İyi geceler hanımlar. Konuyu açıp açmamak konusunda kararsız kaldım. Kafam şuan çok karışık, cümlelerim de bir o kadar karışık olabilir.
Aslında neyi nereden başlayıp yazacağımı da bilmiyorum, konu uzun olabilir, anlamsız da olabilir. Biraz konuşmaya ihtiyacım var, bodoslama dalacağım.
Bağımlı kişilikten nasıl kurtulabiliriz? Hani bir şeylerin neden olduğu kaynağı bulursak çözüme daha kolay ulaşırız ya işte ben o kaynağı da bulamadım. Daha çocuk yaşımda mesela hatırlıyorum bir dönem halamla yaşamıştık, çok uzun bir dönem değildi ama o çocuk halimle çok alışmıştım kendisine. Evden gittikten sonra oturup ağlamıştım. Bu bir süre devam etti, nereye baksam onu görüyorum, çok özledim diyordum, beni çok etkilemişti. Ailem bile endişe etmişti bu kadar etkilenmemden. Çok sevdiğim kişilere çok bağlanıyorum. Bu aşık olunca da böyle oluyor. Özellikle ayrılık esnasında çok zorlanıyorum -evet çoğu kişi zorlanır- ama ben daha çok zorlanıyorum gibi. Bu bağımlı insan özelliği midir? Böyle olupta kendi çabasıyla sorunun kaynağını bulan ve çözümü bulan var mı?
Bu konudan bağımsız başka bir şey daha var (konumun karışık olacağını belirtmiştim) Hani hayatınızın dönüm noktaları olur ya, üst üste birikmiş sorunları çözmeniz gerekir, kendinizi güçsüz, yalnız hissedersiniz. Huzursuzluğunuzun günden güne arttığı ve hayatınızla alakalı bazı endişelerinizin (sağlık, iş hayatı gibi konularda) olduğu durumları nasıl atlattınız?
Uzman desteği almam yönünde öneriler gelmeden belirteyim, daha önceden bazı konularda almıştım fakat şuan böyle bir imkanım yok bir süreliğine. Bu yüzden hem biraz konuşmak hem de ben de böyle durumdaydım ama değiştim dediğiniz hikayelerinizi okumak istedim.