sonra diyorum.
Olsa severim muhtemelen ama ugrasasim gelmiyor
Rahimle ilgili bazi saglik sorunlarim da çıktı. Bence vucudum da tepki veriyor istemedigini anlatiyor :) Muhtemelen ben bigun hazırım istiyorum dedigimde bu sefer de sagligim el vermeyecek.


Not: 5.5 yildir evli yaklasik 12 senedir birlikteyiz ve boyle çok iyiyiz ya ne bileyim
Bi de çocuk olursa sorumlulugu daha cok esime yikilacak gibi. Ben kendimde o yeterligi görmüyorum

oglum dogduktan 6 ay sonra ev ve araba aldik, bi miktar birikmis vardi ama kredi de cektik ve hala oduyoruz,bu durumda. cok cok etkilendigimizi soyleyemem.
ama ozgurluk kismina bisey diyemem, ilk seneler insan tepetaklak oluyor, omur boyu sorumluluk sonucta.

katrina_89 .!.:

28 yaşındayım, eşim de 29. 6 yıllık beraberliğin ardından evleneli yaklaşık 1,5 sene oldu. ekimde 2 sene dolacak hatta. oturmuş bir ilişkimiz var, eşimle karşılıklı sevgimiz, saygımız, güvenimiz sonsuz. en iyi arkadaşım diyebilirim o aynı zamanda. ben öğretmenim devlette, eşim de iyi bir firmada çalışıyor. borçlarımız olsa da gelirimiz iyi denebilecek düzeyde. şu anda kredi ödüyoruz yeni araba aldık, 2 senesi var. gelirimiz iyi olsa da gider de fazla, yüksek sayılabilecek bir kira ödüyoruz. eşim evlendiğimizden beri bebek sahibi olmak istiyor, evlenmeden önce de çocukları ne kadar çok sevdiğini ve istediğini hep söylerdi. zaten yapı olarak da bana göre daha sakin, evine bağlı, sabırlı bir yapısı var. çok iyi bir baba olacağından hiç şüphem yok. ama benim gözümde bebek sahibi olmak çok çok büyük bir sorumluluk. kendimde o isteği bulamıyorum, onun bebek heyecanını paylaşamıyorum. sanırım bunun altında yatan en büyük sebep maddi olarak zorlanacağımızı düşünmem ve evimizin olmayışı. evlenmeden önce aklımda hep kendi evimin sahibi olmak vardı, bu isteğim gerçekleşemedi ama en azından çocuğuma bırakabileceğim iki göz oda olsun istiyorum, güvence istiyorum. eşimse kaygımın yersiz olduğunu, kirada bütün evlerin bizim olduğunu ama bu borçların üzerine bir de ev kredisi borcu ödersek yaşam standardımızın iyice düşeceğini, işte o zaman çocuğa yetemeyeceğimizi söylüyor.

aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Canim cok iyi anliyorum kaygilarini...

Bodrum kat bir evimiz vardi kredisini oduyorduk. 7 yil birlikteligin ardindan evlenmistik guzel bir evliligimiz vardi. Ev kredisi oduyor ikimiz de calisiyorduk. Esim cocuk istiyor ben o sorumlulugu maddi manevi asla almak istemiyor siddetle reddediyordum.

Elimizde avucumuzda son kurusuna kadar ne varsa Bu kez de, bodrum kat bir evde cocuk buyutmek istemedigimi, cocuktan sonra evi satip yenisini almanin cok daha zorlasacagini, bu yuzden once birikim yapip, yeni ve daha buyuk bir ev alip ondan sonra cocuk fikrini dusunecegimi soyluyordum.

Fakat korunurken hamile kaldim! Hungur hungur agladim bu evde anne olmak istemiyorum nerden cikti bu bebek diye! Esim adamcagiz sevinemedi bile. Hemen evi satisa cikarttik, yeni ev bakmaya basladik ki ben cocuk fikrine isinabileyim... evimizi sattik yeni ev bulduk, ben bu esnada cocuk fikrine alismaya basladim icimde buyuyor heyecanlaniyorum filan... satis islemleri gerceklesmek uzereydi ki 3. Ayi doldurdugum kontrolde bebegimin kalbinin durdugunu ogrendim!

Ben hayatimi, odeme planimi, yasadigim yeri, herseyi ona gore ayarlamistim ama o gitmisti!

Annelik duygusu icime girmisti bi kere! Yasadigim tramvayi burda anltmayayim, gercekten hayatimin en zor gunleriydi... psikolojik destek almasaydim asla atlatamazdim...

Sonra ya tekrar anne olamazsam, allah bana bir kere verdi ben istemedim aldi ya bir daha nasip etmezse, ben istemedim diye mi oldu acaba diye beynimi kemirdim.

Cok sukur evin satis islemleri bitti ve biz tasinacagimiz hafta ben hamile oldugumu ogrendim tekrar. Elimizde avucumuzda ne varsa eve vermistik, inan bir lira para kalmamisti elimizde ekmek alacak, su an odemelerimiz eskiye gore tam 2 kat fazla, kurus birikmisimiz yok, maddi olarak bu cocuk bizim icin gercekten cok cok fazla su an. Ama fark etmez! Dunya umurumda degil o iyi olsun yeter ki ! İnan o oyle bir duygu ki, onu hissettigin anda butun hayata bakisin degisiyor!

Allah annelik duygusunu icine veriyor, o sorunlulugu daha hamilelikte ogretiyor sana yedigin ictigin hareketin harcaman herseyini farkinda olmadan bebege gore duzenliyorsun...

Ve dunyadaki en anlamli seyin bu oldugunu goruyorsun, para bir sekilde cozuluyor. Cozulmese de umursamiyorsun... inan sana tek tavsiyem: hazir olmayi beklersen yillar kaybedebilirsin. Ve o gun geldiginde keske daha once yapsaydin diyecegine emin ol... ben o hamileligi yasamasaydim 5 sene cocuk filan niyetim yoktu. Simdi? 5 yila kadar 2. Yil yaparim muhtemelen:)

katrina_89 .!.:

sizle tamamen farklı frekanslardayız. her yazdığınıza karşıt bir argüman sunabilirim. mesela günümüzde çocuk sahibi olanların azalmasını inanç azlığına bağlamışsınız, bense hazır gıdalara, zorlaşan yaşam koşullarıyla ilişkili strese ve beslenme bozukluğuna bağlıyorum pek çok bilim insanı gibi. ayrıca evliliğin anlamının üremek olduğuna da katılmıyorum. imza olmadan da bebek sahibi olunuyor teknik olarak. gerisi sizin inanç sisteminizin oluşturduğu değerlerle alakalı, gerçeklerle değil. kaldı ki Allah istemeyene nasip etmiyorsa sizin de çocuğunuzun olmadığı düşünüldüğünde, kendi kendinizle çelişmiş olmuyor musunuz? belki de geceleri dua sayısını x 2 yapıp denemeniz gerekiyordur?

Genişletmek için tıkla...

İnançsız biri olduğunuz için alay etmenizi normal karşıladım siz de yarın birgün bebek sahibi olmak istediğinizde olmadığında dua sayısını 5 katına çıkarmak durumunda kalabilirsiniz ama yakarışlarınız yetmez
Hiçbir sağlık problemi olmayan bir kadın da bebek sahibi olamayabiliyor ve bunu bilim adamları açıklayamıyor
Çünkü biz inançlı insanlar bunun Allah tarafından vakti geldiğinde olacağını biliyoruz
Bu söylediklerinizi yutmanız dileğiyle sevgiyle kalın...

zeytinagaci .!.:

Ben de ayni konudan muzdarip durumdayim
Fikre alisayim diye gittim dogum sigortası yaptirdim her ay bos yere para oduyorum
Ama su an hic içimden gelmiyor
Evde kedim var geceleri bazen miyavladiginda hemen odadan cikartiyoruz cocuk gece ağladığında onu da mi odadan aticaz?
Hamile olma fikri hosuma gidiyor bu aralar ama cocuk bakma ile sonuçlanacagindan öfff kim ugrasicak bu yastan sonra diyorum.
Olsa severim muhtemelen ama ugrasasim gelmiyor
Rahimle ilgili bazi saglik sorunlarim da çıktı. Bence vucudum da tepki veriyor istemedigini anlatiyor :) Muhtemelen ben bigun hazırım istiyorum dedigimde bu sefer de sagligim el vermeyecek.


Not: 5.5 yildir evli yaklasik 12 senedir birlikteyiz ve boyle çok iyiyiz ya ne bileyim
Bi de çocuk olursa sorumlulugu daha cok esime yikilacak gibi. Ben kendimde o yeterligi görmüyorum

Genişletmek için tıkla...

Ben de senin gibiyim bir deli cesareti girdim bir işin içine bakalım nasıl olacak endişeliyim çok

kirmizigitar .!.:

Canim cok iyi anliyorum kaygilarini...

Bodrum kat bir evimiz vardi kredisini oduyorduk. 7 yil birlikteligin ardindan evlenmistik guzel bir evliligimiz vardi. Ev kredisi oduyor ikimiz de calisiyorduk. Esim cocuk istiyor ben o sorumlulugu maddi manevi asla almak istemiyor siddetle reddediyordum.

Elimizde avucumuzda son kurusuna kadar ne varsa Bu kez de, bodrum kat bir evde cocuk buyutmek istemedigimi, cocuktan sonra evi satip yenisini almanin cok daha zorlasacagini, bu yuzden once birikim yapip, yeni ve daha buyuk bir ev alip ondan sonra cocuk fikrini dusunecegimi soyluyordum.

Fakat korunurken hamile kaldim! Hungur hungur agladim bu evde anne olmak istemiyorum nerden cikti bu bebek diye! Esim adamcagiz sevinemedi bile. Hemen evi satisa cikarttik, yeni ev bakmaya basladik ki ben cocuk fikrine isinabileyim... evimizi sattik yeni ev bulduk, ben bu esnada cocuk fikrine alismaya basladim icimde buyuyor heyecanlaniyorum filan... satis islemleri gerceklesmek uzereydi ki 3. Ayi doldurdugum kontrolde bebegimin kalbinin durdugunu ogrendim!

Ben hayatimi, odeme planimi, yasadigim yeri, herseyi ona gore ayarlamistim ama o gitmisti!

Annelik duygusu icime girmisti bi kere! Yasadigim tramvayi burda anltmayayim, gercekten hayatimin en zor gunleriydi... psikolojik destek almasaydim asla atlatamazdim...

Sonra ya tekrar anne olamazsam, allah bana bir kere verdi ben istemedim aldi ya bir daha nasip etmezse, ben istemedim diye mi oldu acaba diye beynimi kemirdim.

Cok sukur evin satis islemleri bitti ve biz tasinacagimiz hafta ben hamile oldugumu ogrendim tekrar. Elimizde avucumuzda ne varsa eve vermistik, inan bir lira para kalmamisti elimizde ekmek alacak, su an odemelerimiz eskiye gore tam 2 kat fazla, kurus birikmisimiz yok, maddi olarak bu cocuk bizim icin gercekten cok cok fazla su an. Ama fark etmez! Dunya umurumda degil o iyi olsun yeter ki ! İnan o oyle bir duygu ki, onu hissettigin anda butun hayata bakisin degisiyor!

Allah annelik duygusunu icine veriyor, o sorunlulugu daha hamilelikte ogretiyor sana yedigin ictigin hareketin harcaman herseyini farkinda olmadan bebege gore duzenliyorsun...

Ve dunyadaki en anlamli seyin bu oldugunu goruyorsun, para bir sekilde cozuluyor. Cozulmese de umursamiyorsun... inan sana tek tavsiyem: hazir olmayi beklersen yillar kaybedebilirsin. Ve o gun geldiginde keske daha once yapsaydin diyecegine emin ol... ben o hamileligi yasamasaydim 5 sene cocuk filan niyetim yoktu. Simdi? 5 yila kadar 2. Yil yaparim muhtemelen:)

Genişletmek için tıkla...

ilk hamileliğinizde kaçıncı haftalarda ısınmıştınız bebek fikrine ?

sabine .!.:

ilk hamileliğinizde kaçıncı haftalarda ısınmıştınız bebek fikrine ?

Genişletmek için tıkla...

Kalp atisini duyduktan yaklasik 10 gun sonra anne gibi hissetmeye baslamistim. Zaten hamilelik hormonlari sizi o dusunceye sokuyor. Yani icinizde bir canli yetisiyor agrilariniz oluyor hareketleriniz kisitlaniyor caniniz seekli birseyler istiyor cok cabuk scikiyorsunuz ve icinizde bir canlinin sizi yonettigini fark ediyorsunuz ve bu ilginc sekilce hosunuza gidiyor...


Yani annecik, o rahme dustukten sonra kendini cok fazla sevdiriyor buna emin ol:)

Ben seni anlıyorum. Hatta bu endişeler yüzünden evlilikten bile kaçıyorum. Daha yapmam gereken bir sürü şey var ve bunlar kısıtlanıyormuş gibi geliyor. Mesela yurtdışı eğitimi istiyorum evliyken hele çocukluyken nasıl olacak? Üniversite okuyorum. Doktora var daha. Çocuk bunlara ayakbağı. Hadi oldu diyelim onu en iyi şekilde yetiştirmek isterim. İyi beslensin, en iyi okullara gitsin, iki üç dil bilsin, kurslara gitsin isterim. Bu beklentiyle alakalı. Çocuk olsun iki ekmek yer, büyür diye düşünen daha çabuk hazır olur ama belli standart istiyorsan daha fazla düşünüyorsun.

Seridina .!.:

Ben seni anlıyorum. Hatta bu endişeler yüzünden evlilikten bile kaçıyorum. Daha yapmam gereken bir sürü şey var ve bunlar kısıtlanıyormuş gibi geliyor. Mesela yurtdışı eğitimi istiyorum evliyken hele çocukluyken nasıl olacak? Üniversite okuyorum. Doktora var daha. Çocuk bunlara ayakbağı. Hadi oldu diyelim onu en iyi şekilde yetiştirmek isterim. İyi beslensin, en iyi okullara gitsin, iki üç dil bilsin, kurslara gitsin isterim. Bu beklentiyle alakalı. Çocuk olsun iki ekmek yer, büyür diye düşünen daha çabuk hazır olur ama belli standart istiyorsan daha fazla düşünüyorsun.

Genişletmek için tıkla...

aynen öyle. allah rızkını verir cilerden olmadığım için ince eleyip sık dokuyorum. çünkü ben iyi bir eğitim aldım ve tarafından tek başına büyütülmüş biriyim, çocuk yetiştirmenin ne kadar zorlu bir süreç olduğunu iyi bildiğim için toz pembe bakamıyorum bu duruma.

Kedicikk061 .!.:

İnançsız biri olduğunuz için alay etmenizi normal karşıladım siz de yarın birgün bebek sahibi olmak istediğinizde olmadığında dua sayısını 5 katına çıkarmak durumunda kalabilirsiniz ama yakarışlarınız yetmez
Hiçbir sağlık problemi olmayan bir kadın da bebek sahibi olamayabiliyor ve bunu bilim adamları açıklayamıyor
Çünkü biz inançlı insanlar bunun Allah tarafından vakti geldiğinde olacağını biliyoruz
Bu söylediklerinizi yutmanız dileğiyle sevgiyle kalın...

Genişletmek için tıkla...

başkasına beddua etmek hangi inanç sisteminde var acaba? kendi değerleriyle bu kadar çelişen biri olman çok acı.

Yokluk içinde çocuk yapmak mantıklı değil ama ben bu kadar ince ince planlamayı da mantıklı bulmuyorum.
Planların tutma ihtimalini yüksek görmediğim için belki de.

5 yıl çocuk, 10 yıl ev yok diyordum evlenirken.
Gebeliğimi 2. yılımızda hiç ama hiç çocuk istemediğim bir dönemde öğrendik.
Daha umre, Avrupa turu, Güneydoğu turu yapacaktık, ben dişlerimi yaptıracaktım, demirim düşüktü onu halledecektim, birkaç kilo verecektim kronik göbekten kurtulacaktım, ev borcumuz bitecekti...
Bunlar olmadan da oluyormuş işte, iyi ki de olmuş.

kahvetelvesi .!.:

Yokluk içinde çocuk yapmak mantıklı değil ama ben bu kadar ince ince planlamayı da mantıklı bulmuyorum.
Planların tutma ihtimalini yüksek görmediğim için belki de.

5 yıl çocuk, 10 yıl ev yok diyordum evlenirken.
Gebeliğimi 2. yılımızda hiç ama hiç çocuk istemediğim bir dönemde öğrendik.
Daha umre, Avrupa turu, Güneydoğu turu yapacaktık, ben dişlerimi yaptıracaktım, demirim düşüktü onu halledecektim, birkaç kilo verecektim kronik göbekten kurtulacaktım, ev borcumuz bitecekti...
Bunlar olmadan da oluyormuş işte, iyi ki de olmuş.

Genişletmek için tıkla...

Planlar hic bitmiyor galiba; hepimizin farkli farkli hedefleri var su hayatta. Bebek bunların hepsini sekteye ugratacakmis ve bu yuzden mutsuz olacakmisim gibi geliyor. Su pembesu nickli uyenin konusu gibi bir konu acmaktan korkuyorum acikcasi...peki siz iyi ki olmus nasil.diyorsunuz? Demek istedigim, aklinizin bir kosesinde yapmak istedikleriniz veya maddî kaygilariniz yok mu?

katrina_89 .!.:

başkasına beddua etmek hangi inanç sisteminde var acaba? kendi değerleriyle bu kadar çelişen biri olman çok acı.

Genişletmek için tıkla...

Beddua mı ettim yoksa düşüncenizin ne kadar yanlış olduğunu anlamanız için mi söyledim siz karar verin.

Beni anlatmışsınız...:)
Bende sizden bir yaş küçüğüm ve daha önümde doktora eğitimim var.
Eşim de 35 ine girdi üstelik.
Ama ikimizin hayatı de bu meslekte öyle koşuşturmalı geçiyor ki değil bir bebeğe bakmak evde çoğu zaman yemek yapamıyorum da okuldan gelince birlikte girişiyoruz.
Eşim inanılmaz evcimendir her şeye koşar benden de iyi yapar çok iyi bir baba da olur çokta istiyor ama eğitim hayatımın ortasına bir bomba bırakmak istemiyorum.
Rahatıma düşkün olduğumu da söylemem gerek. Bir şey olduğunda kapıyı çekip gidebilmenin arkamda benim bakımıma muhtaç bir çocuğun olmamasını seviyorum.
Bu kafayla gidersem 40 ıma kadar yapamam bu bebeği ve eşime olur olan bazen ona haksızlık ettiğimi düşünüyorum.
İnşallah olması gerektiği zaman olur sizinki de.

katrina_89 .!.:

Planlar hic bitmiyor galiba; hepimizin farkli farkli hedefleri var su hayatta. Bebek bunların hepsini sekteye ugratacakmis ve bu yuzden mutsuz olacakmisim gibi geliyor. Su pembesu nickli uyenin konusu gibi bir konu acmaktan korkuyorum acikcasi...peki siz iyi ki olmus nasil.diyorsunuz? Demek istedigim, aklinizin bir kosesinde yapmak istedikleriniz veya maddî kaygilariniz yok mu?

Genişletmek için tıkla...

Bu risk aslında.
Ben de mutsuz olacağımı düşünüyordum ama olmadım.
Maddi kaygım var tabii ki, eşim özel sektörde, benim maaş tamamen krediye gidiyor, eşimi işten çıkarsalar ev elimizden gider.
Ama bu durum aklımı kurcalamıyor.
Evimiz olmasaydı da çok sıkıntı etmezdim sanırım.

Diğer isteklerim hep aklımın bir köşesinde, içimde kaldı mı kaldı, ama bu da çok problem değil, illa ki bir gün gideriz gidemezsek de gidemeyiz.
Bunları yapsak ben başka planlar yapacak ve yine çocuk istemeyecektim.

Pembesu'nun yaşadıkları zor ve normal şeyler.
Gece ağlayarak uyuyup sabah mutlu uyanmak da normal, gece uyuyamamak da normal, bir bebeğin ağlaması çok çok normal.
Bunları kabullenmek gerekiyor.
Neden uyumuyor, neden ağlıyor mutsuz eden sorular.
Uyumuyorsa uyumuyor, ağlıyorsa ağlıyor.
Hem ağlasa ne olacak?
Böyle rahat yazdığıma bakma, daha iki saat önce kucağımdan indirip de hazırlanıp evden çıkamadık diye ağladım gerginlikten.
Ama bebeğinkinin normal olması gibi annenin ağlaması da normal.
Ayrıca rahatına düşkünlük konusunda çığır açmış insanım, daha aynı günde temizlik ve yemek yapmışlığım yoktur.
Ah o sevgisi yok mu hiç zor gelmiyor bakmak da demeyeceğim, bazen öyle zor ki, ama günü bitireceksin tek yapacağın bu, ertesi gün yepyeni bir hikaye.
İlk aylar evet zor ama sonrası da çok güzel.
Ben ağlarken gözlerini kısıp gülüyor, nasıl mutsuz olabilirim ki?
Veya diğer isteklerim ne kadar önemli olabilir ki?

Öncelikler yer değiştiriyor merak etme.
O çok sevdiğin her şeyden daha zevkli bir şey oluyor bebek.
Ama bunu çocuk olmadan anlamak mümkün değil.

Eskiden beri çocukları hiç sevmedim, sevemedim.
Dışarıda falan millet bebek görüp sevmeye giderken, ben kedileri, köpekleri severdim.
Eşimse en başından beri çocuk istedi hep, yaşım geçmeden baba olmalıyım triplerindeydi.
Bu konuda ne kavgalar ettik.
Bense hayatımın mahvolacağını düşündüm hep.
Uykuya da düşkün birisiyim, uykusuzluğa nasıl dayanırım diye düşündüm.
Gezmeyi, tatilleri severim hayatıma pranga olacak diye düşündüm.
Bunca sene hep bana ait olmayan, beni mutsuz eden bir mesleğin eğitimini almıştım, sonrasında da çok da mutlu etmeyen işlerde çalışıp, radikal bir kararla beni mutlu edecek çocukluk hayalim olan işin eğitimini almaya başladım.
Tam bu esnada çocuk beklediğimizi öğrendim.
İlk dünyam, hayallerim başıma yıkıldı, tek tesellim en azından çocuk sahibi olmamda bir engel yokmuş şeklindeydi.
Sonra zamanla varlığına alışmaya başladım.
Ufacık bir aksilikte iyi mi, diye endişelenip doktora koşarken buldum kendimi.
En son aşamadaysa artık gelmesi için sabırsızlanıyorum, temmuz olsa da doğsa diye heyecanla bekliyorum artık.
Artık bütün tatil planlarıma onu da rahatlıkla dahil edebiliyorum.
İş planlarımda onu da hayatıma dahil bir şekilde olacak şekilde çözümler bulabiliyorum.
Uyku sorunu için sling kullanırım uyur, çok uykum gelirse annanne, babaanne, dedeler, babası ilgilenir ben uyurum diyebiliyorum.
Ondan beri kendimi daha güçlü, daha yenilmez hissediyorum.
Ki eskiden daha kolay pes eden, daha zayıf birisiydim, şimdi başaramayacağım şey yok modundayım.
Ayrıca hamilelik de çok güzel, hayatımda hiç kendimi bu kadar piremses hissetmemiştim
Sonra eşimle kendimi daha gerçekten aile olmuş gibi hissediyoruz ki küçük hanım daha teşrif etmemesine rağmen.
Kısacası 7-8 aylık serüvenimden hiç pişman ve mutsuz değilim.
Ben bile böyle düşünüyorsam dünyada çocuk sahibi olmayacak insan yoktur.
Ben ki uçakta yanıma çocuk denk gelmesin diye en arkadan bilet alıp, bebekli yolcu denk gelse hayata küsen, yolda, sağda solda bebek görse ne gereksiz şeyler diyip kaçan biriydim yani.
Şimdi bu bakışım bile değişti, yolda ger gördüğüm bebeğe sevgiyle bakıyorum, yolculuklarda yakınımdaki bebek ağlıyor bile olsa kimbilir ne derdi var diye üzülüyorum artık.

30 31 e kadar yolu var çokta mühim değil yani bencede kadınlar çekiyor yükü çocuk sadece masrafta değil çalısan kadın için büyük sorumluluk bence çalışan kadın için noral yaştasın sıkıntı yapma bir an evel ev kredi işine girip başlayın ailelerede öncelikli işimiz bu cocuga daha iyi bi gelecek için öncelik bu dersiniz

Ay töbe estağfurullah doğacak olan yavruyu maddiyatla paralel olarak gormen ne kadar korkunç...Gerçekten urperdim..Yani bebek olunca fakirleseceginiz endişesi beni bile bir hoş etti..Derhâl bu fikri kafanizdan atın.bakis acinizi değiştirin.