Ergenlik dönemimdeydim annemin babamı aldattığını fark ettiğimde. Hele aldattığı kişi.. İnanamadım, konduramadım, anneler melekti kusursuzdu nasıl yapardı? Bir süre sabrettim bekledim ama sonra taşlar bir bir yerine oturdu ve emin oldum. Önce annemle yüzleştim, ağladı inkar etti sonra kabul etti. Çok pişmanım dedi. Kimsenin kandırılmasına göz yumamam dedim babama da anlattım. Annem babama karşı inkar etti, aile büyüklerine yansıdı olay ve anında örtbas edildi. Sonuç mu? Ben bunu babama söylediğimin ertesi günü eve gelmediğim için (annemin yüzünü görmeye dayanamıyordum) babam beni evire çevire dövdü. Sanırım benden çıkardı hıncını.
Sonra ben intihar girişiminde bulundum kaldıramadım annemin bana yaşattıklarını duyduklarım gördüklerim gözümün önünden gitmiyordu. Üstelik annem görüşmeyeceğim dediği halde tekrar telefonla konuştu ve ben bunu duydum. Gece beni acile götürdüler. Sabah babam 'Okula gideceksin' dedi üstelik yerimden bile kalkamıyordum. Hiç nedenini niçinini sorgulamadılar sanki bu olay hiç yaşanmamış gibi davranmaya devam ettiler.
Sonra ben evden ayrıldım, 17 yaşındaydım. Uzun bir süre ikisiyle de görüşmedim. Tekrar görüşmeye gittiğimde babam beni sudan bir sebepten dövdü, kendimi evden dışarıya zor attım çünkü babam öldüresiye dövme kapasitesine sahip. Sonra aradan geçen zamanda evlenmeye karar verdim, sözlendim
Zaten evleneceksin bir süre beraber yaşayalım kızımızla dediler, evime yerleştiler. Olmaz dedim yapamayız beraber dedim binbir türlü vaatlerde bulundular. Sonuçta anne baba dedim ses çıkarmadım değiştiler sanmıştım. Zaten ben hep annemdir babamdır candır dedim yaptıklarını unutmaya çalıştım.
Geldiklerinden beri hayatımı zehir ettiler. 20 gün önce felaket hasta oldum ama gözlerimi açamıyorum o kadar akıyor yattığım yerden kalkamıyorum. Hem üniversitede okuyorum hem de part time çalışıyorum, ama o gün işe gidemeyecek kadar kötüydüm. Babam 'Hiçbir şeyi yok işten kaytarmak için yapıyor' dedi. O sinirle çıktım gittim işe, 2 saat sonra bayılmışım. Sözlüm geldi hastaneye götürdü beni, annemleri aramış. İkisi de gelmedi. Eve gittim hastaneden sonra nasıl açım ama yemek yapacak halim yok. Annem 'Biz yedik, sen de kendine bir çorba yapıver' dedi. Nasıl ağladım ama hiçbir şey yapacak halim yoktu süt içip yattım. Tek kelime etmedim ikisine de. Ertesi günden itibaren 5 gün sözlümde kaldım Allah razı olsun o baktı iyileştim.
Şimdi aradaki farkı görün.
Dün annem hasta oldu. Babam etrafında pervane. İşe gittim döndüğümde sofra kurulduğundan beri üstü açık olarak bekleyen buz gibi bir çorba vardı. Babam 'Ye onu işte yeter başka bir şey kalmadı zaten annen hasta' dedi. O arada anneme kendi elleriyle meyve yediriyordu. Çay demledi, bana vermedi bile. 'Aman hayatım yeter ki iyileş' diyordu anneme. İçime çok oturdu yiyemedim hiçbir şey. Bu sabah da annemin sadece karın ağrısı olduğu halde, hastaneye götürdü. Kalkmışlar kahvaltı etmişler, 'Sofrayı topla anneni uğraştırma' dedi bana. Hiç kahvaltı eder misin diye sormadı. Zaten yemekleri genelde iki kişilik hazırlayıp yiyorlar. Ben yine de annem canım dedim, 'Geleyim mi annecim ben de hastaneye ister misin?' dedim. 'Orada bir de seninle mi uğraşacağım?' dedi.
Ben bunları hak edecek ne yaptım bilmiyorum. İçim o kadar acıyor ki. Çok uzun oldu ama düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ben onları her şeye rağmen anne baba diye kırmamaya çalışıyorum ama bu kadar nefret edilecek ne yaptım onlara bilmiyorum. Sadece ağlıyorum.