Ben neden bu kadar şanssızım?

Akıl vermek çok kolay ama bu dünyada yalnız olmadığınızı bilmenizi isterim. Kimilerin hayatı kimilerinden daha iyi oluyor ama kimilerinin hayatı da sizinkinden daha kötü oluyor. Ömür boyu bu hislerle yaşayamazsınız. Ben de 30 yaşıma geldim ailemin bıraktığı yaralardan dolayı hala yeni emeklemeye başlayan bir bebek gibi insan olabilmeyi öğreniyorum. Hepimiz büyük sınavlardan geçiyoruz. Tek başınıza bunu başaramıycak gibiyseniz terapist öneririm. İlacı herkes veriyor önemli olan birileriyle dertleşebilmek. Bu günlerde evde misiniz? Bir belediye kursuna kaydolup sosyalleşmek için ilk adımı atabilirsiniz mesela. Ya da eğitiminiz neyse bu konuda kendinizi geliştirmeye devam edebilirsiniz.
 
Benim toparlayabileceğime dair umudum yok. Diğer insanlarla benim aramda resmen uçurum var. Bu saatten sonra normale gelse de fayda etmez, gençliğim gitti benim. İnsanların güldüğü çağda ben ağlıyordum. Tek istediğim artık bitirebilecek kadar cesarete sahip olmak. Ama bu istek de kabul olmayacak galiba :KK43:


Ben de çok şansızım.

34 yaşındayım. 1,5 yıl önce boşandım.

2 evlilik geçti başımdan. İlk eşim beni aldattı ve düşük yaptım.

2.eşim anasına isa gibi tapan, anasıyla aralarında duygusal ensestlik olan ruh hastası bir adam çıktı. Hala kurtulamadım. Beni unutmamışmış. Rahatsız ediyor sürekli.

Yastık değişti kaderim değişmedi.

2 kez işten çıkartıldım. İşyerinde evli bir erkek tarafından sözlü ve fiziksel tacize uğradım.

7 aydır çalışıyorum. Ayakta durmaya çalışıyorum.

Seni çok iyi anlıyorum.
 
Benim toparlayabileceğime dair umudum yok. Diğer insanlarla benim aramda resmen uçurum var. Bu saatten sonra normale gelse de fayda etmez, gençliğim gitti benim. İnsanların güldüğü çağda ben ağlıyordum. Tek istediğim artık bitirebilecek kadar cesarete sahip olmak. Ama bu istek de kabul olmayacak galiba :KK43:
Ne olur saçmalama.
Maneviyata yönelmeni öneriyorum.
Bol bol dua et lütfen,
bak benim hayatım 29 yaşından sonra güzelleşmeye başladı,o kadar zor zamanlar yaşadım ki.
Ünıverste yıllarım iyiydi ama tam anlamıyla 29 dan sonra hayatım düzene girdi.
İnişler çıkışlar elbet oluyor.
Olacak.
imtihan dünyası.
Farklı farklı sımavlarımız var inan.
Çok ağır şeyler yasamişsın biz okurken bile kötü oluyoruz ki sen bunları yaşamışsın.
Çalişıyormusun? Şimdi ne ile maşgulsun?
 
Çok üzüldüm ben.Neler yaşamış siniz.Yani bir insan tüm bunları yaşayıp nasıl olurda sizin gibi dusunmezki...Ne demeli bilemedim cümlelerim dondu benim okurken sarsıldım bu yaşadığınız olay çok ağır.... . Anladığım kadarıyla üniversiteyi birirmissiniz ve icinizdekileri bitirmenizin kabullenip devam etmenizin zamanı gelmiş iyi anlamda olsun inşallah artık yeni bir başlangıç olsun iyi bir doktora gidebilme imkanınız olsa keşke konusabileceginiz size gerçekten uzun zaman ayırabilecek birine .Kaybiniza çok üzüldüm başınız sağolsun inşallah bir yerden başlayabilirsiniz inşallah iyi olursunuz hayat adil değil evet hayat gül bahçesi değiil herkesin payına düşen acıda yaşadığı tuzaklarda başka başka..Kimisi evladını kaybeder kimine acılı sancılı ölümler hastalıklar kiminin organları olmaz gözü bacağı kiminin akli dengesi ..Tahammül sabır güc tekâmülü arttitmak için bir sonraki aşama için düzenlenmiş bu hayat.İnşallah bir ucundan tutabilirsiniz.Kolay değil yazmak kolay biliyorum içinde olunca bunlar size hiç gibi gelir biliyorum Allahdan size şifa diliyorum ben çok üzgünüm yaşadığınız olaya ..bunun travmasini bir nebze katlanabilir kılacak size çok iyi gelecek bir doktora denk gelmenizi diliyorum .
 
Eski konularınızı biliyorum.Ben sizin çok akıllı biri olduğunuzu düşünüyorum.Yazım tarzınız kurduğunuz cümleler çok akıcıydı eski konularınızda.Sosyal fobinizi yenebilseniz aslında güzel şeyler başaracağınıza inanıyorum
 
çok zor şeyler yaşamışsınız. böyle hissetmeniz çok normal, kendinizi suçlamayın. herkes zorluklardan fırsat yaratıp yükseklere sıçrayamıyor, çok iyi biliyorum. travmalar uzun yıllar sürüyor. yaşıtız ben de 97liyim, geçen seneye kadar hayatım o kadar berbat gidiyordu ki. ben ne kadar çabalayıp umutlanırsam anında bir terslik problem oluyordu. yıllarca eve kapandım, başarılı bir öğrenciydim ama sevmiyordum bölümümü, okulu bıraktım. sosyallik sıfır, ayda 2 kere falan markete gidiyordum sadece. dehşet baskıcı bir aile, başarılmamış hayaller.. intih*r yolları araştırırdım hep ben de. 18-25 arası o kadar kötü geçti ki, hiç hatırlamak istemiyorum. gençliğim heba oldu bu saatten sonra ne olur diyordum her günüm ağlayarak geçiyordu, zararlı alışkanlıklarım çoğaldı. tedavi bile olmak istemiyordum çünkü gerçekten hayata tutunmanın anlamı kalmamıştı. yakın arkadaşım kalmadı hiç, herkesle aram bozuldu, kavga etmekten zevk halır hale gelmiştim.
ta ki, liseden beri tanıştığım arkadaşımla sevgili olana kadar. doğru kişi olduğunu anlayıp biraz mutlu olmaya başlayınca ondan sonrası çorap söküğü gibi geldi zaten. onunla nefes almaya başladım, iyi hissettiğimde 3 harfli marketlerin birinde işe girdim birkaç ay çalıştım. çok yoğun çalışıp evden uzaklaşınca tabi kafamı da dağıttım, sonra tekrar üni sınavına girmeye karar verdim, ne tutarsa yazicam. bu sene de evleniyoruz.
biraz uzun oldu kusura bakmayın ama demem o ki, küçük şansları göz ardı etmeyin. sosyallik çok önemli, nolur evde durmayın. ne hissettiğinizi tahmin edebiliyorum. nerede olursa olsun bir işe girin, iş işteyken bulunuyor. size sevgili bulun mutlu olun değil demek istediğim, bu bir arkadaşlık bi ortam da olur. yeter ki kendiniz için ufacık bir adım atın, siz kendinize iyi davranmayınca başkaları da iyi davranmıyor malesef. umarım çok daha iyi hissedersiniz, hayat size güzellikler getirsin
 
Benim anlamadığım şey şu;
Birçok erkek taniyorum; kel, çirkin, şişman ama adamlar pes etmiyor hırs yapıyor çok çalışıyor kendine bir krallık kuruyor resmen yani dezavantajları onu roketliyor, biz kadınlar neden hep bir kurtarıcı peşindeyiz, neden kahramana ihtiyaç duyuyoruz, evet hayat senin için kolay değil ama kendine acidigin yerden kuvvet alıp bu enerjiyle bir şeyler yaratabilirsin.
Hayatın sırrı biraz da pes etmemek, hayaller kurmak ve onu gerçeklestirmeye çalışmakta.
Bir çok güzel kadın antidepresan ile ayakta duruyor, hayatında hiç travma nedir bilmeyen insanlar psikologlardan çıkmıyor.
Sizinki evet çok ağır ama bunların hepsinin üstünden gelmek için çabalayacaksiniz, yenile yenile kazanacaksınız
 
İnansaniz da inanmasaniz da biksaniz da herşeyi deneyin..benim inatçı bir panik atağım var. Su barış Muşlu falan zerre inanmıyorum denedim. Arkadaşım akapunktur dedi ona da gitcem. Ki geçmişte yaptırdım fayda görmemiştim. Başka bir konu için yaptirmistim.
Siz de o hesap herşeyi deneyin bence. Birinden biri fayda sağlar belki. Kan degerlerinizi de kontrol ettirin mutlaka. Bazı vitaminler ruh halini çok etkiliyor..
Düşünceleriniz depresyon OKB arasında gidip geliyor büyük ihtimalle..yoksa nice salak var kendini zeki zannediyor. Siz kendinize aptal diyorsunuz mesela. Kendine aptal ve deli diyen kimse aslında akıllı olandır. Yazdiklariniz falan zekanızı gösteriyor. Çok aklı başında bilinçli bir insansınız.
Benim panik atak anındaki düşünce sistemimle normali arasında o kadar fark var ki. İki ayrı insan oluyorum sanki.
Siz de şu an ruhsal durumunuzdan dolayı böyle düşünüyorsunuz. Bir şekilde bunu değiştirdiğinizde daha normal bakabilirsiniz. Blumia olan insanların kendini şişman görmesi gibi aslında.
Sizde sürekli kendinizi şişman salak ve sannsiz görüyorsunuz..nice kilolu ve çirkin insan var acaip ozguvenli..gerçekten öyle bile olsanız bunlar sebep değil.

Anneniz kaybetme şekliniz vs çok şansız evet. Hipnoz, akapunktur, beslenme şekli değişkenligi vs herşeyi yapmaya çalışın. Hiçbir şey olmasa bile birsey illaki olur. 39 yaştan bildiriyorum 26 o kadar genç bir yaş ki. İnsan o yaşlarda yaşlandım zannediyor. 30 olmak üzereyim zannediyor. Sizin yaşınızda yeniden üniversite okuyan bile çok insan var.
Ayrıca üniversite okudunuz diye masa başı iş yapmak zorunda değilsiniz. Belki bedenen çalışmak, açık havada olmak vs size daha iyi gelir. Ne bilim hayvanları seviyorsanız hayvanlarla çalışabileceğiniz bir iş bakın. Eliniz yatkinsa kuaforluk vs deneyin. Fabrikada çalışmak zordur ama bir açıdan da güzeldir mesela. Ben çok çalıştım. Birşey dusunmezsiniz o an. Elinizdeki ise odaklanirsiniz. Ayakta olanları ben yapamıyorum ama teksilde makinede falan calismistim..veya paketleme kısmı. O da güzeldir.
Bedenen iş yapip zihninizi boş bırakabilirsiniz.
 
Ben yapmadım ama Eymen Özdemir diye bir Instagram hesabı var. Orda bazı tesbihatlar falan var. Ozguvenle ilgili de çok tesbihatı vardı. İnsanın eli kolu kalkmaz. Dibe coktukce daha da çöker. Coktugunun farkındadır ama bir çaba gösteresi gelmez. Bu ruh halini de anlıyorum. O yüzden belki oturduğunuz yattiginiz yerden tesbihat yapmak size öncelikli daha iyi gelebilir. Sonra telkin, hipnoz, frekans, akapunktur Allah ne verdiyse deneyin birinden biri size iyi gelir insalah. Psikiyatrist ve psikologa zaten gidiyorsunuz diye ekstra belirtmedim.
Bu arada annenizin o anı için emdr ile de çalışın bence mutlaka.
 
X