Bende bosandım cocugumda malesef olmadı.
Boşandıktan sonra kimseyle gorusmedım, cunku eksiklik hissetmedim aksine nefes alıyorum simdi. Mutlu olmak ıcın Bı adama ihtiyac duymadım ya da bilmiyorum. Anne olamayacağımı da bılıyorum. Yalnızlığa da anne olamayacak olmama da Alıstım.
Ailemden de baska sehırdeyım, arkadasım da yok.
Ama mutluyum. Kabullenmeyi ogrendıgım an mutlu olmaya basladım, cunku baska carem yok.
Bence sizde bu sure yalnız kalın, ince eleyin sık dokuyun.
Yeni insanlara sans verin, illa bu olmak zorunda degil.
Kendinizi elalemden daha önde tutun, onlar hep konusur ama derdi tek basınıza cekersınız, o an o elalem ortadan kaybolur. Yasamissinız bızzat, aılenız dahi destek olmamıs elalem kim kı?
Dedıgım gıbı, allah hayırlısını cıkarsın karsınıza bundan sonrasında ınsallah mutlu olursunuz.