Kendimi aşka o kadar kaptırdım ki, gözüm ondan başkasını görmüyor...aptal aşığa döndüm resmen.
Her gün haberleşiriz. 7 aydır birlikteyiz ve onu çok seviyorum. Benim bir oğlum, onun ise önceki evliliğinden iki ergen oğlu var. Arada bazen görüşürler annelerinde kalıyor... Dün bana söylemedi oğullarının kendinde kalacağını ve ben de bilmiyordum. Bugün işten geldikten sonra aramış beni. Çıktığımı yazdım, eve varmak üzere olduğumu. Bana dedi ki: “Ben dışardayım. Oğlanlar bugün bende ve onlara cips almaya çıktım.” Ben de dedimki: “Keşke daha önce deseydin, boşuna acele ettim oğlanı da anneme bırakmıştım. Yoksa onunla vakit geçirip bu kadar strese girmezdim.” Bana şunu söyledi: “Onlar benim evlatlarım ayrıca ben sana çık mı dedim acele mi et dedim.” Ben açıkcası biraz şaşırdım bu cevabına ve kendimi enayi gibi hissettiğimi söyledim. “Seni çok özlemiştim, ondan sesini duymak istedim. Sanırım başka şeylerle meşgul olmam lazım, evet bu kadar özlemek iyi değil.” dedim. “Yoo özlemek güzel bir şey.” Dedi... Sizce sevgime değmeyecek birimi? Biraz hayalkırıklığına uğradım. Bana haber verebilirdi. Ben telaşa girmezdim.
Adamın vakti nede olsa bol. Aptal gibi 20 sayfalık tezini bile bana yazdırdı. Şimdide artakalan vakti benimle geçirmiyor tabiş ki. Buluşmaya ayağına giden de benim buralarda rahat değil diye ama artık bi dur demeliyim buna kendimi çok kaptırdım. İlgi gösterip aniden bıraktı ve daha az aramaya başladı bende o öyle yaptıkca daha çok bağlandım. İstedikçe istedi hiç hayır demedim enayiyim işte. Acaip doldum ama biliyorum suç bende. Boşandığım sene tanıştım benden 11 yaş büyük. eğitim çalışmaları esnasında tanıştık tesadüfen. kaçtım ben ondan hep ilgisini anlayınca ama kalbim boştu tek ilgi gösteren oydu ve oda aylarca peşimi bırakmayınca bende sevdim.
