çok zor şeyler yaşamışsınız. böyle hissetmeniz çok normal, kendinizi suçlamayın. herkes zorluklardan fırsat yaratıp yükseklere sıçrayamıyor, çok iyi biliyorum. travmalar uzun yıllar sürüyor. yaşıtız ben de 97liyim, geçen seneye kadar hayatım o kadar berbat gidiyordu ki. ben ne kadar çabalayıp umutlanırsam anında bir terslik problem oluyordu. yıllarca eve kapandım, başarılı bir öğrenciydim ama sevmiyordum bölümümü, okulu bıraktım. sosyallik sıfır, ayda 2 kere falan markete gidiyordum sadece. dehşet baskıcı bir aile, başarılmamış hayaller.. intih*r yolları araştırırdım hep ben de. 18-25 arası o kadar kötü geçti ki, hiç hatırlamak istemiyorum. gençliğim heba oldu bu saatten sonra ne olur diyordum her günüm ağlayarak geçiyordu, zararlı alışkanlıklarım çoğaldı. tedavi bile olmak istemiyordum çünkü gerçekten hayata tutunmanın anlamı kalmamıştı. yakın arkadaşım kalmadı hiç, herkesle aram bozuldu, kavga etmekten zevk halır hale gelmiştim.
ta ki, liseden beri tanıştığım arkadaşımla sevgili olana kadar. doğru kişi olduğunu anlayıp biraz mutlu olmaya başlayınca ondan sonrası çorap söküğü gibi geldi zaten. onunla nefes almaya başladım, iyi hissettiğimde 3 harfli marketlerin birinde işe girdim birkaç ay çalıştım. çok yoğun çalışıp evden uzaklaşınca tabi kafamı da dağıttım, sonra tekrar üni sınavına girmeye karar verdim, ne tutarsa yazicam. bu sene de evleniyoruz.
biraz uzun oldu kusura bakmayın ama demem o ki, küçük şansları göz ardı etmeyin. sosyallik çok önemli, nolur evde durmayın. ne hissettiğinizi tahmin edebiliyorum. nerede olursa olsun bir işe girin, iş işteyken bulunuyor. size sevgili bulun mutlu olun değil demek istediğim, bu bir arkadaşlık bi ortam da olur. yeter ki kendiniz için ufacık bir adım atın, siz kendinize iyi davranmayınca başkaları da iyi davranmıyor malesef. umarım çok daha iyi hissedersiniz, hayat size güzellikler getirsin