Herkese merhaba, biraz önce bir videoda duyduğum bir cümle uzun uzun düşünmeme sebep oldu.
Videodaki kadın: "Ben kocamı çok sevdim. Çok severek çocuklar dünyaya getirdim ondan." diye bir cümle kurdu. Bu nasıl bir his? Onu baba yapacak, hayat boyu bir bağ kurmanı sağlayacak çocuğu doğurmak nasıl bir cesaret?
Birini çok sevmek, doludizgin bir aşk yaşamak her zaman çok da sağlıklı bir şey olmadı benim için. Mesela çok sevdiğim biri oldu ama onunla asla ciddi bir yola girip çocuk doğuramazdım. Sağlıklı bir ilişki değildi. Yani bende işler hep mantık ağır basarak ilerliyor. Bu durumda da birini çok severek bir şey yaşayamıyorum. Mantığıma uymayan bir şeyi sürdüremiyorum.
Evliydim zaten bilenler bilir. Onu da çok sevmemişim. Bana iyi davranıyor, iyi bir insan, çalışkan, meslek sahibi gibi gibi özellikleriyle evlenmişim. Ama doğru bir karar değilmiş ki boşandım.
Gelecek için yanlış bir karar vermekten korkuyorum. Yeniden yanılmaktan korkuyorum. Ama birini çok sevmek istiyorum. Hayatımın bir döneminde onunla evlenmek istiyorum. Çocuk yapamam belki ama bir sevgiyle kuşanmak birini de öyle bir sevgiyle kuşatmak istiyorum.
Bu ne kadar mümkün? Her zaman yapbozun son parçasını bulmuş olmak gibi bir tamamlanma beklemek film senaryolarına has bir şey mi?
Pozitif hikayeleriniz varsa dinlemek isterim. Sizden, çevrenizden, ailenizden...
ama hayat yaptığımız doğrularla yanlışların bir bütünü değil mi zaten?
aldatılmış misin. Farklı insanlarsınız dıye ayrıldınız sanıyordum 
Tekrar çok özür dilerim 
