Herkese merhaba, asla asla dememeliyiz örneği bir konuyla karşınızdayım. Biz 11 senelik evliyiz, 10 yaşında bir çocuğumuz var. Şuana kadar 2. Çocuk mevzusunu hiç düşünmedik. Hala birşeyler net değil ya neyse. Eşimizle aramızda zaman zaman onun ailesi yüzünden çıkan tartışmalar hariç ciddi bir sıkıntı olmadı şu ana kadar. Maddi olarak iniş çıkışlarımızda çok oldu belki bu çocuk mevzusunu konuşmamamızın sebeplerinden biride buydu. Yazın sonunda sürpriz bir hamilelik yaşadım, o zaman ne olacak, ne yapacağız diye karar verme aşamasındayken bize söz hakkı kalmadan kaybettik. Eşimlede 13 yıllık birlikteliğimizde ilk defa derin bir kopuş yaşadığımızı o zaman hissettim. Terapiye falan gittik, şimdi herşey yolunda görünüyor. Eşim terapiden sonra açıldı, işyerinde sorunları varmış, kendini çok yetersiz ve kötü hissetmiş. İnsanın bazen sarsılması için bir tokat gerekir ya o tokat çarptı yüzüme, şimdi herşeye başka bakıyorum diyor, ve dahada geç kalmadan 2. çocuğu istiyor. O 41 ben 38 yaşındayız. Ben ne düşüneceğimi, hissedeceğimi bilmiyorum açıkçası. Bir yandan yaşım geçti gibi geliyor, bir yandan insanlar bu yaşta evleniyor diyorum. Pandemi sağolsun tip2 diyabet hediye etti bana. Gençken, sağlıklıyken, incecikken yaşadığım hamilelik çok kolaydı, kızım çok uyumlu çok uslu bir bebekti. Gözümü karartsam bile bunlar geliyor aklıma.Ne istediğimi, ne hissedeceğimi bilmez bir şekilde duruyorum öyle. Özellikle benim yaşlarımda, tip2 diyabetle hamile kalmış hanımlardan fikir, tecrübe istiyorum. Çok zorsa hiç girmem bu yola gibi geliyor çoğu zaman. Birde zaten pcos var, doktorum hamile kalman bile bir mucize demişti ama kazayla 2 defa yaşadım, bile isteye 3. olur mu diyorum. Buraya kadar okuyanlar kafamın nasıl bir çorbaya döndüğünü anlamıştır zaten. Bi el atın bana