ben neden kendimi bir türlü toparlayamıyorum ?

iyi aramız o konuda sıkıntı yok.
ama bu durumlar olmasa çok daha iyi mutlu bir hayatımız olurdu.
çocuğumuzu güle oynaya büyütürdük. belki ikinci çocuğu yapardık. yaşım 34 çünkü.
tabi allah sağlıkla sıhhatle imtihan etmesin diyorum hep ama bu dertte beni çok çok yıprattı mahvetti.
Cok daha mutlu bir hayatınız olacağını nereden biliyorsunuz?siz kafanızda bir hayat düzeni kurmussunuz, herşey öyle olsun diyorsunuz ama bu sizi çok yorar.bakın benim eşim, 2006 da kpss ye girdi ve 0.4 puanla memurluğu kaçırdı..ve o yıl 2004 yılında girenlere de tercih hakkı tanındı ki olmamalıydı. .önünüze bakın derim
 
amin amin
bir de ben evlenmeden önce de memurdum. yer içerdim her çarşıya çıkmamda illa kıyafet küpe bir şey alırdım kendime. şimdi eskileri dönder dönder dur. evlendim hamile kaldım hadi dedim çocuğa bakıcı ayarlanır. bakıcıya biraz fazla para veririm rica ederim bir iki yemekte yapar koyar kenara. her ay temizliğe kadın alırım.
bakıyorum 4 senedir ev işi çocuk temizlik hep üstümdeydi. tamam eşimle beraber yapıyoruz ama ben böyle hayal etmemiştim. bütün hayatım tepetaklak oldu. ve ben üstesinden gelemiyorum. psikolojim bitti.

Evet bazen hayal ettiğimiz gibi olmuyor Kumru ama şöyle düşün yine de işin var.
En azından zor da olsa ayın 15 i dedin mi maaşın yatıyor, çocuğun sağlıklı sen sağlıklısın.
Bak bende öyleyim inan evlendim kredi, 4.yıla girdim hala kredi borç aldığım maaşın 3 kuruşu kendime kalmıyor.
İnan aylar oldu kuaföre gitmiyorum, yardımcı hak getire her işe kendim koşuyorum.
Ben bir de özel sektördeyim saatlerim uzun artık delireceğim ama sabır diyorum.
Böyle düşün canım benim hepimizin bir imtihanı var bu hayatta.
Hepsi geçecek yeter ki sabırlı olalım.

Biliyorum zor ama geçiyor inan bana :KK200:
 
eşimle 5 sene sevgili 2 sene nişanlılık döneminden sonra evlendik.
evlendikten 3 ay sonra askere gitti. ben o ara hamile kalmıştım. askerden geldikten 5 gün sonra doğum yaptım.
çocuğumuz doğduktan 20 gün sonra görevden alınacağı belli oldu. (devlet memuruydu malum durumlarla alakası yok çok başka konudan dolayı)
çocuk 7 aylıkken görevden alındı.
neyse biz kurumuna dava açtık. aynı durumda olup 1 seneden kısa sürede görevine dönen arkadaşları oldu. bizde en fazla 1 sene bekleriz eşim de döner diye düşündük. o arada da çocuğa bakar zaman geçer dedik. ama dava 3 sene sürdü ve sonuç olumsuz. bir üst mahkemeye gittik şimdi 1 ay kadar oldu.
eşim bu süre zarfında çalışmıyordu ha bugün ha yarın sonuçlanacak diye diye bekledik.
neyse dava olumsuz sonuçlanınca ailelerimizin olduğu şehirde iş buldu 1 ay oldu. özel sektör asgari ücret.
ben ve çocuğum benim yaşadığım şehirdeyiz. annem geldi çocuğa bakmaya.(ben çalışıyorum)
eşimin olduğu yere tayin istedim ve tayinim çıktı. 1-2 ay içinde gideceğim.
ama ben kendimi bir türlü toparlayamıyorum.
çok şükür çalışıyor işsiz değil diye kendimi telkin ediyorum ama aklımda davayı kazansaydık düzenim bozulmayacaktı, çocuğumu kreşe başlatacaktım annem ya da kayınvalidemde değil kendini geliştireceği bir yerde olacaktı diye düşünüyorum.
taşındıktan sonra bir süre sağ olsun ikisi bakacak çocuğa. maddi olarak kendimizi toparlamamız lazım.
istediğim semtte oturamayacağım kiralar ateş pahası.
martta tam 4 sene olacak bu durumlar olalı. ve ben o kadar bunaldım ki. resmen bir buhrandayım. kendimi kurtarıp çıkamıyorum bu bataklıktan.
hayattan zevk almıyorum. içten dolu dolu gülemiyorum. aklımın bir köşesinde hep dava var. işe dönen 3 kişi döndü ama diğer 4 kişinin günahı ne diye kendimi yiyip bitiriyorum. dönemese tamam dünyanın sonu değil ama benim hayat standardım düştü. gençliğim bu sıkıntıyla geldi geçti. çocuğumun doğumundan büyümesinden hiçbir şey anlamadım. ben iyi değilim ya konuşmaya teselli duymaya çok ihtiyacım var gözümde yaş kalmadı bu dertten.
asgari ücrete çok fazla zam gelse çıkarırlar mı acaba işten diye bile düşündüm bugün. halbuki bu adam kendi işine güle oynaya giderdi çok mutluydu. maaşı da iyiydi evimizi arabamızı almıştık şimdiye. hep geriye düştük.
ben nasıl çıkacağım bu ruh halinden ne olur bir şey söyleyin.
Anlıyorum seni ama sen de çalışıyor ve memurmuşsun.
Eşin de kazanıyor çok şükür.
Evet süreç çok yıpratıcı.
İki iflas geçirmiş birisi olarak maddiyat konusunda ne badireler atlattım ben bile bazen şaşırıyorum.
Üzülme diyemem ama kendini heba edecek dereceye gelme, sağlığından olursun.
 
eşimle 5 sene sevgili 2 sene nişanlılık döneminden sonra evlendik.
evlendikten 3 ay sonra askere gitti. ben o ara hamile kalmıştım. askerden geldikten 5 gün sonra doğum yaptım.
çocuğumuz doğduktan 20 gün sonra görevden alınacağı belli oldu. (devlet memuruydu malum durumlarla alakası yok çok başka konudan dolayı)
çocuk 7 aylıkken görevden alındı.
neyse biz kurumuna dava açtık. aynı durumda olup 1 seneden kısa sürede görevine dönen arkadaşları oldu. bizde en fazla 1 sene bekleriz eşim de döner diye düşündük. o arada da çocuğa bakar zaman geçer dedik. ama dava 3 sene sürdü ve sonuç olumsuz. bir üst mahkemeye gittik şimdi 1 ay kadar oldu.
eşim bu süre zarfında çalışmıyordu ha bugün ha yarın sonuçlanacak diye diye bekledik.
neyse dava olumsuz sonuçlanınca ailelerimizin olduğu şehirde iş buldu 1 ay oldu. özel sektör asgari ücret.
ben ve çocuğum benim yaşadığım şehirdeyiz. annem geldi çocuğa bakmaya.(ben çalışıyorum)
eşimin olduğu yere tayin istedim ve tayinim çıktı. 1-2 ay içinde gideceğim.
ama ben kendimi bir türlü toparlayamıyorum.
çok şükür çalışıyor işsiz değil diye kendimi telkin ediyorum ama aklımda davayı kazansaydık düzenim bozulmayacaktı, çocuğumu kreşe başlatacaktım annem ya da kayınvalidemde değil kendini geliştireceği bir yerde olacaktı diye düşünüyorum.
taşındıktan sonra bir süre sağ olsun ikisi bakacak çocuğa. maddi olarak kendimizi toparlamamız lazım.
istediğim semtte oturamayacağım kiralar ateş pahası.
martta tam 4 sene olacak bu durumlar olalı. ve ben o kadar bunaldım ki. resmen bir buhrandayım. kendimi kurtarıp çıkamıyorum bu bataklıktan.
hayattan zevk almıyorum. içten dolu dolu gülemiyorum. aklımın bir köşesinde hep dava var. işe dönen 3 kişi döndü ama diğer 4 kişinin günahı ne diye kendimi yiyip bitiriyorum. dönemese tamam dünyanın sonu değil ama benim hayat standardım düştü. gençliğim bu sıkıntıyla geldi geçti. çocuğumun doğumundan büyümesinden hiçbir şey anlamadım. ben iyi değilim ya konuşmaya teselli duymaya çok ihtiyacım var gözümde yaş kalmadı bu dertten.
asgari ücrete çok fazla zam gelse çıkarırlar mı acaba işten diye bile düşündüm bugün. halbuki bu adam kendi işine güle oynaya giderdi çok mutluydu. maaşı da iyiydi evimizi arabamızı almıştık şimdiye. hep geriye düştük.
ben nasıl çıkacağım bu ruh halinden ne olur bir şey söyleyin.
merhaba gercekten hayat cok zor ınann su an cogu kısı maddı sııkıntılar ıcınde size nacizane tavsıyem sureklı gerıye bakmayın herseyı olacagına bırakın ınanın ınsan gecmısı dusundukce gelecege odaklanmakta zorlanıyor ve negatıflıklerı hep ustune cekıyor.
 
eşimle 5 sene sevgili 2 sene nişanlılık döneminden sonra evlendik.
evlendikten 3 ay sonra askere gitti. ben o ara hamile kalmıştım. askerden geldikten 5 gün sonra doğum yaptım.
çocuğumuz doğduktan 20 gün sonra görevden alınacağı belli oldu. (devlet memuruydu malum durumlarla alakası yok çok başka konudan dolayı)
çocuk 7 aylıkken görevden alındı.
neyse biz kurumuna dava açtık. aynı durumda olup 1 seneden kısa sürede görevine dönen arkadaşları oldu. bizde en fazla 1 sene bekleriz eşim de döner diye düşündük. o arada da çocuğa bakar zaman geçer dedik. ama dava 3 sene sürdü ve sonuç olumsuz. bir üst mahkemeye gittik şimdi 1 ay kadar oldu.
eşim bu süre zarfında çalışmıyordu ha bugün ha yarın sonuçlanacak diye diye bekledik.
neyse dava olumsuz sonuçlanınca ailelerimizin olduğu şehirde iş buldu 1 ay oldu. özel sektör asgari ücret.
ben ve çocuğum benim yaşadığım şehirdeyiz. annem geldi çocuğa bakmaya.(ben çalışıyorum)
eşimin olduğu yere tayin istedim ve tayinim çıktı. 1-2 ay içinde gideceğim.
ama ben kendimi bir türlü toparlayamıyorum.
çok şükür çalışıyor işsiz değil diye kendimi telkin ediyorum ama aklımda davayı kazansaydık düzenim bozulmayacaktı, çocuğumu kreşe başlatacaktım annem ya da kayınvalidemde değil kendini geliştireceği bir yerde olacaktı diye düşünüyorum.
taşındıktan sonra bir süre sağ olsun ikisi bakacak çocuğa. maddi olarak kendimizi toparlamamız lazım.
istediğim semtte oturamayacağım kiralar ateş pahası.
martta tam 4 sene olacak bu durumlar olalı. ve ben o kadar bunaldım ki. resmen bir buhrandayım. kendimi kurtarıp çıkamıyorum bu bataklıktan.
hayattan zevk almıyorum. içten dolu dolu gülemiyorum. aklımın bir köşesinde hep dava var. işe dönen 3 kişi döndü ama diğer 4 kişinin günahı ne diye kendimi yiyip bitiriyorum. dönemese tamam dünyanın sonu değil ama benim hayat standardım düştü. gençliğim bu sıkıntıyla geldi geçti. çocuğumun doğumundan büyümesinden hiçbir şey anlamadım. ben iyi değilim ya konuşmaya teselli duymaya çok ihtiyacım var gözümde yaş kalmadı bu dertten.
asgari ücrete çok fazla zam gelse çıkarırlar mı acaba işten diye bile düşündüm bugün. halbuki bu adam kendi işine güle oynaya giderdi çok mutluydu. maaşı da iyiydi evimizi arabamızı almıştık şimdiye. hep geriye düştük.
ben nasıl çıkacağım bu ruh halinden ne olur bir şey söyleyin.
esinizin isten cikarilmasi zor bir durum, eminim etraftan insanlar ve akrabalar da cok sormus bunaltmistir sizi, ama onemli olan saglik ve huzur, gerisi hallolur. oncelikle ailelerin destek olmasi cok guzel, belki krese gitse basina bi sey gelecekti cocugun, kotu olacakti, onu bilemezsiniz, olanda hayir vardir. insan gecmise takilip kalinca ilerleyemiyor malesef, o yuzden bir insan once olan oldu deyip geleceginize odaklanmalisiniz. mesela bir sene davanin sonucunu calismadan beklemek yanlis olmus bence ama esiniz baslamis bir yerden. asgari ucret bile olsa calismayi birakmasin. ayrica sizin anlattiginiz seylerden depresyonda olabileceginiz izlenimini aldim. bir psikiyatriste gidin. hem siz zorlanirsiniz hem de esiniz ve cocugunuz. mesela depresyonda olan annelerin genelde yuz mimikleri daha donuk oldugu icin cocuklar etkileniyormus ondan. oncelikle kendinize odaklanin.
 
esinizin isten cikarilmasi zor bir durum, eminim etraftan insanlar ve akrabalar da cok sormus bunaltmistir sizi, ama onemli olan saglik ve huzur, gerisi hallolur. oncelikle ailelerin destek olmasi cok guzel, belki krese gitse basina bi sey gelecekti cocugun, kotu olacakti, onu bilemezsiniz, olanda hayir vardir. insan gecmise takilip kalinca ilerleyemiyor malesef, o yuzden bir insan once olan oldu deyip geleceginize odaklanmalisiniz. mesela bir sene davanin sonucunu calismadan beklemek yanlis olmus bence ama esiniz baslamis bir yerden. asgari ucret bile olsa calismayi birakmasin. ayrica sizin anlattiginiz seylerden depresyonda olabileceginiz izlenimini aldim. bir psikiyatriste gidin. hem siz zorlanirsiniz hem de esiniz ve cocugunuz. mesela depresyonda olan annelerin genelde yuz mimikleri daha donuk oldugu icin cocuklar etkileniyormus ondan. oncelikle kendinize odaklanin.
kesinlikle depresyonda olduğumu bende düşünüyorum bir adım atmak çok istedim o konuyla ilgili ama kendi kendime sonra şey dedim eşin göreve başlamadan hangi psikolog yardımcı olacak ki sana. ama tamamen yanlış düşünüyorum farkındayım. çünkü burada yazınca bile farklı açılardan bakmaya başlıyorum olaylara tabi ki uzman desteği almam çok daha farklı olacak aslında
 
Olan olmuş geçmişte yaşamanın kimseye bir faydası yok. Bunca yıldır kabullenmelisiniz artık. Evliliğinizi, kendinizi ziyan etmeyin sürekli böyle düşünerek. Eşinizin suçu olduğunu mu düşünüyorsunuz? Ondan mı atlatamıyorsunuz acaba?
 
Back
X