Arkadaslar merhaba. Beni derinden yaralayan bir derdim var sürekli kalbimin ustunde bir agri hissediyorum bu problemden ötürü ve surekli mutsuzum. Konu 5 yasindaki kizim. Kizimla ben hic anlaşamıyoruz hemde hic bir konuda anlaşamıyoruz. Normalde benim cok sakin bir yapım vardır eskiden hayal kurardim ilerde bir kizim olursa arkadas gibi oluruz takar takistirir gezer tozariz diye. Ama hayallar ve hayatlar buolsa gerek surekli evde bi bağırış halindeyiz. Soyle bir kac ufak ornek vereyim. Yemek tabagini onune koyuyorum ama onunde tabak oldugunu unutuyor bir lokma yiyor basliyor sorular sormaya ben hatırlatıyorum 2.lokmayi. yine ben hatirlatiyorum 3. Lokmayi... sonra kiziyorum kizim nolur az konus diyorum yemegini bitir diyorum bağırıyorum sonra pisman oluyorum. Bir isinin yapmasini soyluyorim mesela ama illa 5 kere on kere soylicem o zaman yapicak. Ben bagirarak soylemeden hic bir sey yapmıyor da nalamiyor da. Bugun cikolata isedi bir tane verdim yedi sonra bidaha istiyor hayir kizim yedin zaten diyorum bir daha soyluyor hayir diyorum bir daha soyluyor ben bagirmadan bir seyi anlamiyor ya. Surekli sinirli gergin memnuniyetsiz sirekli tirnak yiyor. 2 yasinda bi oglum var onunla da iyi anlasamiyorlar surekli bikavga halindeler birbirlerine vuruyorlar sac cekiyorlar. Aksam olsunda kafa dinleyim diye iple cekiyorum aksami. . Babasi bana gore daha ilimli sakin yaklaşıyor. Bu problem beni cok üzüyor kizimla iyi anlasmayi cok isterdim ama cok zıttız. Bende kendimi torpulemeye calisiyorum daha sakin olayim diye . Aksam cocular uyuyunca vicdan azabi cekiyorum agliyorum ama gunduz olunca yine cileden cikiyorum. Arkadaslar benim gibi olaniniz varmi nasil ortak noktayi buluruz. Benim ak dedigime o kara diyor anlasamiyorum kizimla bir türlü. 
(((
(((
