Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Çok üzgünüm ya, büyük bir aşk yaşarım diye düşünüyordum. Sevimli gelir ve o kadar üzülmem gibi. Maalesef inanılmaz mutsuzum artık sütüm de azaldı. Aksi gibi sürekli de emmek istiyor. Aç herhalde diye mama verdik bir kaç kez ama uyumak için memeyi tercih ediyor, ne emzik ne biberon ağlamasını durdurmuyor.
Her şeye çok üzülüyorum, eşimi özlüyorum, hayatımı özlüyorum, eskiden önemsemediğim yapmak istemediğim şeyler için çok pişmanım onları bile özlüyorum.
Kaolina, psikolojik bir yardım mı alsan?
 
Büyüklerden destek aldım ama annem yarın gdiyor artık, 20 gün olacak nerdeyse. Ben hala her sbah uuyanırken rüya olması umuduyla kalkıyorum, her şeyin gerçek olduğunu görünce başlıyorum ağlamaya. Ölüyor gibiyim, eşime-anneme beni kurtarın der gibi bakıyorum. Geri dönüşü olmaması- çözümsüz bir işin içinde olmam daha da geriyor beni. İstesem de istemesem de hayatım böyle artık düşüncesinden yoruldum. Dışarı çıkmak, sevdiğim şeyleri yapmak bana çözüm olmuyor. Dün dışarı çıktık eşimle her çocuksuz çift gördüğümde ağladım, gezerken bir daha kkafamıza göre çıkamayız diye ağladım. Gözler şiş geri döndük eve.
Evet biliyorum insanlar sağlıklı bir evlat sahibi olabilmek için neler yapıyor ama keşke diyorum isteyen sahip olsaydı ben olmasaydım. Sonra bakıp üzülüyorum, suçsuz günahsız yazık diyorum. Kendime mi üzüleyim ona mı şaşırdım.

niye dün gezerken de ağladın biliyor musun

çünkü sanki bu bir lütufmuş gibi sana sunuldu

yani sen gezemezsin artık annesin ama bak biz sana kıyak yaptık bebeğine baktık da geziyorsun denmiş gibi geldi

geçecek bunlar

gezeceksin de kafana göre takılacaksın da

yeter lan hep senin dediğin olmayacak da diyeceksin

biraz ağla rahatla

kapanda gibi hissediyorsun ama annen gidince daha rahat olacaksın

kalıplarla yaşaman gerekmiyor

evin temiz olmasın saatli yaşama ya da çocuk mesela yanında yatsın koltukta sen de birşeyler yap

bir gün tv de bir film vardı bebek salonda beşikte uyuyor ben de filme takıldım ama sesi bayağı kısık

eşim dedi ki açsana sesini yok mok dedim

sonra dedi tamam açma uyanmasın da güzelce izle çünkü ya uyanırsa diye düşünmüştüm hiç izleyemezdim mesela

bir süre sonra daha az bağımlı olacak vereceksin babasına ne yaparsa yapsın

bir de bazı dönemler var ki sen olsan da ağlıyor olmasan da meme de almıyor

biz o dönemde umursamayı öğrenmiştik eşim alıyordu ben yemek yiyeceksem yiyordum ya da duş alacaksam alıyordum zira bende de durmuyordu

yavaş yavaş saatini vs öğrenip ona göre yaşıyorsun

ben bir ara eşim şehir dışındayken akşam onu da banyoya arabası ile götürür duş alırdım

duşa kabini kapatır durulanır açar cee yapardım 3-4 aylıktı

özetle geçecek sen de unutacaksın bu yaşananları
 
Çok üzgünüm ya, büyük bir aşk yaşarım diye düşünüyordum. Sevimli gelir ve o kadar üzülmem gibi. Maalesef inanılmaz mutsuzum artık sütüm de azaldı. Aksi gibi sürekli de emmek istiyor. Aç herhalde diye mama verdik bir kaç kez ama uyumak için memeyi tercih ediyor, ne emzik ne biberon ağlamasını durdurmuyor.
Her şeye çok üzülüyorum, eşimi özlüyorum, hayatımı özlüyorum, eskiden önemsemediğim yapmak istemediğim şeyler için çok pişmanım onları bile özlüyorum.

koalina cidden bir destek mi alsan

zira bu durum seni neden böyle hissediyorum diye düşünerek de bitiriyor

bilinçli kadınsın aklın başında ve bu aşamada duygularından rahatsızlık duyuyorsun

özlenecek bir şey yok aslında hepsini hala yapabilirsin, bir şey için geç değil

benden geçti artık diye bir durum yok

hatta bak eskiden oyuncak alıp delice oynayamazdın ama biz oğluma bir sürü oyuncak alıp kendimiz de oynuyorduk oynuyoruz kendini de dahil ediyorsun zevk alıyorsun çocukluğunda yapamadıklarının bir çoğunu yapıyorsun

bak papağanına yavruları da var ama o eski hayatına devam ediyor sen de edeceksin
 
Büyüklerden destek aldım ama annem yarın gdiyor artık, 20 gün olacak nerdeyse. Ben hala her sbah uuyanırken rüya olması umuduyla kalkıyorum, her şeyin gerçek olduğunu görünce başlıyorum ağlamaya. Ölüyor gibiyim, eşime-anneme beni kurtarın der gibi bakıyorum. Geri dönüşü olmaması- çözümsüz bir işin içinde olmam daha da geriyor beni. İstesem de istemesem de hayatım böyle artık düşüncesinden yoruldum. Dışarı çıkmak, sevdiğim şeyleri yapmak bana çözüm olmuyor. Dün dışarı çıktık eşimle her çocuksuz çift gördüğümde ağladım, gezerken bir daha kkafamıza göre çıkamayız diye ağladım. Gözler şiş geri döndük eve.
Evet biliyorum insanlar sağlıklı bir evlat sahibi olabilmek için neler yapıyor ama keşke diyorum isteyen sahip olsaydı ben olmasaydım. Sonra bakıp üzülüyorum, suçsuz günahsız yazık diyorum. Kendime mi üzüleyim ona mı şaşırdım.
Eşin bu konuda ne diyor koalina? O da evet çıkamayız diyorsa eşin de moralini bozuyordur. En başta onunla bir aile büyüğü konuşsun, sana moral vermesi lazım. Bir de postpartum depresyon ciddi bir konudur. Bir psikologla görüşsen iyi olabilir, biraz rahatlarsın.
 
Ya bu birazda bizim kulturle alakali bence.. kuzenlerimin esleri yabanci, daha bir haftalikti kanguruya koyup toplu tasimayla gezmeye basladiklarinda.. biz aman mikrop kapar diye doktora bile ozel arabayla giderken o 40 gunlukken isvicreye gitti mesela.. bir tanesi 1 yil emzirdi, digeri cekip verdi, oteki 6 aydan sonra direkt mamaya basladi boylece uyku saatleri de oturdu.. kisaca bizin annelerimiz gordugunde kalp krizi gecirecekleri her seyi tek tek yaptilar hemde hic hesap vermeden :) sonuc olarak tas gibi cocuklar oldu hic de depresyon falan yasamadilar.. kanguruyla dunyayi gezdi hepsi.. biz o kadar uzerlerine titriyoruz ki en sonunda kafayi yiyoruz depresyondan kafamizi kaldiramiyoruz..
https://www.mumsnet.com/Talk/parenting/2721644-Anyone-else-regret-having-children

yabancilarda da dolu cocuk sahibi olmaktan pisman olanlar.
ben ayni bahsettigin tarzda rahat takilan bi anneyim, ama cocukla hayat ve cocuksuz hayat kiyaslanamaz. cocukla hayattan bi sekilde zevk almaya bakmak lazim. bahsettigin kisiler de bunu yapmislar.

annelik bana gore degilmis deyip cocugunu bebekken babaya birakip gitmis anne gordum kizimin oyun grubunda.
evlatlik verenler de cok yaygin.
Koalina Koalina kendine sans tani, gelecege degil ana odaklan.
baktin 3-4 ay gecti hala aynisin. evlatlik ver.
ciddiyim ona sahip olmak icin gece gunduz hayal kuran aileler dolu. cocugun mutlu olur sen mutlu olursun.
 
Büyüklerden destek aldım ama annem yarın gdiyor artık, 20 gün olacak nerdeyse. Ben hala her sbah uuyanırken rüya olması umuduyla kalkıyorum, her şeyin gerçek olduğunu görünce başlıyorum ağlamaya. Ölüyor gibiyim, eşime-anneme beni kurtarın der gibi bakıyorum. Geri dönüşü olmaması- çözümsüz bir işin içinde olmam daha da geriyor beni. İstesem de istemesem de hayatım böyle artık düşüncesinden yoruldum. Dışarı çıkmak, sevdiğim şeyleri yapmak bana çözüm olmuyor. Dün dışarı çıktık eşimle her çocuksuz çift gördüğümde ağladım, gezerken bir daha kkafamıza göre çıkamayız diye ağladım. Gözler şiş geri döndük eve.
Evet biliyorum insanlar sağlıklı bir evlat sahibi olabilmek için neler yapıyor ama keşke diyorum isteyen sahip olsaydı ben olmasaydım. Sonra bakıp üzülüyorum, suçsuz günahsız yazık diyorum. Kendime mi üzüleyim ona mı şaşırdım.

Benim de annem 20 gün kalmıştı ve sonrasında ben sadece 1 hafta dayanabildim ve ağlayarak anneme yalvardım gelip beni alın diye. 2 ay annemin evinde kaldım. Doğumdan önce anne yanında kalmayı falan hiç doğru bulmuyordum ama yapamadım tek başıma işte. Yaşadıklarınız bir çok insanın başına gelebilen bir şey.

Aynen söylediğiniz gibi 24 saat çocuğa bakan biri dahi olsa siz çıkıp gezseniz yine de ben ne yaptım hayatım mahvoldu hissi geçmiyor. Çünkü bebeğiniz aklınıza gelmeye devam ediyor. Ağır bir sorumluluk hissi ve bununla başedemiyorsunuz. Lütfen önce durumu kabullenmeye çalışın. Profesyonel destek alın. Ben aldım ve çok yardımcı oldu. Şu an hissettikleriniz belki hemen geçmeyecek ama zamanla azalacak. Özellikle bebeğinizle iletişim kurmaya, eğlenmeye, bir şeyler paylaşmaya başladığınızda çok farkedecek.
 
Son düzenleme:
https://www.mumsnet.com/Talk/parenting/2721644-Anyone-else-regret-having-children

yabancilarda da dolu cocuk sahibi olmaktan pisman olanlar.
ben ayni bahsettigin tarzda rahat takilan bi anneyim, ama cocukla hayat ve cocuksuz hayat kiyaslanamaz. cocukla hayattan bi sekilde zevk almaya bakmak lazim. bahsettigin kisiler de bunu yapmislar.

annelik bana gore degilmis deyip cocugunu bebekken babaya birakip gitmis anne gordum kizimin oyun grubunda.
evlatlik verenler de cok yaygin.
Koalina Koalina kendine sans tani, gelecege degil ana odaklan.
baktin 3-4 ay gecti hala aynisin. evlatlik ver.
ciddiyim ona sahip olmak icin gece gunduz hayal kuran aileler dolu. cocugun mutlu olur sen mutlu olursun.

Yabancilar icinde cocuklarini kuvette boganlar da var, ama konu o degil :) cocuklu hayatla cocuksuz hayat elbette bir degil tipki 20 yasla 40 yasin da ayni olmadigi gibi ama en basitinden emzirme takintisi olmasa mamayla uykusunun duzene girecegine ornek verdim.. toplum olarak genellikle cocuktan oncesini yok saydigimiz icin oyle olmayanlarin cok daha rahat olmasi uzerineydi verdigim ornekler.. bu ulkede cocugunuzu babaya birakip gidemezsiniz, evlatlik da veremezsiniz aslinda.. o asamaya bile gelmek icin azami 2000 sene gerekiyor..
 
Çok üzgünüm ya, büyük bir aşk yaşarım diye düşünüyordum. Sevimli gelir ve o kadar üzülmem gibi. Maalesef inanılmaz mutsuzum artık sütüm de azaldı. Aksi gibi sürekli de emmek istiyor. Aç herhalde diye mama verdik bir kaç kez ama uyumak için memeyi tercih ediyor, ne emzik ne biberon ağlamasını durdurmuyor.
Her şeye çok üzülüyorum, eşimi özlüyorum, hayatımı özlüyorum, eskiden önemsemediğim yapmak istemediğim şeyler için çok pişmanım onları bile özlüyorum.
Neden yardım almıyorsun? Bu durum çok daha kötü olaylara sebep olabilir.
Sırf böyle başlayan ve başka şeylere giden bi tanıdığım var. Lütfen psikolojik yardım al seninki eski hayatı özlemekten başka boyut.
 
Eşin bu konuda ne diyor koalina? O da evet çıkamayız diyorsa eşin de moralini bozuyordur. En başta onunla bir aile büyüğü konuşsun, sana moral vermesi lazım. Bir de postpartum depresyon ciddi bir konudur. Bir psikologla görüşsen iyi olabilir, biraz rahatlarsın.
Eşim tam tersi çok rahat, her şey güzel olacak minvalinde konuşmalar yapıyor. Bana teselli olmuyor ama. Herkes uyurken karanlıkta kalkıp emzirmek, alt değiştirmek; eskiden yatak keyfi yaptığım zamanlarda 2 damla uyku için yalvarmak çok zor.
 
Bu konudaki bebek sahibi olmak isteyenler icinde en guzel yorumu yazan uyesiniz, gercekten tebrik ederim.. ben yabanci insanlarin birbirlerine ettikleri dualarin/ dileklerin kabul olduguna cok inanirim.. insallah 2019 size cok minnos bir bebek de getirir, allahim gonlunuze gore bir minik nasip etsin size enn kisa zamanda :)

Aminn çok teşekkür ederim inanın o dualara çok ihtiyacım var .. umarım 2019 da herkesin istekleri gerçekleşir :)
 
niye dün gezerken de ağladın biliyor musun

çünkü sanki bu bir lütufmuş gibi sana sunuldu

yani sen gezemezsin artık annesin ama bak biz sana kıyak yaptık bebeğine baktık da geziyorsun denmiş gibi geldi

geçecek bunlar

gezeceksin de kafana göre takılacaksın da

yeter lan hep senin dediğin olmayacak da diyeceksin

biraz ağla rahatla

kapanda gibi hissediyorsun ama annen gidince daha rahat olacaksın

kalıplarla yaşaman gerekmiyor

evin temiz olmasın saatli yaşama ya da çocuk mesela yanında yatsın koltukta sen de birşeyler yap

bir gün tv de bir film vardı bebek salonda beşikte uyuyor ben de filme takıldım ama sesi bayağı kısık

eşim dedi ki açsana sesini yok mok dedim

sonra dedi tamam açma uyanmasın da güzelce izle çünkü ya uyanırsa diye düşünmüştüm hiç izleyemezdim mesela

bir süre sonra daha az bağımlı olacak vereceksin babasına ne yaparsa yapsın

bir de bazı dönemler var ki sen olsan da ağlıyor olmasan da meme de almıyor

biz o dönemde umursamayı öğrenmiştik eşim alıyordu ben yemek yiyeceksem yiyordum ya da duş alacaksam alıyordum zira bende de durmuyordu

yavaş yavaş saatini vs öğrenip ona göre yaşıyorsun

ben bir ara eşim şehir dışındayken akşam onu da banyoya arabası ile götürür duş alırdım

duşa kabini kapatır durulanır açar cee yapardım 3-4 aylıktı

özetle geçecek sen de unutacaksın bu yaşananları

Evet iste daha hamileyken “dunyan degisecek, ondan oncesi yok olacak, bebek yokken ben de bir hicmisim diyeceksin” diye milleti gazliyorlar, dogum yapinca da oyle olmadigi ortaya cikiyor.. hatirliyorum orta okulda ilk regl olan arkadasim “bir kere regl olunca hayata bakisin degisiyor, tuttugun takimi bile degistiriyorsun” demisti.. regl oldum bende tik yok, kesin bu duygu bende yok diye ne aglamistim :KK53: aynen boyle abartiliyor annelik.. S Sismaniye ye katildigim yer var, Amerikada daha hamileyken verirsin cocugu, gormezsin bile.. bu ulkede veremezsin, burada yedigin linc ne ki o zaman..
 
Sanırım lohusa sendromu yaşıyorsun .
eşimin kuzeni de aynen böyle bir şey yaşamıştı. 40 gün boyunca sürekli ağlıyordu,ve yalnız kalmak istemiyordu. Bebeği de sevmiyordu yani hiç kucağına alıp sevdiğini görmedik diyordu kv ama daha sonra geçti şu an kızı ile çok mutlu.
 
Son düzenleme:
Neden yardım almıyorsun? Bu durum çok daha kötü olaylara sebep olabilir.
Sırf böyle başlayan ve başka şeylere giden bi tanıdığım var. Lütfen psikolojik yardım al seninki eski hayatı özlemekten başka boyut.
Almayı düşünüyorum, herkes geçecek dediği için bekledim ama geçmiyor. Ölüp gitsem daha rahat diye düşünmeye başladım...
 
Psikologun bana yardımcı olduğu nokta şuydu, hayatımda her zaman sorumluluklarımı çok önemsedim hakkıyla yapamadığım her şeyden aşırı vicdan azabı duydum. Kısacası mükemmeliyetçilik. Bebek konusunda da bana asıl acı veren şeyin onu dünyaya getirip mutlu olamamak ve ona ona karşı sorumluluklarımı yerine getirememekten deli gibi korkmamdı. Yani hem bu dev gibi sorumluluktan rahatsız olmak hem de onu sevmiyor muyum nasıl anneyim ben kısır döngüsü.
 
Eşim tam tersi çok rahat, her şey güzel olacak minvalinde konuşmalar yapıyor. Bana teselli olmuyor ama. Herkes uyurken karanlıkta kalkıp emzirmek, alt değiştirmek; eskiden yatak keyfi yaptığım zamanlarda 2 damla uyku için yalvarmak çok zor.
Eşinin destek olması çok güzel. Zamanla gece emzirmeleri azalacak zaten. Ama şu ana çözüm bulmalıyız.

Sanırım mama da kullanıyorsunuz. Mesela çok yorgunsan o gece sen kalkma. Eşin mamasını versin altını değiştirsn uyutsun. Konuş baştan da 15 dakikada hemen annesi seni istiyor diye getirmesin, çok gerekirse uykuya memesiz dalamıyorsa uyutmak amaçlı emzirirsin uykun da çok bölünmemiş olur.
 
Almayı düşünüyorum, herkes geçecek dediği için bekledim ama geçmiyor. Ölüp gitsem daha rahat diye düşünmeye başladım...
Yahu bazı buhranlar vardır geçer, ama seninki bu değil. Kangrene döneceğinden emin olduğun yarayı geçer diye bekleyemezsin.
Evet herkes yada çoğu yaşıyor bunu haklılar ama bu boyutta değil.
Bebeğin reddine onun olmadığına kadar varmıştı iş ve elektroşok tedavisine kadar gitti iş.

Evet hepimiz itiraf edemeyeceğimiz duyguları yaşıyoruz ama seninki kabullenememe. Geçer diyenler durumu kabullenenler.
 
Almayı düşünüyorum, herkes geçecek dediği için bekledim ama geçmiyor. Ölüp gitsem daha rahat diye düşünmeye başladım...

randevunu al koalina

geçecek ama tek başına mücadele yolun zorlu olacak gibi görünüyor

burası da dahil olmak üzere belki yardım edeceğiz derken dediğimiz ufacık bir şey de sende olumsuz etki yaratabilir

eşin annen ya da herhangi birinin herhangi bir sözü de seni çok kırabilir
 
Psikologun bana yardımcı olduğu nokta şuydu, hayatımda her zaman sorumluluklarımı çok önemsedim hakkıyla yapamadığım her şeyden aşırı vicdan azabı duydum. Kısacası mükemmeliyetçilik. Bebek konusunda da bana asıl acı veren şeyin onu dünyaya getirip mutlu olamamak ve ona ona karşı sorumluluklarımı yerine getirememekten deli gibi korkmamdı. Yani hem bu dev gibi sorumluluktan rahatsız olmak hem de onu sevmiyor muyum nasıl anneyim ben kısır döngüsü.

bence koalina da da durum bu

o çok duyarlı ve mükemmeliyetçi

bu nedenle yaşıyor bu sıkıntıyı da

zira hep en iyisini istiyor yerdeki karınca için de kendi çocuğu için de
 
Almayı düşünüyorum, herkes geçecek dediği için bekledim ama geçmiyor. Ölüp gitsem daha rahat diye düşünmeye başladım...

Bence geç kalmayın. Ben kızım 1 yaşındayken hala iyi değilken başlamıştım. Geç kaldım. Hala da atlatmış değilim tam olarak ama profesyonel bir destek iyileşme sürecini hızlandırıyor.
 
X