İyi günler, kimseye anlatamadığım danışamadığım bir problemim var ve hayat deneyimi olan ablalarımdan tavsiye istiyorum.
Yurtdışında yaşıyorum, tüm hayatım öğrenciliğim arkadaş çevrem yabancılardan oluşuyordu. 17 yaşında yabancı bir çocuğa aşık oldum ve birlikte olduk. O zamanlar sorduğum türk erkekleri artık kimsenin bunu artık takmadığını söylüyorlardı.Bende erkeklerde yapıyor biz niye yapamıyoruz diye düşündüm o yaşta.
Daha sonra çocuk beni terketti ilerliyen yıllarda başka bir türk çocukla 2 yıl beraber oldum ama bu sefer ben onu istemedim ayrıldık. Şu an 23 yaşındayım ve hayatımda Türkiyeden gelmiş bir çocuk girdi. Kendisi gerçekten manken gibi bir erkek, en iyi okullardan mezun, inanılmaz iyilik sever kalbi çok temiz dürüst hayatında neredeyse hiç üzüntü yaşamamış ve ilişkiler konusunda biraz saf. Çocuk evleneceğim kadına ve aileme iyi bir hayat sunmalıyım diyerek kendini sadece işine vermiş ve kendi emeği ile oldukça varlık sahibi olmuş.
Yani elini şıklatsa istediği kızı elde eder ama 2 3 kız arkadaşı dışında ciddi bir ilişkisi olmamış ve kendisi bakir (di).
Sorunum şu; birbirimizi çok ama çok seviyoruz. Birlikte birçok ülkeyi gezdik hayatımda ilk kez gerçekten birine aşık oldum ilk kez gerçek anlamda mutlu oldum. Gençliğim hep yanlız ve yabancılar arasında dışlanarak geçmişti ve onuna kendimi ilk kez biyere ait hissettim hatta bambaşka bir insan oldum. İlk kez gülüyorum artık ilk kez gerçek "ben" i keşfettim onunla. Ancak ilişkimizin başında bana utanarak geçmişimi sordu. Bende yalan söyleyerek ömür boyu vicdan azabı çekmek istemedim ama sadece ilk sevgilimi söyledim. Dünyası yıkıldı suratı bembeyaz oldu bir kaç gün çok ağladı. Ben yalvardım , herşeye razıyım dedim oda şans verdi. 5 ay boyunca çok güzel günler geçirdik ama çocuk devamlı depresyonda, işi gücü bıraktı sokaklarda deli divane geziyor ben yanında yokken.(Karşılaştırılma korkusu yok, çok iyi o konuda) Tabi aylar sonra Türk sevgilim benden intikam almak için buna mesaj atmış aramızda olanları.
Bunu kaldıramam ayrılalım dedi, ayaklarına kapandım intahar etmek istedim. Yine affetti mücadele edicem dedi. Düzenli olarak psikiatristlere gitmeye ve anti depresan ilaçlara başladı. Bir kaç ay sonra bana inanılmaz güzel bir şekilde evlenme teklif etti. Yakında sözümüz var yıl dönümümüzde ama kendisi hala unutmadı geçmişimi. Sevişme sahnesi çıkar korkusu ile sadece 13+ filimler izliyor, eskiyi hatırlatıcak herşey onu bir anda yıkıyor ve bir kaç saat kendine gelemiyor bazen bana sarılıp lütfen acımı dindir bana yardım et diye ağlıyor
Ablalarım lütfen bana tavsiye verin, onsuz yaşayamam ben ama o üzülürse hiç yaşayamam. Sizce zamanla unuturmu? Bu evlilik sizce hayırlımı? Hiç çevresinde bu kadar saplantısı olup bunu aşabilen birini tanıdınızmı? O herşeyi denemeye razı " Allahım ömrümden 10 yıl al yeterki unutıyım" diyor. Ne yapmam gerekir? Geleceğimi, mutlu olma şansımı kaybettiğimi düşünüyorum
Yurtdışında yaşıyorum, tüm hayatım öğrenciliğim arkadaş çevrem yabancılardan oluşuyordu. 17 yaşında yabancı bir çocuğa aşık oldum ve birlikte olduk. O zamanlar sorduğum türk erkekleri artık kimsenin bunu artık takmadığını söylüyorlardı.Bende erkeklerde yapıyor biz niye yapamıyoruz diye düşündüm o yaşta.
Daha sonra çocuk beni terketti ilerliyen yıllarda başka bir türk çocukla 2 yıl beraber oldum ama bu sefer ben onu istemedim ayrıldık. Şu an 23 yaşındayım ve hayatımda Türkiyeden gelmiş bir çocuk girdi. Kendisi gerçekten manken gibi bir erkek, en iyi okullardan mezun, inanılmaz iyilik sever kalbi çok temiz dürüst hayatında neredeyse hiç üzüntü yaşamamış ve ilişkiler konusunda biraz saf. Çocuk evleneceğim kadına ve aileme iyi bir hayat sunmalıyım diyerek kendini sadece işine vermiş ve kendi emeği ile oldukça varlık sahibi olmuş.
Yani elini şıklatsa istediği kızı elde eder ama 2 3 kız arkadaşı dışında ciddi bir ilişkisi olmamış ve kendisi bakir (di).
Sorunum şu; birbirimizi çok ama çok seviyoruz. Birlikte birçok ülkeyi gezdik hayatımda ilk kez gerçekten birine aşık oldum ilk kez gerçek anlamda mutlu oldum. Gençliğim hep yanlız ve yabancılar arasında dışlanarak geçmişti ve onuna kendimi ilk kez biyere ait hissettim hatta bambaşka bir insan oldum. İlk kez gülüyorum artık ilk kez gerçek "ben" i keşfettim onunla. Ancak ilişkimizin başında bana utanarak geçmişimi sordu. Bende yalan söyleyerek ömür boyu vicdan azabı çekmek istemedim ama sadece ilk sevgilimi söyledim. Dünyası yıkıldı suratı bembeyaz oldu bir kaç gün çok ağladı. Ben yalvardım , herşeye razıyım dedim oda şans verdi. 5 ay boyunca çok güzel günler geçirdik ama çocuk devamlı depresyonda, işi gücü bıraktı sokaklarda deli divane geziyor ben yanında yokken.(Karşılaştırılma korkusu yok, çok iyi o konuda) Tabi aylar sonra Türk sevgilim benden intikam almak için buna mesaj atmış aramızda olanları.
Bunu kaldıramam ayrılalım dedi, ayaklarına kapandım intahar etmek istedim. Yine affetti mücadele edicem dedi. Düzenli olarak psikiatristlere gitmeye ve anti depresan ilaçlara başladı. Bir kaç ay sonra bana inanılmaz güzel bir şekilde evlenme teklif etti. Yakında sözümüz var yıl dönümümüzde ama kendisi hala unutmadı geçmişimi. Sevişme sahnesi çıkar korkusu ile sadece 13+ filimler izliyor, eskiyi hatırlatıcak herşey onu bir anda yıkıyor ve bir kaç saat kendine gelemiyor bazen bana sarılıp lütfen acımı dindir bana yardım et diye ağlıyor
Ablalarım lütfen bana tavsiye verin, onsuz yaşayamam ben ama o üzülürse hiç yaşayamam. Sizce zamanla unuturmu? Bu evlilik sizce hayırlımı? Hiç çevresinde bu kadar saplantısı olup bunu aşabilen birini tanıdınızmı? O herşeyi denemeye razı " Allahım ömrümden 10 yıl al yeterki unutıyım" diyor. Ne yapmam gerekir? Geleceğimi, mutlu olma şansımı kaybettiğimi düşünüyorum