Biz birle başladık o sıkılır dedik ikinciyi aldık sonra üçüncü pek garip pek küçüktü hadi onu da aldık. Geçen yaz dördüncüyü aldım kısırlaştırdım, iyileştirdim ama eve uyum sağlayamadı hayvan onu bahçeye bıraktım üzülerek sonra da deli gibi vicdan yaptım aylarca. Evim biraz daha büyük olsa ve gelirim de azcık fazla rahat ona çıkarırım nüfusu. Büyük kapalı bir balkonum olsa ya da bir bahçem. Herşey bütçeye dayanıyor malesef, hayvanlara üç liralık mama da veremezsin böbrekleri mahvolur, iyi bakmak zorundasın. Bu sebeple sayı minimumda kalıyor.
Günaydın.
Derdim şu ki sokaktaki hiçbir hayvana kayıtsız kalamıyor ve derin bir üzüntü duyuyorum. İnsanların bakmadan yanlarından geçtiği kediler, köpekler bana üzüntü oluyor.
İnsanlar bakmadan görmeden geçip gitmeyi nasıl başarıyor?
Sabah işe giderken kedi kavgasına şahit oldum ve boynunda rengi solmuş mavi tasması ve hareli göz çevresiyle ağzı yüzü çizik içinde kalmış kediyi kışın üç dört aylık sokağa kaçmış / bırakılmış ve benim dört kedi olmaz diye almadığım kediye benzettim. Ve inanılmaz bir vicdan azabı duydum. Sokağımız nispeten güvenli örneğin üç sene önce taşındığımda gördüğüm kedi nüfusu %99.9 oranında aynı ölen, hastalanan olmadı. Bu kedi de evime hırsız girip alarm taktırdığım saçma sapan bir Cumartesi gelmişti, eve alamadım malesef.
Aynı şekilde Kadıköy’de çalışıyorum inanılmaz işlek tahmin edeceğiniz gibi ve burada pamuk mu pamuk sokağa bırakıldığı belli olan bir kız var, denk geldikçe besliyorum geçen kadının biri tekme sallıyordu. Pist dese kovacak ama kediye tekme savuruyor! Kedi de insana o kadar alışık ki herkese gidiyor.
Yani velhasıl yapamıyorum, kayıtsız kalamıyorum ama madden ve manen yapacağım şeyler çok kısıtlı.
Dün taş çatlasa iki üç aylık bir yavru gece ağlıyordu nasıl da güzel bir şey. İndim koliye koydum sakinleştirdim ( zaten kolisi maması sütü var ayarlamışlar ama insan istiyor heralde sokaklara dökülmüş) Ben döndüm sustu sanki duymadım sesini ama o da dert oldu.
Üç kedim var barınak, sokak kedileri. Kısırlar mamaları özel, kumlarından yaş mamaya herşeye deli gibi zam geldi ama onların yaşam kalitesinden kısmıyoruz. Ama dört kedi zorluyor, yapamıyorum madden ve manen. Ayrıca sokaktan alacağım bir kedi eğer hastalık taşıyorsa bu evdekiler için de büyük risk ve bunu kaldıramam suçluluk duygusundan ölürüm.
Hepsine yetişemeyiz deyin, doğanın kanunun deyin, sen zaten üç tanesine evini açmışssın deyin bir şeyler deyin içimi ferahlatın ne olur.
Sokakta yaşayan aç susuz kalan insanlar için de hayvanlar için de yapabileceklerimiz maalesef sınırlı. Kendimizi de bitirsek üzüntüden, yakın çevremize elimizden geldiğince yardım etmek yapabileceğimiz en işlevsel şey olacaktır. Zaten herkes kendi yakın çevresi ile ilgilense ne sokak hayvanı kalır ne açlık çeken insanlar ne de sokak çocukları...Günaydın.
Derdim şu ki sokaktaki hiçbir hayvana kayıtsız kalamıyor ve derin bir üzüntü duyuyorum. İnsanların bakmadan yanlarından geçtiği kediler, köpekler bana üzüntü oluyor.
İnsanlar bakmadan görmeden geçip gitmeyi nasıl başarıyor?
Sabah işe giderken kedi kavgasına şahit oldum ve boynunda rengi solmuş mavi tasması ve hareli göz çevresiyle ağzı yüzü çizik içinde kalmış kediyi kışın üç dört aylık sokağa kaçmış / bırakılmış ve benim dört kedi olmaz diye almadığım kediye benzettim. Ve inanılmaz bir vicdan azabı duydum. Sokağımız nispeten güvenli örneğin üç sene önce taşındığımda gördüğüm kedi nüfusu %99.9 oranında aynı ölen, hastalanan olmadı. Bu kedi de evime hırsız girip alarm taktırdığım saçma sapan bir Cumartesi gelmişti, eve alamadım malesef.
Aynı şekilde Kadıköy’de çalışıyorum inanılmaz işlek tahmin edeceğiniz gibi ve burada pamuk mu pamuk sokağa bırakıldığı belli olan bir kız var, denk geldikçe besliyorum geçen kadının biri tekme sallıyordu. Pist dese kovacak ama kediye tekme savuruyor! Kedi de insana o kadar alışık ki herkese gidiyor.
Yani velhasıl yapamıyorum, kayıtsız kalamıyorum ama madden ve manen yapacağım şeyler çok kısıtlı.
Dün taş çatlasa iki üç aylık bir yavru gece ağlıyordu nasıl da güzel bir şey. İndim koliye koydum sakinleştirdim ( zaten kolisi maması sütü var ayarlamışlar ama insan istiyor heralde sokaklara dökülmüş) Ben döndüm sustu sanki duymadım sesini ama o da dert oldu.
Üç kedim var barınak, sokak kedileri. Kısırlar mamaları özel, kumlarından yaş mamaya herşeye deli gibi zam geldi ama onların yaşam kalitesinden kısmıyoruz. Ama dört kedi zorluyor, yapamıyorum madden ve manen. Ayrıca sokaktan alacağım bir kedi eğer hastalık taşıyorsa bu evdekiler için de büyük risk ve bunu kaldıramam suçluluk duygusundan ölürüm.
Hepsine yetişemeyiz deyin, doğanın kanunun deyin, sen zaten üç tanesine evini açmışssın deyin bir şeyler deyin içimi ferahlatın ne olur.
Çok iyi anlıyorum sizi. 9 tane kedim 1 köpeğim var hepsi sokaktan. 2si hariç hepsi kısır birinin gözü yok üçünün birer patisi ampute edildi. Üzülüyorum bazen denk geliyorum kedi köpeğe çok kötü haldeyse bırakıp gidemiyorum rüyama giriyorlar gece kalkıp ağlıyorum aklıma gelince o derece etkileniyorum. Bir kere kadının biriyle kavga ettim elindeki şemsiyeyi kedinin ağzına vurdu özümün önünde hayvanın çenesi çıktı kadına haddini bildirdim kediyi veterinere bıraktım gece karakola çağırdılar darptan. Yine görsem yine saldırırım öyle birini. Anlamıyorum insanlar nasıl duyarsız oluyorlar sorsan herkes karıncayı bile incitmeyen peygamberin ümmeti ama görüyoruz küçücük zararsız masum hayvanlara işkenceden haz duyuyorlar. Sokakta donarak ölen hayvanlar insanlar onları ilgilendirmiyor. Öyle duyarsız yaşamayı çok isterdim ben de.
Ben yeni bir hayvan getireceğimde eve önce veterinere götürüyorum kontrol aşı vs yaptırıyorum. Eve geldiğimde bir süre kapalı balkonda ya da küçük odada bakıyorum varsa paraziti döksün etsin eve alışsın önce diye. Sonra yavaş yavaş kaynaştırıyorum ev halkıyla. Son zamlardan sonra ben de biraz dardayım gerçi ayda 20 kilo mama yiyorlar. Kedi denk geldikçe sokağa da koyuyorum mama.
Gerçekten sokakta kalırsa yaşayamayacağını düşündüğünüz kedileri lütfen bırakmayın sokakta gerekirse birkaç gün bakın diğerlerinden ayrı bir yerde az toparlasın öyle geri bırakın hayvanlar da bazen kötülük yapabiliyor ama insanlar en beteri çok iğrenç şeyler yapabiliyorlar. Hassas bir insansınız anladığım kadarıyla çıkmaz aklınızdan düşünüp durursunuz. Bir nebze aklınızı rahatlatmış olursunuz hem o hayvanı da sağlığına kavuşturmuş olursunuz.
Okadar suru halinde bakmak durum olsa bile zor olur cunku kum kablari ayri bbile olsa birbirlerinin kumlarina giril cikiyorlar. Hastalik turemesi daha olasi ve biri hasta olsa 9una da bulasma ihtimali filan cok zor. Bendeki bir tanesi icin bisey olursa diye deliriyorum 10 tane...
Ben de benzer durumdayım. Sokaklar hayvanlar için güvenli değil, açlığı, soğuğu, arabası, sapığı, manyağı... Beni en çok üzen şeylerden biri de önce sahiplenilip sonra da sokağa bırakılan hayvanlar. Onlar sokak yaşamına adapte olana kadar kim bilir neler yaşıyorlar. Az önce yine gördüm ya kaybolmuş ya da terk edilmiş bir köpek, köpeğimden korktuğu için bizden kaçtı, bir şey yapamadım.
http://www.kayipkopek.com/sahipsiz-bulunanlar/
Şu sayfayı görünce daha da kötü oldum. Ne yaşayacağını bile bile bir hayvanı sokağa bırakan insandan her türlü kötülüğü beklerim. Yemeği, suyu bir şekilde bulur belki ancak bu hayvanlar terk edilme travması yaşıyorlar, yemek kadar sevgiye de muhtaçlar. Bir hevesle sanki oyuncak alıyor gibi alıp sonra da sokağa bırakan insanlara ağır yaptırımlar uygulanmalı, kontrol edilmeli bu hayvanların durumları ancak o kadar gelişmiş bir ülke değiliz malesef biliyorum.
Hayvanlara işkence vidyoları çıkıyor ya bazen internette, asla açıp izleyemiyorum. Hepsini bilsem, görsem biliyorum ki buna dayanamayacağım. Elden yapacak bir şey gelmeyince fazla vicdanlı olmak olumlu bir özellik olmuyor malesef.
İnsanlara göre sokaklar gül bahçesi, belediyeler sosyal belediye hepsi sokak canlarına harika davranıyor, barınaklar cennet ülkemizde Norveç! Bu kadar cahilce sokağa kedi köpek atmanın başka açıklaması olamaz yani demek ki böyle bir yanılsamadalar!
Bakın abartmıyorum ayda bir uğradığım bir Migros ve besledikleri bir sokak köpeği var . Ayda bir de olsa her gidişimizde ona konserve mama alıyoruz eşimle ve bu köpek bizi tanıyor! Uzaktan beni görünce nasıl deliriyor anlatamam size oyunlar, zıplamalar koşmalar. Şimdi nasıl hayvan deyip geçersiniz buna? Tanıyor, bağ kuruyor, seviyor. Tüm dualarım dünya üzerindeki çaresizler ve en çok da sokak canları için.
İnsanların anlamadığı şey, bu hayvanların insan eliyle evcilleştirildiği. Onlar için ayrı bir "doğal ortam" yok, hadi var diyelim, bu ortam kesinlikle sokaklar değil. "Madem hayvanseversiniz niye yılanları böcekleri sevmiyorsunuz, beslemiyorsunuz?" kafası bu işte. Bir köpeğin insanla kurduğu bağ ile yılanınki bir mi allah aşkına?
Benim köpeğim dışarı çıkmayı, gezmeyi, dolaşmayı çok seviyor ancak kapıyı açtığımda ben çıkmadan evden dışarı çıkmıyor, benim de geleceğimden emin oluyor önce. Daha önce sokağa bırakılmış bir hayvan bu, onun için sokağa çıkmaktan daha önemli sahibiyle beraber olmak. Bir keresinde tasmasız dolaşırken beni göremedi bir an, öyle bir paniğe kapılıp aramaya başladı ki anlatamam. Beni sev diye gözünün içine bakan, eve geldiğinde sevinçten havalara uçan, ağladığında gelip yüzünü yalayan bir canlı bu. Bir insan ha bebeğini sokağa bırakmış ha bu canı, hiçbir farkı yok.
Kedimizi sahiplenneye gittiğimiz barınakta cins cins köpekler vardı ve çok mutsuz görünüyordu hepsi. En çok Golden vardı mesela ve genç köpeklerdi belli ki yavruyken alınıp sıkılınmış. O zaman ahd ettim bir gün ama bir gün bu barınaktan bir de köpek alacağım diye. İnşallah barındırabileceğim bir evim olur şimdi olmasa bile ileride. Bir can belki okyanusta kum tanesi ama isteğim bu.
Evet, sahipsiz köpekler ilanlarında da en çok Golden varBen de şimdilik 1 tanesine bakabiliyorum ama işlerim yoluna girince bir tane daha sahiplenmek istiyorum. Hepsini kurtaramıyoruz işte
Hayvanları çok seviyorum , insanlar gibi degiller bir , ikincisi savunmasizlar .neyse...Günaydın.
Derdim şu ki sokaktaki hiçbir hayvana kayıtsız kalamıyor ve derin bir üzüntü duyuyorum. İnsanların bakmadan yanlarından geçtiği kediler, köpekler bana üzüntü oluyor.
İnsanlar bakmadan görmeden geçip gitmeyi nasıl başarıyor?
Sabah işe giderken kedi kavgasına şahit oldum ve boynunda rengi solmuş mavi tasması ve hareli göz çevresiyle ağzı yüzü çizik içinde kalmış kediyi kışın üç dört aylık sokağa kaçmış / bırakılmış ve benim dört kedi olmaz diye almadığım kediye benzettim. Ve inanılmaz bir vicdan azabı duydum. Sokağımız nispeten güvenli örneğin üç sene önce taşındığımda gördüğüm kedi nüfusu %99.9 oranında aynı ölen, hastalanan olmadı. Bu kedi de evime hırsız girip alarm taktırdığım saçma sapan bir Cumartesi gelmişti, eve alamadım malesef.
Aynı şekilde Kadıköy’de çalışıyorum inanılmaz işlek tahmin edeceğiniz gibi ve burada pamuk mu pamuk sokağa bırakıldığı belli olan bir kız var, denk geldikçe besliyorum geçen kadının biri tekme sallıyordu. Pist dese kovacak ama kediye tekme savuruyor! Kedi de insana o kadar alışık ki herkese gidiyor.
Yani velhasıl yapamıyorum, kayıtsız kalamıyorum ama madden ve manen yapacağım şeyler çok kısıtlı.
Dün taş çatlasa iki üç aylık bir yavru gece ağlıyordu nasıl da güzel bir şey. İndim koliye koydum sakinleştirdim ( zaten kolisi maması sütü var ayarlamışlar ama insan istiyor heralde sokaklara dökülmüş) Ben döndüm sustu sanki duymadım sesini ama o da dert oldu.
Üç kedim var barınak, sokak kedileri. Kısırlar mamaları özel, kumlarından yaş mamaya herşeye deli gibi zam geldi ama onların yaşam kalitesinden kısmıyoruz. Ama dört kedi zorluyor, yapamıyorum madden ve manen. Ayrıca sokaktan alacağım bir kedi eğer hastalık taşıyorsa bu evdekiler için de büyük risk ve bunu kaldıramam suçluluk duygusundan ölürüm.
Hepsine yetişemeyiz deyin, doğanın kanunun deyin, sen zaten üç tanesine evini açmışssın deyin bir şeyler deyin içimi ferahlatın ne olur.
İnşallah ikimizin de istedikleri olur. Hayat bu canlarla güzel çünkü. Bu arada konudan bağımsız olacak ama şu an fark ettim büyük oğlanda çene altı aknesi olmuş yarın veterinere götüreceğim. Ciddi bir şey değildir di mi? Bir an teyakkuza geçtim ama bulaşıcı değilmiş iyi temizleyememesinden, yaş mama kalıntılarından falan olurmuş. Teyakkuzdan normale döndüm
Sanmıyorum kötü bir şey olduğunu. Geçmiş olsun, hemen iyileşir umarım :)
Ben de köpeğimde en ufak bir belirti gördüğümde paniğe kapılıyorum, niye hapşırdı ki şimdi niye yemeğini yemedi ki şimdi falan
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?