bu yazı bir iç döküş aslında yıllardır içime oturan , gücüme giden..Ben babamı 4 yaşında kaybettim annem halam babaannem buyukbabamn elinde büyüdüm abim babam öldüğünde 11 yaşındaydı. Küçükken anlamadım meğersem ben özellikle halam tarafından hep ayrımcılığa mağruz kalmışım büyüdükçe anladım bnu halam butun mal mülk her şeyini abime verdi babamdan kalan 3 daireyi 1 tanesini bana verdiler ses etmedim ilk başta köydeki evi tarlaları verdiler dayanamadım ben üvey evlat değilim diye haykırdım kötü oldum yenge hnm alttan altta abimi oymuş kiram için ypk borcum var araba aldık vs vs diye abim kirayı aldı benm dairemn .. şimdide memlekette ev aldı abim gözüm yok iyi olsunlar 3+1 halam annem hepsi birlikte oturacaklarmış .. ama çok kırgınım çok gücendim şimdi yeni evlendim bağıra çağıra kiramı aldım abim bi kere olsun arkamda durmadı bu da cerkesşn hakkı demedi ne halamı ne karısını susturmadı para geliyor ya beni hala abi düşünmemiş el kızına ne doğal olarak.. tek kızdığım nokta bunları kendisine hak görmesi hakkım demesi elbette bu cesareti halamdan alıyorlar ama abimde adam değilmiş annem sessiz bi kadın kendini savunamıyor benmde gücüm bi yere kadar yetiyor mahkemeye gitsem alırım çatır çatır ama Allaha havale ettim. İşin ilginci abimi halamı aramak içimden gelmiyor en son abim beni aradığında hayırsız dedi aramıyorsun onun üzerine 1 kere aradım bitti. Bi daha aramak gelmedi içimden halam beni arıyor.. kışın birlikte oturacaklar yazları annem halam kendş köyündeler şimdi öğrendim ki annemden, hala 2 yegenm arasıdna da ayrımcılık yapıyormuş (1erkek1kız) evlendm mutluyum huzurluyum eşimden yana sıkıntım yok şükür ama aramak sormak hiç içimden gelmiyor öyle ki o kadar yorulmuşum ki soğumuşum ki sadece annemi arıyorum her gün . 3 ay geçti herhangi bir özlem bir şey yapmak içimden gelmiyor