Kızlar ikinci üyeliğim ve kazenin bilgisi var. Yani ilk mesajımın bu konuda olması sizleri şaşırtmasın..
Konuma gelecek olursam..
Lise arkadaşıydık. Liseden sonra konuşmaya başladık. Derken birbirimize aşık olduk. Kimse itiraf edemedi.. O benden bekledi ben ondan.. İçine kapanıktır utangaçtır kimseyle doğru düzgün konuşmazdı ama asosyal de değildi tabi. Yalnızca biraz kendi halindeydi. Onun dışında iletişimi iyidir insanlarla.
Birbirine değebilmiş ama tutuşmaya cesaret edememiş iki el.. bir yıl süren, son ayları iyiden iyiye "sevgili" statüsünde geçen ama maalesef tam anlamıyla kavuşulamayan bi ilişki.. Bitmesinin üzerinden iki yıl geçmesine rağmen koparılamayan iletişim.. (Özellikle onun tarafından iletişimimiz hiç kopmadı. hep ulaştı bana hep tekrar hayatımda olmaya çalıştı. Ama hep tereddütte bıraktı yanında olmak istiyorum dedi başka bişey demedi.. )
Benim biriyle denediğim ama beceremediğim, değer göremediğim değer görmedikçe de içime kapandığm bi ilişkim oldu. O da benden sonra iki ay falan biriyle sevgiliydi ama yürütememiş. Şimdi diyor ki ben senden sonra sevemiyorum. Ve bunun gerçek olduğunu biliyorum çünkü arkadaş çevremiz ortak... Bir de bana sürekli ilişkimi vurgulayarak "sadakat önemli dimi.." diyo. Ben senden sonra kimseyle olmadım gibisinden ima ile. (Bu arada sevgilim yok yani şuan kimseyi aldatmış olmuyorum. Yanlış anlaşılmasın ondan sonraki ilişkim biteki aylar oldu.)
Ayrıyken bile küs olmamıza rağmen doğumgünlerimi hiç aksatmadan kutlar. Hem de hiç adeti olmamasına rağmen hesaplarından durum günceleyerek gönderme yapar. Whatsapp profili vs. Doğumgünümü kutlar sonra da dayanamaz mesaj atar...
Doğumgününde benden mesaj bekledin mi doğru söyle dedim durakladı bi müddet, "bekledim" dedi.
Hala sever gibi hala imalar var hala içi acıyo konuşurken. "Ben sevmeyi senle öğrendim" diyo.
Kızlar çok uzun oldu biliyorum ama nolur bişeyler söyleyin.. Bu işin bi çıkar yolu yok mu?
Unut gitsin demeyin rica ediyorum.. Öyle masum öyle gerçek sevdi ki yerine kimseyi koyamıyorum. Herkesin amacı abuk subuktu kendimi korumaya çalışmaktan bıktım karşıma çıkan kişilerden.. Ama ona özellikle de "beklenti" konusunda sonsuz bi güvenim var. Biliyorum ki ölse dokunmaz. Elimi bile tutamazdı.
Nolur kızlar bi yol gösterin. Gerçekten hala unutamadığını nasıl anlarım? Ve benim atabileceğim adım var mı varsa nasıl bir adım bu.
Bir de tuhaf bi şekilde benden çekindiğini söylüyor. Yüz yüze görüşmeye cesaret edememesinin sebebi oymuş. "Hiç özlemiyo muydun görmek istemiyo muydun" dedim "korku daha ağır basıyo" dedi duraklayarak. "Sen de bana hiç buluşalım" demedin ben sana dedim sonuçta dedi. Buluşalım dediğinde buluşma günü geldiğinde ses çıkmıyodu ben napabilirim ki..
Çoook uzun oldu farkındayım. Ama düşünün ki sizi okurken yoran bu derdi ben bizzat yaşıyorum, düşünün ve derdime derman bulmam için yardımcı olun lütfen... Çok teşekkür ediyorum şimdiden okuma nezaketi gösterdiğiniz için..