Merhaba, ben doğum yapalı 2 ay oldu. 36 yaşındayım ve bu yaşıma kadar evde hastalık ve pandemi dışında oturduğumu hatırlamam
Çalışıyordum zaten ve hep eşimle gezerdik. Doğum yaptığımdan beri yaşamıyor gibiyim, sanki hayatım bitti gibi hissediyorum. Bakımlı, kendine dikkat eden biriydim şuan o halimden eser yok. Eski fotoğraflara bakıp duruyorum. Dışarı da çıkıyorum her gün 5 dk bile olsa bebeğimle. 2 3 günde bir de Avm ye gidip kahve falan içiyorum ama olmuyor yetmiyor. O kadar mutsuz hissediyorum ki bu hisler geçecek diyorlar ama nasıl ne zaman
Tüm gün evde olmak, küçücük masum bebeğimin bana muhtaç hali, ona baktıkça duyduğum gelecek kaygısı. Çok bunaldım, sıkıldım, bundan sonrası sanki yokmuş gibi. Hayatım bebeğim doğduğunda sonlandı sanki. Hiç böyle hissedeceğimi düşünmemiştim oysa ki. Benden anne olmazmış diyorum
Neden diye sorup duruyorum kendime neden yani? Ve bu sorgulama sonunda da bebeğime karşı inanılmaz suçluluk hissediyorum. O istemedi ki dünyaya gelmeyi. Kendimi motive etmeye çalışıyorum ama bir süre sonra düşüyorum
Bebeğimi çok seviyorum tabii ki. Ama çok duygusal karar verdiğimi düşünüp kendime kızıyorum. Herkes kabul eder bence çocuk yapmanın tek bir mantıklı tarafı yok. Sadece duygularla ilgili. Eşim hep çalışıyor, aileler uzakta. Kalakaldım ben de minik bebeğimle. Zaman geçmiyor gibi geliyor bazen ama su gibi de geçiyor.
Ahh bu hislerden nasıl kurtulurum, sizler yaşadınız mı ve nasıl atlattınız?