- 12 Temmuz 2006
- 643
- 9
- 48
Bir varmış bir yokmuş demeyeceğim bu gece…
Bir vardı, bir yoktu diyeceğim…
Bir çocuk vardı bir zamanlar… Daha çok küçüktü… Çok ürkekti… Kıvır kıvır saçları dökülüyordu omuzlarına. Gözlerinin içi parıldıyordu insanlara bakarken ve hep dudağının kenarında taşıyordu bir yudum tebessümü…
Hayattan çok da fazla bir şey istemiyordu aslında… Küçük hatta ufacık durumlardan bile mutlu olmayı başarabiliyordu… Tek derdi çevreyi anlayabilmekti, çok çaba sarf etti bu konuda ve başardı da sonunda… İnsanları anladı anlamasına da, artık kendi olmaktan çıkmış ve bambaşka bir ruh taşır olmuştu güçsüz bedeninde…
Basit bir hayatı vardı bu çocuğun… Ta ki insanları anlayabilecek yaşa gelinceye kadar…
İnsanlar mı çok acımasızlardı, yoksa dünyadaki bütün acımasızlar bizim çocuğu mu bulmuştu?
Önceleri yalnızlıkla baş başa kaldı uzun süre, bu işte bir yanlışlık var, kimse yalnız değil ben de olmamalıyım dedi ve arkadaşlar edindi kendisine… Zaten böyle başlamadı mı hikâye… İlk darbeyi kendisine dost edindiklerinden yiyeceğini nereden bilebilirdi ki…
Hayat bilgisinin ilk dersini almış oldu böylelikle. İnanmaz oldu çocuk artık dostluklara… Biliyordu aslında hepsinin gerçek yüzünü de, sesini çıkarmıyordu gene de kimselere…
Belki de bu yüzdendir halen arkadaşlarına dost diyemeyişi…
Zaman geçti, çocuk yaralarını sarmaya başlamıştı ki tam, nedense işler tekrar kötüye gitmeye başladı… Büyüdüğü için bir bedel miydi acaba bu yaşadıkları? Yoksa başka bir şey miydi? Oysaki insanları kırmaktan çok korkuyordu bizim tatlı kız ama insanlar gözlerini kırpmadan kırıyorlardı onu…
Neden sadece bir kere sohbet ettikleri bile hiç çekinmeden arkasından konuşuyor ya da iftiralar denizinde boğuyorlardı onu? Ya da neden hiç onu anlama zahmetinde bulunmadı insanlar? Bir kişi bile sormadı ona neden, niçin ya da nasıl diye…
Peki bütün insanlar mı önyargılıydı bu dünyada yoksa bütün önyargılılar onu mu buluyorlardı?
İnanmadı hiçbir söylenene sonraları… Belki de bu yüzdendir halen insanlara karşı önyargılı yaklaşması…
Zaman bile ona karşıydı sanki, öyle bir geçiyordu ki, daha bir düştüğü çukurdan kalkamadan diğerinde buluyordu kendisini…
İnsanlara güler yüz gösterdikçe hep kullanıldı bizim çaresiz kız, belki de bu yüzdendir halen insanlara karşı soğuk, ciddi ve sınırlı olması…
Sonra saatlerle bozuldu iyice arası, zaman ile olumsuzluklar arasında doğru orantı kurduğundan beri zaman geçsin istemiyordu ama sanki saatler ona inat eder gibi ilerlemeye devam ediyordu…
Başarısız olduğu zamanlarda istediği sadece omzuna başını dayayabileceği bir insandı, ya da biraz yardımcı olabilecek kendisine… Ama o da olmadı işte diğerleri gibi, yardımcı olmak yerine hep köstek oldu insanlar ona… Zaten başarı hep çevresindekileri kaybetmesine neden olmamış mıydı? Biraz geç oldu ama anladı yanında kimsenin kalmadığını…
Belki de işte bu yüzdendir insanlara tahammül edemeyişi ve sinirli oluşu…
Ve belki de işte bu yüzdendir artık hiçbir başarının onu sevindiremeyişi…
Bitmiyor tükenmiyordu yaşananlar ama daha pes etmemişti bizim küçük kız, gerçi geçen zamanla birlikte küçüklüğü de kalmamıştı artık ya neyse… Çok seneler kaybettiğini anladı belki ama çok geç kalmıştı bunu anlamak için…
Belki de hep bu yüzdendi geçmişe karşı özlemle yaşayışı…
Düzene giriyor artık bir şeyler dediği bir zamana denk geliyordu son darbeyi yemesi… İncinmeye hali kalmadığı bir durumdayken yakalandı aşk acısına… Hem de öyle böyle bir durum değildi bu seferki… İnsanların hiç bilmediği, aklına bile gelmeyecek huylarını öğrendi bir anda… Vücudunun kaldıramayacağı sorumluluklar yüklendi bu kez omuzlarına… Yaşlandığını hissetti günler günleri takip ederken ve sonunda nefes gelip düğümlendi boğazında…
Belki de bu yüzdendi halen aşk yazıları yazamaması ve okumaya tahammül edemeyişi…
Belki de bu yüzdendi arkasına bile bakmadan, önünü göremediği uzaklara kaçışı…
Belki de hep bu yüzdendi için için ağlarken dışarıya mutlu görünmesi…
Eğer bir gün merak eder de ararsanız bu küçük kızı, uzak şehirlerin yaslı sokaklarına bakın, çünkü küçük kız halen kaçmakta…
Yanında diline doladığı hep aynı cümle:
İçimde bir çocuk intihar etmiş ama kimsenin haberim yok…
Bir vardı, bir yoktu diyeceğim…
Bir çocuk vardı bir zamanlar… Daha çok küçüktü… Çok ürkekti… Kıvır kıvır saçları dökülüyordu omuzlarına. Gözlerinin içi parıldıyordu insanlara bakarken ve hep dudağının kenarında taşıyordu bir yudum tebessümü…
Hayattan çok da fazla bir şey istemiyordu aslında… Küçük hatta ufacık durumlardan bile mutlu olmayı başarabiliyordu… Tek derdi çevreyi anlayabilmekti, çok çaba sarf etti bu konuda ve başardı da sonunda… İnsanları anladı anlamasına da, artık kendi olmaktan çıkmış ve bambaşka bir ruh taşır olmuştu güçsüz bedeninde…
Basit bir hayatı vardı bu çocuğun… Ta ki insanları anlayabilecek yaşa gelinceye kadar…
İnsanlar mı çok acımasızlardı, yoksa dünyadaki bütün acımasızlar bizim çocuğu mu bulmuştu?
Önceleri yalnızlıkla baş başa kaldı uzun süre, bu işte bir yanlışlık var, kimse yalnız değil ben de olmamalıyım dedi ve arkadaşlar edindi kendisine… Zaten böyle başlamadı mı hikâye… İlk darbeyi kendisine dost edindiklerinden yiyeceğini nereden bilebilirdi ki…
Hayat bilgisinin ilk dersini almış oldu böylelikle. İnanmaz oldu çocuk artık dostluklara… Biliyordu aslında hepsinin gerçek yüzünü de, sesini çıkarmıyordu gene de kimselere…
Belki de bu yüzdendir halen arkadaşlarına dost diyemeyişi…
Zaman geçti, çocuk yaralarını sarmaya başlamıştı ki tam, nedense işler tekrar kötüye gitmeye başladı… Büyüdüğü için bir bedel miydi acaba bu yaşadıkları? Yoksa başka bir şey miydi? Oysaki insanları kırmaktan çok korkuyordu bizim tatlı kız ama insanlar gözlerini kırpmadan kırıyorlardı onu…
Neden sadece bir kere sohbet ettikleri bile hiç çekinmeden arkasından konuşuyor ya da iftiralar denizinde boğuyorlardı onu? Ya da neden hiç onu anlama zahmetinde bulunmadı insanlar? Bir kişi bile sormadı ona neden, niçin ya da nasıl diye…
Peki bütün insanlar mı önyargılıydı bu dünyada yoksa bütün önyargılılar onu mu buluyorlardı?
İnanmadı hiçbir söylenene sonraları… Belki de bu yüzdendir halen insanlara karşı önyargılı yaklaşması…
Zaman bile ona karşıydı sanki, öyle bir geçiyordu ki, daha bir düştüğü çukurdan kalkamadan diğerinde buluyordu kendisini…
İnsanlara güler yüz gösterdikçe hep kullanıldı bizim çaresiz kız, belki de bu yüzdendir halen insanlara karşı soğuk, ciddi ve sınırlı olması…
Sonra saatlerle bozuldu iyice arası, zaman ile olumsuzluklar arasında doğru orantı kurduğundan beri zaman geçsin istemiyordu ama sanki saatler ona inat eder gibi ilerlemeye devam ediyordu…
Başarısız olduğu zamanlarda istediği sadece omzuna başını dayayabileceği bir insandı, ya da biraz yardımcı olabilecek kendisine… Ama o da olmadı işte diğerleri gibi, yardımcı olmak yerine hep köstek oldu insanlar ona… Zaten başarı hep çevresindekileri kaybetmesine neden olmamış mıydı? Biraz geç oldu ama anladı yanında kimsenin kalmadığını…
Belki de işte bu yüzdendir insanlara tahammül edemeyişi ve sinirli oluşu…
Ve belki de işte bu yüzdendir artık hiçbir başarının onu sevindiremeyişi…
Bitmiyor tükenmiyordu yaşananlar ama daha pes etmemişti bizim küçük kız, gerçi geçen zamanla birlikte küçüklüğü de kalmamıştı artık ya neyse… Çok seneler kaybettiğini anladı belki ama çok geç kalmıştı bunu anlamak için…
Belki de hep bu yüzdendi geçmişe karşı özlemle yaşayışı…
Düzene giriyor artık bir şeyler dediği bir zamana denk geliyordu son darbeyi yemesi… İncinmeye hali kalmadığı bir durumdayken yakalandı aşk acısına… Hem de öyle böyle bir durum değildi bu seferki… İnsanların hiç bilmediği, aklına bile gelmeyecek huylarını öğrendi bir anda… Vücudunun kaldıramayacağı sorumluluklar yüklendi bu kez omuzlarına… Yaşlandığını hissetti günler günleri takip ederken ve sonunda nefes gelip düğümlendi boğazında…
Belki de bu yüzdendi halen aşk yazıları yazamaması ve okumaya tahammül edemeyişi…
Belki de bu yüzdendi arkasına bile bakmadan, önünü göremediği uzaklara kaçışı…
Belki de hep bu yüzdendi için için ağlarken dışarıya mutlu görünmesi…
Eğer bir gün merak eder de ararsanız bu küçük kızı, uzak şehirlerin yaslı sokaklarına bakın, çünkü küçük kız halen kaçmakta…
Yanında diline doladığı hep aynı cümle:
İçimde bir çocuk intihar etmiş ama kimsenin haberim yok…
