diger konumu okuyanlar bilir, esimle ayriyiz, bosanmak üzereyiz.
su an ailemle sorunlar ortaya cikmaya basladi.
Bastan baslim, ailem esimi hic istemedi. 1 sene boyunca bana yapmadiklari eziyet kalmamisti. Küfürler, dayaklar, eve kapatmalar.
Sonra büyükler araya girince bu sekilde oldu ve evlendik.
Ancak annem devam etti olaylarina. Her ziyaretine gittigimde kavga ederdik. Beni kücük görmeler, asagalamalar.
Dedem vefat etmisti benim sözlendigim zamanlarda. Iste bunun da suclusu ben oldum. Acimi yasatmadin dedi.
Yani anlicaginiz aramiz hic düzelmedi.
Simdi ailemin yaninda oldugum icin haliyle sorumluluk onlarda. Elimden geldigince onlara destek olmaya calisiyorum.
Bos zamanimda yemek, temizlik hepsi bana ait (6 kisilik aile).
Zaten tüm gün okuldayim, masraflarimi kendim karsiliyorum. O konuda sorun yok.
Ancak yavas yavas olaylar degisti.
Babam iki gündür konusmuyor. Sebep su: cok basima buyruk yasiyormusum.
Okulda cok kaliyormusum, abartiyormusum herseyi.
Annem sunlari dedi bu sabah: artik sen dulsun. Hemde cok sinirlisin, bak elalem seni cekmedi ama biz cekmek zorundayiz, cünki evladimizsin.
Artik hicbisey eskisi gibi degil. Eskisi gibi kendi kararini vermezsin. Artik seni trene baban götürücek baban karsilicak.
Gerekmedikce disarda gezmek yok. Elalem görürse ne der. Dulsun unutma.
Bunun gibi bir sürü sey.
Tamam beni kabul ettiler, yardimci da oldular.
Bilemiyorum, bu durum normel mi?
