ilk cümleyi okuyunca ben yazdım sandım :) benim kızım da 2,5 yaşını 3 ay geçti ilk sene tamamen anneanne bakıyordu, geçen sene dönüşümlü hale getirdik. çocuk zaten üç ayrı evde üç ayrı kural biçimiyle kafası karıştı iyice
müsamaha sıralaması yaparsam babaanne evinde kızıma resmen tapılıyor, her istediği önünde, tehlikeli bir durum olmadığı sürece "yok" denmiyor, annemlerde durum bunun biraz daha hafifi, annem şımartma taraftarı değil ama babam inanılmaz özgürlük tanıyor, Allahtan evde az duruyor :)
ben çalışıyorum ama geçen kıştan beri kızımı sabah-akşam bıraktım. onun öncesinde mesaim rahat, amirlerim anlayışlı annemin evi de 2 dk mesafe olduğu için yokluğumu pek hissettirmezdim. bir yere giderken mutlaka vedalaşırım geri geleceğimi bilir, her ne kadar "anneanneme/babaanneme gidelim" diye tuttursa da zaman zaman, (hatta şu an babaannesinde, akşamüstü tutturunca götürdük orada uyumuş diye almadık) en çok evde bizimle birlikte olmayı seviyor.
her iki anneden de Allah razı olsun çiçek gibi bakıyorlar çocuğa, birşey dersem nankörlük ederim. Zaman zaman yumuşak bir dille büyük ebeveyn sevgisini ne kadar önemsediğimi, çocuğun tabi ki nine-dede yanında şımarmasının olağan olduğunu söylüyorum ama her istediğini yaparsak, her ağladığında sussun diye istediğini verirsek ona kötülük edeceğimizi söylüyorum.
bana hak verip öyle davranmadıklarını söylüyorlar ama yanımda da olup bitiyor olaylar, görebiliyorum :)
kızımın akran eksikliği ve özlemi had safhada, yolda gördüğü çocuklara gidip sarılıyor biraz bu yüzden biraz da benmerkezcilikten kopsun, sınır bilsin diye ben de kreşe yazdırdım bu sene ama bayramdan sonra açılacak.
şimdi korktum konuyu görünce, acaba durum bizde de böyle olur mu?
ben azar azar başlatmayı düşünmüştüm alışıp kendisi gitmek isteyene kadar haftada 2-3 gün götüreyim demiştim. bir de daha tuvalet alışkanlığını tam kazanamadı, bir aydır uğraşıyorum, inatlaşıyor zaman zaman
kendi derdimi döktüm kusura bakmayın ama ben de günlerdir aynı kaygıdayım bilemiyorum ne yapsak?
başıma gelmeden yorum yapamam ama bir arkadaşımın kızı da başlarda çok zor gidiyordu kreşe, bir müddet sonra tatil günlerinde bile gitmek için ısrar eder olmuştu.
takip edeceğim konunuzu, gelişmelerden haberdar edin :) umarım iyi olur herşey
sadece şunu düşünün, siz çocuğunuzun iyiliğini istiyorsunuz.
belki çocuklarımızla yaşadıklarımız dönemseldir ama bu davranışlar desteklendiği sürece kalıcı olabilir diye düşünüyorum ben...
büyük konuşmayayım ama bencil, herşeyi başkalarından bekleyen duygu sömürüsüyle iş yürüten bir çocuğum olmasını hiç istemiyorum