Merhabalar, 2012'nin 10. ayında bir konu açmış, sizlerden destek ve fikirlerinizi almıştım. Konum şuydu, hatırlayanlar olacaktır:
http://www.kadinlarkulubu.com/esi-e...insellik-cinsellik-sorun-bitirmeli-miyim.html
Bayağı uzun olduğu için yazmıyorum tekrardan burada. Aynen devam ediyorum, zamanınızı almamak için.
Durumum çok umutsuzdu. Sonra tam yılbaşı zamanı eşim sağlıkla ilgili bir operasyon için şehir dışına gitti, geldiğinde sanki her şey yeniden başlamış gibi oldu ve biz beraber olabilmeye başladık, ilginç ve ani bir şekilde. Kendini değiştirmiş gibiydi. O günden sonra 1-2 ay normal gibi devam etti. Yani bizim gibi bir çift için normal, olması gerektiği gibi olmasa da tam olarak. Bununla kastettiğim, 2 sene beraber olamamış bir çift olarak hani o yılların acısıyla birbirimize daha çok düşmemiz gerekir diye ummuştum ama öyle olmadı. Ben biraz zevk aldım (ki bunu takmıyorum da yaşadıklarımdan sonra), benim için sadece ilişkiye girebilmek bile çok büyük bir şeydi. Neyse, dediğim gibi 1-2 ay böyle gitti, mutluydum. Bu arada abuk subuk tartışmalar sürüyor tabi. Sonra, nicelik azaldı tekrardan, bir gün fark ettim ki tam üç haftadır yine olmuyordu. [Nicelik azaldı, nitelik hiç yok zaten, iki genç insan düşünün 5 senelik ilişkilerinde bir kere sevişememişler. Cinsel ilişkiye girmek ile sevişmek arasındaki farktan bahsedince hiçbir şey anlamayan bir adam. Daha ruhuma hiç dokunmamış.] Sonra, geçmişte yaşadıklarımın (yaşayamadıklarımın mı demeliyim?) hatırası ve korkusuyla tabi kıyameti kopardım. Eşimin bu taraklarda bezi olmadığına inandım çünkü. Benim zamanımı, gençliğimi boşuna harcadığına ikna oldum, öyle düşündüm. Ama amacı neydi?
Bir sürü laflar ettim, her zamanki gibi kedi moduna döndü, bana ele avuca gelir bir cevap vermiyor, geçiştiriyor, ben kendim çalıp söyledim yani. Bu umarsızlığı, duvar gibi oluşu beni iyice sinirlendirdi, annesine babasına açmaya zorladım konuyu. Neyse gittik 2 seneyi aşkın zamandır böyle böyle olduğunu anlattık. Boşanmak istediğimi söyledim. Şaşırdılar tabi ki, ılımlı konuştular, işte kendileri hala yaşıyorlarmış bu olmazsa olmaz dediler vs. Bu arada 65 yaşlarındalar. İyice üzüldüm halimize. Ama onların o konuşmalarından sonra vazgeçtim öfkeyle kalkmaktan. Sonra yine eh işte, oldu. Farkındaysanız ben olay çıkarmadan yok ama. Şimdi bu benim yaşadıklarım normal mi? Kafayı yemek üzereyim, belki de yedim. Resmen perte çıktım ben, kendimi yaşlı gibi hissediyorum. Mecalim kalmadı, evde iş bile yapamıyorum. Bu adam nasıl duruyor, erkekler böyle duramaz benim bildiğim. Nasıl nasıl?
-Karışık olduysa kusura bakmayın nolur.-
http://www.kadinlarkulubu.com/esi-e...insellik-cinsellik-sorun-bitirmeli-miyim.html
Bayağı uzun olduğu için yazmıyorum tekrardan burada. Aynen devam ediyorum, zamanınızı almamak için.
Durumum çok umutsuzdu. Sonra tam yılbaşı zamanı eşim sağlıkla ilgili bir operasyon için şehir dışına gitti, geldiğinde sanki her şey yeniden başlamış gibi oldu ve biz beraber olabilmeye başladık, ilginç ve ani bir şekilde. Kendini değiştirmiş gibiydi. O günden sonra 1-2 ay normal gibi devam etti. Yani bizim gibi bir çift için normal, olması gerektiği gibi olmasa da tam olarak. Bununla kastettiğim, 2 sene beraber olamamış bir çift olarak hani o yılların acısıyla birbirimize daha çok düşmemiz gerekir diye ummuştum ama öyle olmadı. Ben biraz zevk aldım (ki bunu takmıyorum da yaşadıklarımdan sonra), benim için sadece ilişkiye girebilmek bile çok büyük bir şeydi. Neyse, dediğim gibi 1-2 ay böyle gitti, mutluydum. Bu arada abuk subuk tartışmalar sürüyor tabi. Sonra, nicelik azaldı tekrardan, bir gün fark ettim ki tam üç haftadır yine olmuyordu. [Nicelik azaldı, nitelik hiç yok zaten, iki genç insan düşünün 5 senelik ilişkilerinde bir kere sevişememişler. Cinsel ilişkiye girmek ile sevişmek arasındaki farktan bahsedince hiçbir şey anlamayan bir adam. Daha ruhuma hiç dokunmamış.] Sonra, geçmişte yaşadıklarımın (yaşayamadıklarımın mı demeliyim?) hatırası ve korkusuyla tabi kıyameti kopardım. Eşimin bu taraklarda bezi olmadığına inandım çünkü. Benim zamanımı, gençliğimi boşuna harcadığına ikna oldum, öyle düşündüm. Ama amacı neydi?
Bir sürü laflar ettim, her zamanki gibi kedi moduna döndü, bana ele avuca gelir bir cevap vermiyor, geçiştiriyor, ben kendim çalıp söyledim yani. Bu umarsızlığı, duvar gibi oluşu beni iyice sinirlendirdi, annesine babasına açmaya zorladım konuyu. Neyse gittik 2 seneyi aşkın zamandır böyle böyle olduğunu anlattık. Boşanmak istediğimi söyledim. Şaşırdılar tabi ki, ılımlı konuştular, işte kendileri hala yaşıyorlarmış bu olmazsa olmaz dediler vs. Bu arada 65 yaşlarındalar. İyice üzüldüm halimize. Ama onların o konuşmalarından sonra vazgeçtim öfkeyle kalkmaktan. Sonra yine eh işte, oldu. Farkındaysanız ben olay çıkarmadan yok ama. Şimdi bu benim yaşadıklarım normal mi? Kafayı yemek üzereyim, belki de yedim. Resmen perte çıktım ben, kendimi yaşlı gibi hissediyorum. Mecalim kalmadı, evde iş bile yapamıyorum. Bu adam nasıl duruyor, erkekler böyle duramaz benim bildiğim. Nasıl nasıl?
-Karışık olduysa kusura bakmayın nolur.-