- 1 Ekim 2013
- 8.858
- 19.026
- 448
- 35
- Konu Sahibi Vasfiyeteyzeniz
-
- #1
Öyle heyecanlıyım ki aklıma gelmedi :)Eski konunuzu guncelleyebilirdiniz.
Gözünüz aydın..
İnşallah ileride tazminat davası açıp kazandığımız parayı dokunmadan birçok hayır vakfına vermek istiyoruz nasip olursa14 ayın hesabini kim verecek şimdi ....!
Geçmiş olsun gözünüz aydın daha güzel haberler almanız dileğiyle
Sadece babam değil canım 14 ay bir gece yatağa ağlamadan girdiğimi görmemiştir eşim. Birde iftiraya uğramak insanlara suçsuz olduğunu anlatmaya çalışmak öyle zor ki. Hamileliğim boyunca ağladım Doğuma ağlaya ağlaya girdim. Öyle bi hasret olmuşum ki oğlum babamın aynısı doğdu görenler inanamadı oğluma baktıkça ağladım. Hamileler prenses gibi yaşarken ben her hafta 700 km yol gidip geldim babamı 1 saat görmek için.kızımın yıl sonu gösterilerinde gözlerim kapandı ağlamaktan. Ne günler geçirdik anlatılmaz ki. Hala tam sevinç bile yaşayamıyoruz hep bi korku içimizde ya mutluluğunuz bozulursa diye. Hala aklımda orda gördüğüm diğer insanlar var. Suçluyu suçsuzu ben bilmem ama camın arkasında ki babasına gitmek için ağlayan çocukları unutamam. Oksijen tüpüne bağlı gelmiş oğlunu 1 saat için görecek teyzeyi unutmam mümkün değil. Nelere şahit oldum anlatsam kimse inanmaz.Peki 14 ayın hesabını kim verecek bu kadar basitmi insanları bu konuda zan altında bırakmak bu süreçleri yaşatmak
Babanız ömür boyu unutamayacaktır bu süreci
Neyse geçmiş olsun
Geçmiş olsun varmıdır bilmiyorum ama bu süreçte bir drama şahit olmayan ne hayatlar ne dramlar ne zorluklar yaşadı bazılarıSadece babam değil canım 14 ay bir gece yatağa ağlamadan girdiğimi görmemiştir eşim. Birde iftiraya uğramak insanlara suçsuz olduğunu anlatmaya çalışmak öyle zor ki. Hamileliğim boyunca ağladım Doğuma ağlaya ağlaya girdim. Öyle bi hasret olmuşum ki oğlum babamın aynısı doğdu görenler inanamadı oğluma baktıkça ağladım. Hamileler prenses gibi yaşarken ben her hafta 700 km yol gidip geldim babamı 1 saat görmek için.kızımın yıl sonu gösterilerinde gözlerim kapandı ağlamaktan. Ne günler geçirdik anlatılmaz ki. Hala tam sevinç bile yaşayamıyoruz hep bi korku içimizde ya mutluluğunuz bozulursa diye. Hala aklımda orda gördüğüm diğer insanlar var. Suçluyu suçsuzu ben bilmem ama camın arkasında ki babasına gitmek için ağlayan çocukları unutamam. Oksijen tüpüne bağlı gelmiş oğlunu 1 saat için görecek teyzeyi unutmam mümkün değil. Nelere şahit oldum anlatsam kimse inanmaz.
Öyle bi hale geldik ki suçsuz yattığımıza üzülmek yerine çıktığımıza seviniyoruz :))
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?