Bir garip evlilik meselesi

sapare aude .!.:

Sevgisini bitiremeyenler genelde çocuk der, eledi. Çalışmıyorum der, onu da eledi. Geriye duygudan başka bir şey kalmıyor. Tabu, baskı vs. için cahil olmak gerek ki onu da elemiş olmalı üni mezunu iş güç sahibi bir kadın. Kendi içinde çözmesi gerekiyor o engeli sanki. Çünkü buradan bakınca bir asalakla yaşıyor gibi ama o ne görüyor karşısında bilemiyoruz. Geçmiş mi, gelecek mi, umut mu, aşk mı

Genişletmek için tıkla...

dunyadanuzak1 .!.:

Herkese merhaba,

Yıllardır uzaktan takip ettiğim, insanların fikirlerini okuduğum siteye gün geldi benim de yazma sıram geldi sanırım. Çok uzun zamandır çıkmazdayım, çokta ketum bi insan olduğum için kimseye kolay kolay anlatamadığım dertlerimi kaldıramadığıma karar verdim. Kendimi yeniden bulmam için, biraz fikir, biraz desteğe ihtiyacım var.

28 yaşındayım, 5 yıldır evliyim, çözemediğimiz bi çok konudan dolayı son zamanlarda boşanma fikrinin içinde debeleniyorum. Evliliğimizin 2. Yılında bir kıza atılmış “görüşelim mi” mesajından sonra 1 ay ayrı yaşayıp yeniden barıştık(maalesef). Bu sıralar arkadas düşkünlüğü eve sürekli geç gelmeler sırasıyla sürekli iş değiştirip bi kaç ay hiç çalışmama gibi dönemlerimiz oldu. Sabaha kadar oyun oynayıp, gündüz uyuyan bi adamın karşısında, ev iş arasında yıpranarak geçti bi kaç ayım. Çalışmadığı sıralar yüzüne asla vurmadan onu idare edip her şeyin düzeleceğine inandırsamda kendimi sıkıntıların arkası kesilmedi hiç. Bu arada çocuk düşünmedim, düşünemedim.. bir çocuğun sorumluluğunu alabileceğine inanmadım. Beraber vakit geçiremediğim, mesafeyi bi türlü kapatamadığım bi evliliğe çocuk yapmak korkunç geldi.. Bu mesafenin çoğalmasını istemediğimi belirtmeme rağmen karşı taraftan hatalar yapılmaya devam edildi, beni yakınlaştıracak bi harekette bi sürprizde bulunmadı bile. Lafa gelince en değerlisi benim dünyada.

Tam işler rayına oturdu belki artık çocuk düşünebiliriz dediğim sıra şimdi de yeni heyecanımız son zamanlarda sıkça duyduğum internetten kumar meselesi başladı. Bu olanların sebebi bi bu adama bi çocuk vermemem olarak adlandırıldı kendisi tarafından. Boşluktaymış!

Kendisini uyarmama, buna devam ederse bu sefer onun için hiç iyi şeyler olmayacağını söylememe rağmen bi süre sonra sıkılırım cevabı aldım ve tabi ki sıkılmadı.

Boşanma konusunu açıp bütün sıkıntılarımı kendisiyle paylaştım, zaman istedi kabul ettim. Ona olan mesafeli tavırlarımdan dolayı, her ne kadar emek veriyor olsamda bi seviyorum bile diyemememden dolayı seninde suçların var tabikiye döndü olay.

Gel gelelim 1 haftadır 3 gün kedi gibi olan adam yeniden kumar başında. Şaşırdım mı hayır!

Aynaya baktığımda gözlerim doluyor, eskiden gözlerimin içi gülerdi. Neler değişmiş kendimde ama ben hiç kendimin farkına varamamışım. Onun arkasını toplamaktan, düzelir diye beklemekten, hiçbir süprizi olmayan evliliğimden bi yol olur diye düşünmekten ne hale gelmişim de bi kere ‘ben’ diyememişim.. kendimi unutmuşum, mutlu olmayı, özgüveni unutmuşum..

Şuan karar vermek, sağlam bi adım atmak istiyorum fakat eski cesaretimden zerre kalmamış elimde. Birilerinden bişeyler duymaya ihtiyacım var, kimseye anlatamam hep içime atarım çok doldum ve gerçekten tecrübeli insan fikirlerine çok açım. Daha fazla enayilik mi diyelim kendini heder etmek mi diyelim bunu yapmak istemiyorum kendi ayaklarım üstünde duruyorum üni mezunuyum kimseye ihtiyacım olmadığının farkındayım.. ama beni tutan o her neyse ondan kurtulmak istiyorum….

Genişletmek için tıkla...

dunyadanuzak1 .!.:

Herkese merhaba,

Yıllardır uzaktan takip ettiğim, insanların fikirlerini okuduğum siteye gün geldi benim de yazma sıram geldi sanırım. Çok uzun zamandır çıkmazdayım, çokta ketum bi insan olduğum için kimseye kolay kolay anlatamadığım dertlerimi kaldıramadığıma karar verdim. Kendimi yeniden bulmam için, biraz fikir, biraz desteğe ihtiyacım var.

28 yaşındayım, 5 yıldır evliyim, çözemediğimiz bi çok konudan dolayı son zamanlarda boşanma fikrinin içinde debeleniyorum. Evliliğimizin 2. Yılında bir kıza atılmış “görüşelim mi” mesajından sonra 1 ay ayrı yaşayıp yeniden barıştık(maalesef). Bu sıralar arkadas düşkünlüğü eve sürekli geç gelmeler sırasıyla sürekli iş değiştirip bi kaç ay hiç çalışmama gibi dönemlerimiz oldu. Sabaha kadar oyun oynayıp, gündüz uyuyan bi adamın karşısında, ev iş arasında yıpranarak geçti bi kaç ayım. Çalışmadığı sıralar yüzüne asla vurmadan onu idare edip her şeyin düzeleceğine inandırsamda kendimi sıkıntıların arkası kesilmedi hiç. Bu arada çocuk düşünmedim, düşünemedim.. bir çocuğun sorumluluğunu alabileceğine inanmadım. Beraber vakit geçiremediğim, mesafeyi bi türlü kapatamadığım bi evliliğe çocuk yapmak korkunç geldi.. Bu mesafenin çoğalmasını istemediğimi belirtmeme rağmen karşı taraftan hatalar yapılmaya devam edildi, beni yakınlaştıracak bi harekette bi sürprizde bulunmadı bile. Lafa gelince en değerlisi benim dünyada.

Tam işler rayına oturdu belki artık çocuk düşünebiliriz dediğim sıra şimdi de yeni heyecanımız son zamanlarda sıkça duyduğum internetten kumar meselesi başladı. Bu olanların sebebi bi bu adama bi çocuk vermemem olarak adlandırıldı kendisi tarafından. Boşluktaymış!

Kendisini uyarmama, buna devam ederse bu sefer onun için hiç iyi şeyler olmayacağını söylememe rağmen bi süre sonra sıkılırım cevabı aldım ve tabi ki sıkılmadı.

Boşanma konusunu açıp bütün sıkıntılarımı kendisiyle paylaştım, zaman istedi kabul ettim. Ona olan mesafeli tavırlarımdan dolayı, her ne kadar emek veriyor olsamda bi seviyorum bile diyemememden dolayı seninde suçların var tabikiye döndü olay.

Gel gelelim 1 haftadır 3 gün kedi gibi olan adam yeniden kumar başında. Şaşırdım mı hayır!

Aynaya baktığımda gözlerim doluyor, eskiden gözlerimin içi gülerdi. Neler değişmiş kendimde ama ben hiç kendimin farkına varamamışım. Onun arkasını toplamaktan, düzelir diye beklemekten, hiçbir süprizi olmayan evliliğimden bi yol olur diye düşünmekten ne hale gelmişim de bi kere ‘ben’ diyememişim.. kendimi unutmuşum, mutlu olmayı, özgüveni unutmuşum..

Şuan karar vermek, sağlam bi adım atmak istiyorum fakat eski cesaretimden zerre kalmamış elimde. Birilerinden bişeyler duymaya ihtiyacım var, kimseye anlatamam hep içime atarım çok doldum ve gerçekten tecrübeli insan fikirlerine çok açım. Daha fazla enayilik mi diyelim kendini heder etmek mi diyelim bunu yapmak istemiyorum kendi ayaklarım üstünde duruyorum üni mezunuyum kimseye ihtiyacım olmadığının farkındayım.. ama beni tutan o her neyse ondan kurtulmak istiyorum….

Genişletmek için tıkla...

dunyadanuzak1 .!.:

Herkese merhaba,

Yıllardır uzaktan takip ettiğim, insanların fikirlerini okuduğum siteye gün geldi benim de yazma sıram geldi sanırım. Çok uzun zamandır çıkmazdayım, çokta ketum bi insan olduğum için kimseye kolay kolay anlatamadığım dertlerimi kaldıramadığıma karar verdim. Kendimi yeniden bulmam için, biraz fikir, biraz desteğe ihtiyacım var.

28 yaşındayım, 5 yıldır evliyim, çözemediğimiz bi çok konudan dolayı son zamanlarda boşanma fikrinin içinde debeleniyorum. Evliliğimizin 2. Yılında bir kıza atılmış “görüşelim mi” mesajından sonra 1 ay ayrı yaşayıp yeniden barıştık(maalesef). Bu sıralar arkadas düşkünlüğü eve sürekli geç gelmeler sırasıyla sürekli iş değiştirip bi kaç ay hiç çalışmama gibi dönemlerimiz oldu. Sabaha kadar oyun oynayıp, gündüz uyuyan bi adamın karşısında, ev iş arasında yıpranarak geçti bi kaç ayım. Çalışmadığı sıralar yüzüne asla vurmadan onu idare edip her şeyin düzeleceğine inandırsamda kendimi sıkıntıların arkası kesilmedi hiç. Bu arada çocuk düşünmedim, düşünemedim.. bir çocuğun sorumluluğunu alabileceğine inanmadım. Beraber vakit geçiremediğim, mesafeyi bi türlü kapatamadığım bi evliliğe çocuk yapmak korkunç geldi.. Bu mesafenin çoğalmasını istemediğimi belirtmeme rağmen karşı taraftan hatalar yapılmaya devam edildi, beni yakınlaştıracak bi harekette bi sürprizde bulunmadı bile. Lafa gelince en değerlisi benim dünyada.

Tam işler rayına oturdu belki artık çocuk düşünebiliriz dediğim sıra şimdi de yeni heyecanımız son zamanlarda sıkça duyduğum internetten kumar meselesi başladı. Bu olanların sebebi bi bu adama bi çocuk vermemem olarak adlandırıldı kendisi tarafından. Boşluktaymış!

Kendisini uyarmama, buna devam ederse bu sefer onun için hiç iyi şeyler olmayacağını söylememe rağmen bi süre sonra sıkılırım cevabı aldım ve tabi ki sıkılmadı.

Boşanma konusunu açıp bütün sıkıntılarımı kendisiyle paylaştım, zaman istedi kabul ettim. Ona olan mesafeli tavırlarımdan dolayı, her ne kadar emek veriyor olsamda bi seviyorum bile diyemememden dolayı seninde suçların var tabikiye döndü olay.

Gel gelelim 1 haftadır 3 gün kedi gibi olan adam yeniden kumar başında. Şaşırdım mı hayır!

Aynaya baktığımda gözlerim doluyor, eskiden gözlerimin içi gülerdi. Neler değişmiş kendimde ama ben hiç kendimin farkına varamamışım. Onun arkasını toplamaktan, düzelir diye beklemekten, hiçbir süprizi olmayan evliliğimden bi yol olur diye düşünmekten ne hale gelmişim de bi kere ‘ben’ diyememişim.. kendimi unutmuşum, mutlu olmayı, özgüveni unutmuşum..

Şuan karar vermek, sağlam bi adım atmak istiyorum fakat eski cesaretimden zerre kalmamış elimde. Birilerinden bişeyler duymaya ihtiyacım var, kimseye anlatamam hep içime atarım çok doldum ve gerçekten tecrübeli insan fikirlerine çok açım. Daha fazla enayilik mi diyelim kendini heder etmek mi diyelim bunu yapmak istemiyorum kendi ayaklarım üstünde duruyorum üni mezunuyum kimseye ihtiyacım olmadığının farkındayım.. ama beni tutan o her neyse ondan kurtulmak istiyorum….

Genişletmek için tıkla...

dunyadanuzak1 .!.:

Herkese merhaba,

Yıllardır uzaktan takip ettiğim, insanların fikirlerini okuduğum siteye gün geldi benim de yazma sıram geldi sanırım. Çok uzun zamandır çıkmazdayım, çokta ketum bi insan olduğum için kimseye kolay kolay anlatamadığım dertlerimi kaldıramadığıma karar verdim. Kendimi yeniden bulmam için, biraz fikir, biraz desteğe ihtiyacım var.

28 yaşındayım, 5 yıldır evliyim, çözemediğimiz bi çok konudan dolayı son zamanlarda boşanma fikrinin içinde debeleniyorum. Evliliğimizin 2. Yılında bir kıza atılmış “görüşelim mi” mesajından sonra 1 ay ayrı yaşayıp yeniden barıştık(maalesef). Bu sıralar arkadas düşkünlüğü eve sürekli geç gelmeler sırasıyla sürekli iş değiştirip bi kaç ay hiç çalışmama gibi dönemlerimiz oldu. Sabaha kadar oyun oynayıp, gündüz uyuyan bi adamın karşısında, ev iş arasında yıpranarak geçti bi kaç ayım. Çalışmadığı sıralar yüzüne asla vurmadan onu idare edip her şeyin düzeleceğine inandırsamda kendimi sıkıntıların arkası kesilmedi hiç. Bu arada çocuk düşünmedim, düşünemedim.. bir çocuğun sorumluluğunu alabileceğine inanmadım. Beraber vakit geçiremediğim, mesafeyi bi türlü kapatamadığım bi evliliğe çocuk yapmak korkunç geldi.. Bu mesafenin çoğalmasını istemediğimi belirtmeme rağmen karşı taraftan hatalar yapılmaya devam edildi, beni yakınlaştıracak bi harekette bi sürprizde bulunmadı bile. Lafa gelince en değerlisi benim dünyada.

Tam işler rayına oturdu belki artık çocuk düşünebiliriz dediğim sıra şimdi de yeni heyecanımız son zamanlarda sıkça duyduğum internetten kumar meselesi başladı. Bu olanların sebebi bi bu adama bi çocuk vermemem olarak adlandırıldı kendisi tarafından. Boşluktaymış!

Kendisini uyarmama, buna devam ederse bu sefer onun için hiç iyi şeyler olmayacağını söylememe rağmen bi süre sonra sıkılırım cevabı aldım ve tabi ki sıkılmadı.

Boşanma konusunu açıp bütün sıkıntılarımı kendisiyle paylaştım, zaman istedi kabul ettim. Ona olan mesafeli tavırlarımdan dolayı, her ne kadar emek veriyor olsamda bi seviyorum bile diyemememden dolayı seninde suçların var tabikiye döndü olay.

Gel gelelim 1 haftadır 3 gün kedi gibi olan adam yeniden kumar başında. Şaşırdım mı hayır!

Aynaya baktığımda gözlerim doluyor, eskiden gözlerimin içi gülerdi. Neler değişmiş kendimde ama ben hiç kendimin farkına varamamışım. Onun arkasını toplamaktan, düzelir diye beklemekten, hiçbir süprizi olmayan evliliğimden bi yol olur diye düşünmekten ne hale gelmişim de bi kere ‘ben’ diyememişim.. kendimi unutmuşum, mutlu olmayı, özgüveni unutmuşum..

Şuan karar vermek, sağlam bi adım atmak istiyorum fakat eski cesaretimden zerre kalmamış elimde. Birilerinden bişeyler duymaya ihtiyacım var, kimseye anlatamam hep içime atarım çok doldum ve gerçekten tecrübeli insan fikirlerine çok açım. Daha fazla enayilik mi diyelim kendini heder etmek mi diyelim bunu yapmak istemiyorum kendi ayaklarım üstünde duruyorum üni mezunuyum kimseye ihtiyacım olmadığının farkındayım.. ama beni tutan o her neyse ondan kurtulmak istiyorum….

Genişletmek için tıkla...