Aynı ben Ben psikiatrise gittim Depresyondasın dedi sanırım sende depresyona girmişsin..
Merhaba arpa. Böyle durumlardan çıkmak için önce hayatta seni nelerin mutlu edeceğini kafanda belirlemen gerek. Ve o yola yönelmen... Emeğinin karşılığını az aldığını düşünmüşsün. Rekabet ortamı çok fazla. Emeğe değer verilmiyor. Bunlar için mücadele etmek gerek. Belki kendini, performansını daha öne çıkarıcı davranışlarla, daha önde giden bir çalışan olabilirdin. Bunlar kolay şeyler değiller ama çabalamak en azından bir ihtimal yaratır. İşi gücü geç de bence önce kendini yeniden sevmeye bak. Her kadında dışarı çıkmayı bekleyen bir renk vardır. Bir yerlerden bunu bulabilirsin. Kendinde bir renk ara. Bunlar anlamsız veya komik şeyler olabilir. Aynaya bak, gülümse ve düşün ki senin bir gülüşüne içi kıpır kıpır edecek biri bir yerlerde seni bekliyor olabilir. Bir de düşün mesela. Olumsuz her şeyin her ruh halinin bir çıkış kapısı vardır. Ve bu kapının anahtarı da bizlerin elinde. Şu depresif halinle yaşadığın saniyelerin aslında senin için ne kadar önemli olduğunu fark et. Bir de çalışmayı, yorulmayı kim canı gönülden ister ki... :) Bence bu sağlıksız bir şey değil. İçinde bulunduğun ruh hali sana her şeyi işkence gibi gösteriyor. Sağlıklıyken çıkıp çarşı pazar dolaşmak için can atarız. Hastayken ekmeğe bile gidecek keyfimiz halimiz olmaz. Böyle düşün. Yaşanılan şeylerden ders çıkarıldığına inanırım. Sen de bu ruh halinden çıktıktan sonra eminim yaptığın yaşadığın ve kendinin daha değerli olduğuna inanacaksın. Kafanı dağıtmak istiyorsan somut bir şeylerle dağıt. Mesela sevdiğin bir tişörtünü kes. Ona üzülürken tüm can sıkıntın geçmiş olacak.
bi devird yaşıoruzkiÇalışmakta bir başkasına minnet etmemenin güzelliği vardır ama,
mutluluğu illa çalışmaya bağlamak ne derece doğru olur ki? veya işten çıktığı zaman alt üst olmak, depresyona girmek... Böyle olduğunda çalışmak bir araç olmaktan çıkıp, bağımlılık haline gelmiş demektir.
Her kadının aslında çalışmadan da mutlu olmayı nasıl sağlayacağını da öğrenmesi/bilmesi lazım.
Size ve işsizlik çıkmazında buhrana düşen kişilere biraz çıkmazdan kurtulmanızı sağlayabilecek "hayat çalışmak değildir" -Robert K. Johnston---- adlı kitabı okumanızı öneririm.
Hayatın anlamı üzerine düşünebilirsiniz.. Yaşamın gayesini, nereden gelip, nereye gidiyor olduğumuzu, patron emrinde sürekli maaşlı çalışmanın bir amaç değil, araç olduğunu, çalışmanın haricinde başka önemli mesuliyetlerimizin de olduğunu, çalışmadan da hayatı kaliteli yaşayabileceğimizi... vs..
bilmem anlatabildim mi?
Not- Çalışmamak, tembellik etmek olarak algılanmasın. Zira insana ancak çalıştığı kadarı verilir.
Çalışmakta bir başkasına minnet etmemenin güzelliği vardır ama,
mutluluğu illa çalışmaya bağlamak ne derece doğru olur ki? veya işten çıktığı zaman alt üst olmak, depresyona girmek... Böyle olduğunda çalışmak bir araç olmaktan çıkıp, bağımlılık haline gelmiş demektir.
Her kadının aslında çalışmadan da mutlu olmayı nasıl sağlayacağını da öğrenmesi/bilmesi lazım.
Size ve işsizlik çıkmazında buhrana düşen kişilere biraz çıkmazdan kurtulmanızı sağlayabilecek "hayat çalışmak değildir" -Robert K. Johnston---- adlı kitabı okumanızı öneririm.
Hayatın anlamı üzerine düşünebilirsiniz.. Yaşamın gayesini, nereden gelip, nereye gidiyor olduğumuzu, patron emrinde sürekli maaşlı çalışmanın bir amaç değil, araç olduğunu, çalışmanın haricinde başka önemli mesuliyetlerimizin de olduğunu, çalışmadan da hayatı kaliteli yaşayabileceğimizi... vs..
bilmem anlatabildim mi?
Not- Çalışmamak, tembellik etmek olarak algılanmasın. Zira insana ancak çalıştığı kadarı verilir.
hiç üzülme yanlız değilsin mesela ben daha iki haftadır işsiz olmama rağmen aynı psikolojiye girmiş durumdayım
kii çalışırken hep bugünlerin hayalini kurardım şöyle bi dönem çalışmasam gezsem tozsam zamansızlıktan yapamadığım herşeyi yapsam die
ama gel gör ki ben sabaha kadar nette tv başında akşama kadar yatakta ne düzen kaldı ne bişey dışarı çıkmayı bırak evde otururken perdeleri açmayıp tv ye konsantire
oluyorum ve inan bu halime çok uyuz oluyorummm...
ama evde böle uyuz uyuz otururken bi taraftan deli gibi iş başvurusu yapıyorum, nolcak yarın öbürgün biri görüşmeye çağırıcak ben bi zıplıcam ne giycem saçımı nası yapcam
ne konuşcam diye ilk kımıldama burda başlıcak, sonra o olmadı başka görüşme sora başka....
elbet biri olcak işe alışma devresi işi öğrenme fln diye böle oturduğun yerden düşünğnce göze çok zor görünüyo ama yaşarken öle deil hayatın akışına bırak kendini
mesleğiniz neydi sakıncası yoksa?
Yalnız başınıza mı kalıyorsunuz?
O zaman inşaallah sizi sarıp sarmalayacak iyi bir eş bulursunuzBöylece iş de olursa olur, olmazsa olmaz.
ben de aynıyım...hep evdeyim çalışma fikri hep aklımda ama sadece aklımda adım atmıyorum iş bakıyorum ama başvurmuyorum hiç bir şey istemiyorum hep erteliyorum hayatı planlarımı yaşamı sonra sonra sonra diyorum hep....bir yandan zevk değil aslında oyalanmak da değil bir birikim yapmam lazım ewliliğm öyle süper değil ama mecbur olduğum halde adım atamıyorum çok pasif kaldım hayatta çok
en kestirmeden soyleyeyim bence evlilik yasiniz gelmis
Allah hayirlisini nasip etsin
iki yasinda kizim var
ne sıkılması, gun yetmiyor...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?