Biz yabani miyiz?

Loch Ness Canavari .!.:

Daha öncesinde eşinin ailesi pek değer vermiyormuş. O da etkiliyordur bu soğukluğu.
Onun dışında çok haklısınız. İnsanın başına ne geleceği hiç belli olmaz.
Bazen konu açılıyor. "Kayınvalidem aramadı,sormadı. Hasta oldum gelmedi." Gibi.
Öncesine bir bakıyorsunuz. Zaten gelin hanım hiç kayınvalideyi insan yerine koymamış ki. Haftada 1 defa ziyareti bile çok görmüş. Bayramda gitmiş sıkılmış,o gelmiş kalmasını sorun etmiş,arada bir telefon görüşmesi bile yapmamış alışmasın diye bilmem ne...
E yani bu durumda ne verdin de ne alacaksın?
Ha oğluşundan ayrı kalamayan ruh hastası kayınvalideler için bir şey diyemem.

Genişletmek için tıkla...

Yaşanmışlıkların bu duruma mutlaka etkisi vardır.Fakat bana konu sahibinin yapısı,duruşu, tavrı böyle gibi geldi .
Yazdığına göre ailesi ona karşı çok iyi ve ilgili kendisi 17 yaşından beri böyle.. yani sadece eşinin ailesi olsa anlarım ama kendi ailesine karşı da soğuk ve alakasız duruyor bana bu durum zamane gençlerin Aileden bağımsız olmayı yanlış yorumlaması gibi geliyor.

İnsanlardan her firsatta kaçmak bana hem ruh hali için normal gelmiyor hem de gelecek için iyi bir yatırım gibi gelmiyor..

Hayatta bize insan biriktirmek,güzel anılar biriktirmek de lazım..Böyle baykuş gibi evde yalnız kalmak ne kadar normal
Evet sürekli içli dışlı olmak gerekmez ama dozunda ailelerle birlikte olmak çocuklarımızın o bilinçle (Anneanne,babaanne,dede,teyze,hala vs.ile birarada,aile baglarinin kuvvetli oldugu ortamlarda)büyümelerine katkıda bulunmak iyidir.

ferayegul .!.:

Biz sizin gibiyiz. Eşim boyle olmak istemezdi ama ben istediğim için o da boyle. Asla birilerine gidip kalmayı sevmem insanlarla iç içe saatlerce oturmayı sevmem. Eşimle beraber vakit geçiririz dışarı çıkarız deniz kenarı orman yakın yerlere kacamaklar ama başbaşa. Ailemle 5 dk arayla oturuyorum. Yeni bebeğimiz olduğu için hafta da bir, 1 saat görüyoruz. Ailenin tek çocuğuyum ailemi çok seviyorum huzurlu bir ortamım da oldu. Bende aynı tek çocuk düşünüyorum ama tabii ki de kısmet. Ne evime yatılı misafir isterim ne ben birine yatılı kalmayı isterim. Yabani miyim aslında bu yabanilikten ziyade tamamen ben merkezli yaşamak kisaca bencillik. Istedigim zaman görüşürüm çünkü arkadaş çevremiz var ama herşey planlı. Bulustugumuzda saatli geçiririz. Bütün günü ayirmayiz. Kısaca yabanilikse yabaniyim ama boyle mutluyum. Ve aynen en geç gün aşırı telefonda görüşürüm ama gidip gelme olaylarindan hoşlanmam. Çevrem boyle değil ve bende bazen kendimi garip hissediyorum ancak bizim düzenimiz bu şekilde.

Genişletmek için tıkla...

Sanırım benim yaşamak istediğim hayat da bu :)

Loch Ness Canavari .!.:

Haftaya memlekete gidiyorum bil bakalım akşam sofrada kaç kişi olacağız?
22 kişi
Neyse ki gündüzleri bu sayı 13'e düşüyor.
Yaklaşık 1 ay boyunca böyle koloni gibi yaşayacağız. Her köşeden yatak fışkıracak
Eşim ve eniştem de gelirse 24 kişi olacağız
Sene boyunca zaten sessiz,sakin kalıyoruz ki ben de sevmem kalabalığı ama aile farklı.
Yani günlerimiz eğlenceli ve güzel geçiyor.
Biz kalabalığa alışkınız korkunç gelmiyor.
Fakat senin durum da yabanilik değil.
Ben çok kalabalık ortamda büyüdüğüm için evde yalnız olunca sıkılmıyorum. Aksine keyif alıyorum. Dışarı bile çıkasım gelmiyor. Hatta çocuklardan olmasa ayda 1 ancak çıkarım.
Bütün seneyi yalnız geçiriyorum sayılır.
Arabayla bir yerlere bile imkanım olduğu halde sık gitmiyorum vs...
Bir sosyete pazarı bile yapamadım 1.5 senedir.
Mata Hari ve office bebelerime bakacak da gezecem

Genişletmek için tıkla...

22 mi
Yazıyla yirmi iki miiii?
Ben var ya orada öyle bunalırım ki mesela
Eşim bence özeniyo öyle şeylere ama sonra hemen başına ağrı giriyo
İkimiz de 5 günde hasta olduk ya

ulasimiz .!.:

Yabani misiniz bilemem ama hep böyle genç ve dinamik kalmayacaksiniz. Yaşlanacaksiniz ve insanlardan böyle kaçtığınız için o yaşları yalnız geçireceksiniz. Dua edin evladınız sizin gibi düşünmesin..

Genişletmek için tıkla...

Ya bilmiyorum ulasimiz
Annem çok içli dışlıydı akrabalarıyla
Ama yatalak olunca kimse arayıp sormadı
Ee ben şimdi o akrabaları aramak bile istemiyorum
Herkes uzaktan sizi çok seviyoruz diyor
Annemi ziyarete aynı şehirde bile doğru dürüst gelmiyolardı kardeşleri
Şimdi ben dayı teyze sever olamıyorum mesela.

burcubahar0635 .!.:

Kalabalıktan hoşlanmıyo olmanız tamam gayet normal ama ailenizin yanından dönerken “oh be kurtulduk” kısmı bence hiç de normal değil.Bigün zaten isteseniz de olmayacaklar bu hayatta.Bence ailenizle aranızda bi sevgi eksikliği var ve insanlara çok da tahammülünüz yok.

Genişletmek için tıkla...

Ya o kadar bunaltıyolar ki oh eve gidiyoruz çok şükür moduna geliyoruz :)
Babamla anneannem arasında büyük bi huzursuzluk var ve aynı aparmanda oturuyolar
Sürekli onların arasındaki sorunları dinliyorum.
Zaten evdeyken de onları dinliyorum ne zaman telefonda konuşsak
Halamla konuşuyoruz o da babamdan şikayet ediyor.
Kimse kırılmasın diye o kadar güleryüzlü davranıyorum ki böyle hissettiğimi kimse bilmiyor eşimden başka
Bu da beni yıpratıyor

belleza .!.:

ilk mesajınızda yazdıklarınız normal şeyler değil gibi görünüyor
yani 17 yaşındaki bir kız çocuğu yurda bırakıldığında, ailesinden ilk kez uzaklaştığında nasıl olurda ağlamaz üzülmez? yada senede 2-3 kez ailesiyle görüşen biri nasıl özlem duymaz? bunları düşündüm önce.
ama bu mesajınızda geçerli sebepleri sıralamışsınız, bu durumda size hak verdim..

Genişletmek için tıkla...

17 yaşına kadar küçük bi ilçede yaşadım
Açıkçası ailem elalem ne derci bi yapıya sahipti
Kız olduğum için biraz fazla korumacıydılar
Ben biraz özgüvensiz büyüdüm
O yüzden üniversite benim kendim olabildiğim bi yer oldu. Sanırım bu yüzden hiç üzülüp ağlamadım.
Bi kere özlemiş ve sürpriz yaparak haftasonu eve gelmiştim bana bi kızdılar nasıl bizden habersiz yola çıkarsın diye o da son oldu heralde bi daha hiç özlemedim de

GangstaWalk .!.:

Zor zamanları yanlız geçirmek de insandan uzaklaştırıyor Loch, sanırım konu sahibinin durum da biraz bu, "Ben bundan geçtiysem, lazım değil kimse!" diyor ve aslında derin ve konuşulamayan bir kırıklıktır bu.

Genişletmek için tıkla...

Evet zor günlerde kim vardı da şimdi biraz durumumuz iyi olunca birden herkes bize aşık oldu diye düşünüyorum. Kendi kendime yettiğim kadar yaşarım gibi geliyor. Doğru diyorsun yani gangsta

Koalina .!.:

Ben de tam tersi üniversiteyi ailemin yanında okuyup ailemin yanında işe girdiğim için çok sıkıldım aile ortamından. Annem babam da sağolsun 1 gün bizi bırakıp da bir yerlere kaçmazlardı. Artık biri hasta olup annemin yatması falan gerekince sevinir olmuştum ev bana kaldı diye. Evlenince yalnızlık çok hoşuma gitti şimdi de bırakıp bir yerlere gidemeyen bir eşim var. İnsan bir hafta sonu ailesinin yanına gider, bir gün arkadaşlarıyla buluşur geç gelir, bir kaç gün tura katılır ne bileyim...Bu böyle ev biti gibi sürekli evde.
Ailemin yanına gidince 1 haftadan sonra sıkılıyorum. Ailemden değil kendi düzenimi arıyorum sanırım. Bayramlarda seyranlarda akrabaya gitmeyen, el öpmeye çıkmayan çocuklardandım ben de. Aynı geleneği sürdürüyorum işte Eşim bana zıt, benim ailem gelsin kalsın, onunkilere gidelim derdinde sürekli. Şimdi babama taktı, adam gelmek istemiyor, bu yaz da gelmezse bayıltıp kaçırırım diyor. Ne bu kalabalık aşkı anlayamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Benim eşim de bi aile delisi oluyo sonra gittiğimiz akşam başlıyo tamam dönelim diye sıkılmaya
Seninki seviyormuş bu durum seni zorlamıyosa sorun yok bence :)

GangstaWalk .!.:

Anlıyorum, geçmiş olsun.

Benim de geçti ağır sağlık sorunlu süreç ve artık önüme geleni tek kalemde siliyordum hatırlıyorum.
Şimdi konu sahibinin anlattığı kadarıyla mazisine bakınca, zor yollardan geçilmiş. Maddi olarak insan alıştığının altına düşünce o zor zamanı yaşayınca da ayrı bi gücenmesi olur bilirsindir inişli-çıkışlı hayat, hastalık dönemi-aileden kayıp-maddi sıkıntı vb. yani bu süreçte insan cam gibi olur, beklentinin de kralı olur haklı olarak... Görünen köy kılavuz mu isteyecek, sıcacık sokuluverseler zaten perçinlenir ama uzaktan uzağa "İhtiyacınız varsa söyleyin-aa darılıyoz valla bi aramadınız" vb. denilmesi bile kırar insanı.

Ben bu uzaklığın zor zamanlarda uçurum halini aldığını düşünüyorum, S Spizella daha doğrusunu açıklar tabi, bu konudan çıkardığım sonuç. Biraz da içe kapanık, kendini keşifte yalnız kalmayı tercih eden biri ise zaten bu olaylarla pekişir, katmerlenir o yalnızlık. Birinin yanındayken de yarı yarıya katılırsın zaten, gündelik kalır herkes.

Genişletmek için tıkla...

28 yılda zor ve mücadeleli bi hayatım olduğunu düşünüyorum
21 yaşında doğunun bi dağında çalıştım mesela, sonra babamın by pass olması annemin als olması
Eşim ve ailemin arasındaki sorunları zaten hiç anlatmıyım
Eşimin evlendikten sonra 1 sene askere gitmesi
5 senede 4 şehir değiştirmek...
Tüm taşınmalarımda yalnız olmamız falan
Yani her şeyin mücadelesini verdik
artık biraz da kendimi düşünmek kendime öncelik tanımak ve anlayış görmek istiyorum.
Mesela istediğimiz zaman görmeye gelmek, iyi karşılanmak, eğlenceli, hoşbeş yaptığımız bi kaç gün geçirmek sonra yine aynı tatlılıkta biz gidiyoruz dediğimde uğurlanmak falan..
isteyerek yapmak istiyorum zorla değil
Bilmiyorum ki çok mu şey istiyorum?

ulasimiz .!.:

Yaşanmışlıkların bu duruma mutlaka etkisi vardır.Fakat bana konu sahibinin yapısı,duruşu, tavrı böyle gibi geldi .
Yazdığına göre ailesi ona karşı çok iyi ve ilgili kendisi 17 yaşından beri böyle.. yani sadece eşinin ailesi olsa anlarım ama kendi ailesine karşı da soğuk ve alakasız duruyor bana bu durum zamane gençlerin Aileden bağımsız olmayı yanlış yorumlaması gibi geliyor.

İnsanlardan her firsatta kaçmak bana hem ruh hali için normal gelmiyor hem de gelecek için iyi bir yatırım gibi gelmiyor..

Hayatta bize insan biriktirmek,güzel anılar biriktirmek de lazım..Böyle baykuş gibi evde yalnız kalmak ne kadar normal
Evet sürekli içli dışlı olmak gerekmez ama dozunda ailelerle birlikte olmak çocuklarımızın o bilinçle (Anneanne,babaanne,dede,teyze,hala vs.ile birarada,aile baglarinin kuvvetli oldugu ortamlarda)büyümelerine katkıda bulunmak iyidir.

Genişletmek için tıkla...

Bebek için herkesle görüşmeye başladım işte
Babannesi vs ilişkileri olsun diye
Ama vur dedik öldürdüler, eşime ben gelip çocuğuna bakarım diyen kayınvalidemin suratına sadece bakakaldı çünkü kadın kendi çocuklarını boşanınca babanneye bırakıp giden yeniden evlenip çocuk yapan biri. Evladına bakmamış torun delisi oldu.
Bunlara bozuluyoruz bilmiyorum haksız mıyız ya

Bu durum bende de oluyor sizi anlayabiliyorum ve çok da normal sonuçta bir şekilde koptuk ailelerimizden,yalnızlığımıza daha doğrusu onların olmadıkları hayatlarımıza uyum sağladıkBiz de iki gün sonra yola çıkacağız eşimin ailesinin yanına gideceğiz ve ben doğal olarak o yoğunluğu düşünüyorum ve gitmeden yorulmuş durumdayım.Sofra hazırlamak bile çok yorucu kalabalıkta.Isin tek güzel tarafı oğlum mutlu ona değisiklik oluyor.Belki siz de ilerde çocuğunuzin mutluluğunu görüp gidiş gelişlerinize güzel bakacaksınız benim gibi.Burda sadece eşimin ailesini yazmış oldum ayni düşünceler kendi ailem içinde gecerli onları sevsemde kafam kaldırmıyor üç dört günde doyuyorum.

Aynı kafadanız canım.. Annem de bana yabani der Bende de özlem duygusu olmuyor. 3 yıl çok uzaklarda tek başıma yaşadım. Ailemi haftada bir iki belki arardım, yazışırdık yeterdi bana.. Ya da onlar ararlardı.
Şimdi evliyim 1.5 senedir, kendi ailelerimiz dışında misafirim yok. Sevmiyorum çünkü.. Kalabalığı hiç mi hiç sevmiyorum. Bayramlarda seyranlarda ailelere gidinceki o kalabalığı sevmiyorum. Çocuk sesini sevmiyorum.
Eşim, ben ve kedimiz.. Bana yetiyor. He ailemi çoooooook seviyorum tabi ki.. Dedeme, babaanneme, anneanneme çok değer veririm, hasta oldular mı kahrolurum mesela.. Ama sürekli insanlarla iç içe olmayı sevmiyorum.

Sessiz sakin bir hayatımıznoldugu içinböyle topluluklara girince çok çabuk sarsılabılıyoruz .

Bende aileme yılda belki 2 yılda bir giderim . Gittiğim ilk gün 3 4 saat özlem gideririm sonra tamam yanı biter butun özlem . O saatten sonra eziyet başlar maalesef .

Bunuda ilerde çoluk çocuk oldukça yencek gibi hissediyorum . Umarım öyle olur .

Tikkabilla .!.:

Aynı kafadanız canım.. Annem de bana yabani der Bende de özlem duygusu olmuyor. 3 yıl çok uzaklarda tek başıma yaşadım. Ailemi haftada bir iki belki arardım, yazışırdık yeterdi bana.. Ya da onlar ararlardı.
Şimdi evliyim 1.5 senedir, kendi ailelerimiz dışında misafirim yok. Sevmiyorum çünkü.. Kalabalığı hiç mi hiç sevmiyorum. Bayramlarda seyranlarda ailelere gidinceki o kalabalığı sevmiyorum. Çocuk sesini sevmiyorum.
Eşim, ben ve kedimiz.. Bana yetiyor. He ailemi çoooooook seviyorum tabi ki.. Dedeme, babaanneme, anneanneme çok değer veririm, hasta oldular mı kahrolurum mesela.. Ama sürekli insanlarla iç içe olmayı sevmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ben de sevmiyo gibi anlaşıldım biraz
Tabiki seviyorum, merak ediyorum, hastalandıklarında üzüldüklerinde üzülüyorum
Ama 7/24 böyle iç içe sevemiyorum ben de :)

H E .!.:

Sessiz sakin bir hayatımıznoldugu içinböyle topluluklara girince çok çabuk sarsılabılıyoruz .

Bende aileme yılda belki 2 yılda bir giderim . Gittiğim ilk gün 3 4 saat özlem gideririm sonra tamam yanı biter butun özlem . O saatten sonra eziyet başlar maalesef .

Bunuda ilerde çoluk çocuk oldukça yencek gibi hissediyorum . Umarım öyle olur .

Genişletmek için tıkla...

Bakalım ben de çocuğu sakınacak değilim ailelerden ama bunalmadan :)

Loch Ness Canavari .!.:

Haftaya memlekete gidiyorum bil bakalım akşam sofrada kaç kişi olacağız?
22 kişi
Neyse ki gündüzleri bu sayı 13'e düşüyor.
Yaklaşık 1 ay boyunca böyle koloni gibi yaşayacağız. Her köşeden yatak fışkıracak
Eşim ve eniştem de gelirse 24 kişi olacağız
Sene boyunca zaten sessiz,sakin kalıyoruz ki ben de sevmem kalabalığı ama aile farklı.
Yani günlerimiz eğlenceli ve güzel geçiyor.
Biz kalabalığa alışkınız korkunç gelmiyor.
Fakat senin durum da yabanilik değil.
Ben çok kalabalık ortamda büyüdüğüm için evde yalnız olunca sıkılmıyorum. Aksine keyif alıyorum. Dışarı bile çıkasım gelmiyor. Hatta çocuklardan olmasa ayda 1 ancak çıkarım.
Bütün seneyi yalnız geçiriyorum sayılır.
Arabayla bir yerlere bile imkanım olduğu halde sık gitmiyorum vs...
Bir sosyete pazarı bile yapamadım 1.5 senedir.
Mata Hari ve office bebelerime bakacak da gezecem

Genişletmek için tıkla...

office biz de bu kızı sosyete pazarına gönderemezsek yazıklar olsun bize

imrendiğim evlilik hayatı diyebilirim... ama çok korkuyorum aşırı kalabalık aileye gelin gidicem diye. daha ortada fol yok yumurta yokken hemde.

bence yabani değilsiniz :)

Ben çekirdek aileme karşı böyle değilim ama dıdısının dıdısı bütün akrabalarla görüşmek istemem ve görüşmem. O kadar kalabalık beni boğuyor. Ayrıca kafa yapımın uymadığı insanlarla sadece biyolojik bağım olduğu için görüşmek zorunda olmam düşüncesinin; kendime yapılan bir haksızlık olduğunu düşünüyorum.
İnsanlar sosyal varlıklar doğru ama gün sonunda gece gözümüzü kapatırken yanımızda sadece kendimiz kalıyoruz. O yüzden öncelikle kendimi mutlu etmem gerektiğini düşünüyorum ve yalnızca kendi iç huzurum için yaşıyorum. Siz de bu şekilde mutluysanız, gerisinin bir önemi yok :)

Ayni ben. Sosyalimdir ama evime misafir geldiğinde bikac saat sonra dikkatim dağılır. Uzun misafirliklere gitmeyi de sevmem. Aile baglarina inanmam.
Onların mutlu olduğunu bilmek benim için yeterli.
Bence siz sadece çoğu şeyin abartilmasini sevmiyosunuz. Bı gün gördükten sonra bu size yetiyorsa uzatmak anlamsız oluyo.
Aile de olsa birbirinize doyduktan sonra kavgalar falan başlıyor.

Tek cocuktum anne babam cok yogun calisan insanlardi ve yalniz buyudum.
Sonra evlendim cocugum oldu, annemler emekli oldu. Kaybolan ve birlikte cok gecirilemeyen zamana olan ozlemle cok sik birarada olalim istiyorlar. Bana ve ogluma cok duskunler. Ama @Ganstawalk un dedigi gibi ihtiyac zamaninda yalniz kaldiysan, daha sonra da bu duruma alismis ve kendine cekilmis oluyosun demek ki.
Ben sosyalimdir, ailemle de arkadasla da zaman gecirmeyi cok severim; ama cok uzun olmasina gerek yok:) insan en cok evinde rahat ediyor.

Spizella .!.:

İşte her hafta sonu onlara ayıracaksam çocuğumla ne zaman vakit geçirip ona eğitim vericem? Diye düşünüyorum. Ben çalışan biriyim, haftasonları hep ailelere mi ayıracağız. Üstelik şu an bizim düşüncelerimiz ailelerle uymuyor
Çocuk yetiştirmek de dini ve siyasi düşüncelerimiz de.
Ben ayda bir günübirlik görüşmeyi yeterli görürüm mesela.
Ama yakınsınız neden gelmiyorsunuz gibi tepkiler alacağımı biliyorum

Genişletmek için tıkla...

İstedikleri tepkiyi versinler. Bizim de eşimin ailesi 1.5 saat uzaklıkta, ama her haftasonu gitmiyoruz. Hatta duruma göre ayda bir bile gitmiyoruz. Tepkiyi de dışlarından göstermiyorlar, içlerini bilemem :)
He annemle aynı şehirdeyiz, ben görüşüyorum illa ki, eşimle de 1-2 haftada bir akşam yemeğine gidiyoruz.
Sizin gibiyiz yani aslında, ediyle büdü, iki kişilik bi dünyamız var. Üçüncü kişi gelince nasıl bir hayatımız olacak korkuyorum bazen ne yalan söyleyim :)
Hele bi taşının yakınlarına, onlar çağırdıkça bahane bulup geçiştirirsiniz. Bir süre sonra pes ederler elbet.

Bende misafirliklerde ve aile ziyaretlerini kısa tutmayı severim.
bir süre sonra konuşasım gelmiyor zaten çabuk samimi olan yapım da yoktur.

Eşim ailesine kırgın uzun süredir kimseyle görüşmüyor
Benim ailem bana 1 saat uzakta
15 günde bir görüşüyoruz ortalama
Benim evim daha büyük olduğundan arada kalılar 2 3 gün
Kardeşimle daha sık görüşürüm
Ailem gelip gitse de o kalır
Hergün telde konuşur haberleşiriz
( küçük bebeğim var çok düşkünler)

Bunun haricinde ailece görüştüğümüz 3 ayrı çift var
Senede 2 3 kez görüşürüz çok çok

Oturduğum yerde de komşularımla arada bahçede otururuz çay içeriz
Hepi topu bu

Tabi bunlar es kaza üst üste gelirse çok bunalıyoruz
Yeter başbaşa kalalım bi kendimize gelelim moduna bürünüyoruz

Seviyorum aslında sohbeti muhabbeti ama sık olmamak kaydıyla
Vallahi başım ruhum kaldırmıyor

Tam hayal ettiğim hayatı yaşıyosunuz var ya bak keyfine ne yabanisi

Bilmiyorum belki bana tuhaf geldi ama ben insan biriktirmeyi çok seviyorum farkli insanları tanımak farkli dusunceleri dinlemek bana ayrı mutluluk veriyor. Aile zaten benim için çok başka bir noktada Allah onların eksikliğini göstermesin en ufak bir sıkıntıda saatlerce dinlerler beni Rabbim uzun ömür versin onlara. İnan Doğunun bir şehrinde çok fazla baskıyla büyüdüm ama bu onları sevmemem için bir neden değil zaman zaman çatışmalar olsa da herkes birbirine anlıyor ve saygı duymayi öğreniyor.

ciceklientari .!.:

Eşim ailesine kırgın uzun süredir kimseyle görüşmüyor
Benim ailem bana 1 saat uzakta
15 günde bir görüşüyoruz ortalama
Benim evim daha büyük olduğundan arada kalılar 2 3 gün
Kardeşimle daha sık görüşürüm
Ailem gelip gitse de o kalır
Hergün telde konuşur haberleşiriz
( küçük bebeğim var çok düşkünler)

Bunun haricinde ailece görüştüğümüz 3 ayrı çift var
Senede 2 3 kez görüşürüz çok çok

Oturduğum yerde de komşularımla arada bahçede otururuz çay içeriz
Hepi topu bu

Tabi bunlar es kaza üst üste gelirse çok bunalıyoruz
Yeter başbaşa kalalım bi kendimize gelelim moduna bürünüyoruz

Seviyorum aslında sohbeti muhabbeti ama sık olmamak kaydıyla
Vallahi başım ruhum kaldırmıyor

Genişletmek için tıkla...

Benziyomuşuz :) ben de kaldıramıyorum
Evimize geldik az önce
Direkt duşa girdik eşim zaten uyudu :)
Ben de şu an sessizliği dinliyorum
5 gündür yokuz diye kedi küsmüş barışmıyor
Bi de o trip atıyo ya

Mihrisaah .!.:

Bilmiyorum belki bana tuhaf geldi ama ben insan biriktirmeyi çok seviyorum farkli insanları tanımak farkli dusunceleri dinlemek bana ayrı mutluluk veriyor. Aile zaten benim için çok başka bir noktada Allah onların eksikliğini göstermesin en ufak bir sıkıntıda saatlerce dinlerler beni Rabbim uzun ömür versin onlara. İnan Doğunun bir şehrinde çok fazla baskıyla büyüdüm ama bu onları sevmemem için bir neden değil zaman zaman çatışmalar olsa da herkes birbirine anlıyor ve saygı duymayi öğreniyor.

Genişletmek için tıkla...

İşte sizin ailede aile senin destekçin ya bizim ailede herkesin derdini anlattığı kişi benim
Ben bi kişiye bile sıkıntımı diyemiyorum
Hep Onlar anlatıyo ben dinliyorum ve çözüm bekliyolar
Benim de şu an kendime göre dertlerim var
Anlatmayın kavgalarınızı diyorum yine anlatıyorlar

Spizella .!.:

Sanırım benim yaşamak istediğim hayat da bu :)





22 mi
Yazıyla yirmi iki miiii?
Ben var ya orada öyle bunalırım ki mesela
Eşim bence özeniyo öyle şeylere ama sonra hemen başına ağrı giriyo
İkimiz de 5 günde hasta olduk ya



Ya bilmiyorum ulasimiz
Annem çok içli dışlıydı akrabalarıyla
Ama yatalak olunca kimse arayıp sormadı
Ee ben şimdi o akrabaları aramak bile istemiyorum
Herkes uzaktan sizi çok seviyoruz diyor
Annemi ziyarete aynı şehirde bile doğru dürüst gelmiyolardı kardeşleri
Şimdi ben dayı teyze sever olamıyorum mesela.



Ya o kadar bunaltıyolar ki oh eve gidiyoruz çok şükür moduna geliyoruz :)
Babamla anneannem arasında büyük bi huzursuzluk var ve aynı aparmanda oturuyolar
Sürekli onların arasındaki sorunları dinliyorum.
Zaten evdeyken de onları dinliyorum ne zaman telefonda konuşsak
Halamla konuşuyoruz o da babamdan şikayet ediyor.
Kimse kırılmasın diye o kadar güleryüzlü davranıyorum ki böyle hissettiğimi kimse bilmiyor eşimden başka
Bu da beni yıpratıyor



17 yaşına kadar küçük bi ilçede yaşadım
Açıkçası ailem elalem ne derci bi yapıya sahipti
Kız olduğum için biraz fazla korumacıydılar
Ben biraz özgüvensiz büyüdüm
O yüzden üniversite benim kendim olabildiğim bi yer oldu. Sanırım bu yüzden hiç üzülüp ağlamadım.
Bi kere özlemiş ve sürpriz yaparak haftasonu eve gelmiştim bana bi kızdılar nasıl bizden habersiz yola çıkarsın diye o da son oldu heralde bi daha hiç özlemedim de



Evet zor günlerde kim vardı da şimdi biraz durumumuz iyi olunca birden herkes bize aşık oldu diye düşünüyorum. Kendi kendime yettiğim kadar yaşarım gibi geliyor. Doğru diyorsun yani gangsta



Benim eşim de bi aile delisi oluyo sonra gittiğimiz akşam başlıyo tamam dönelim diye sıkılmaya
Seninki seviyormuş bu durum seni zorlamıyosa sorun yok bence :)



28 yılda zor ve mücadeleli bi hayatım olduğunu düşünüyorum
21 yaşında doğunun bi dağında çalıştım mesela, sonra babamın by pass olması annemin als olması
Eşim ve ailemin arasındaki sorunları zaten hiç anlatmıyım
Eşimin evlendikten sonra 1 sene askere gitmesi
5 senede 4 şehir değiştirmek...
Tüm taşınmalarımda yalnız olmamız falan
Yani her şeyin mücadelesini verdik
artık biraz da kendimi düşünmek kendime öncelik tanımak ve anlayış görmek istiyorum.
Mesela istediğimiz zaman görmeye gelmek, iyi karşılanmak, eğlenceli, hoşbeş yaptığımız bi kaç gün geçirmek sonra yine aynı tatlılıkta biz gidiyoruz dediğimde uğurlanmak falan..
isteyerek yapmak istiyorum zorla değil
Bilmiyorum ki çok mu şey istiyorum?



Bebek için herkesle görüşmeye başladım işte
Babannesi vs ilişkileri olsun diye
Ama vur dedik öldürdüler, eşime ben gelip çocuğuna bakarım diyen kayınvalidemin suratına sadece bakakaldı çünkü kadın kendi çocuklarını boşanınca babanneye bırakıp giden yeniden evlenip çocuk yapan biri. Evladına bakmamış torun delisi oldu.
Bunlara bozuluyoruz bilmiyorum haksız mıyız ya

Genişletmek için tıkla...

Şu unutulmamalı anne-babalarımız da bir zaman genç ve cahillerdı o dönemlerde yaptıkları hatalar veya çocuklarına karşı yaptıkları eksik ilgi alakayı yaşlanınca vicdan azabıyla torunlarına en iyi şekilde yapmaya çalışıyorlar bunu da göz ardı etmemek lazım.

ulasimiz .!.:

Şu unutulmamalı anne-babalarımız da bir zaman genç ve cahillerdı o dönemlerde yaptıkları hatalar veya çocuklarına karşı yaptıkları eksik ilgi alakayı yaşlanınca vicdan azabıyla torunlarına en iyi şekilde yapmaya çalışıyorlar bunu da göz ardı etmemek lazım.

Genişletmek için tıkla...

Benimki benden 48 yaş büyük
Cahil değil bence.

Eşimin ailesi için haklısınız
Annesi çok genç doğum yapmış
Gerçi aradan geçen 33 senede hala aynı kafada gerçi.
2 torunu daha var onlarla 2 sokak aralıklı oturuyolar, o torunlara bakmam diyor
Ben de anlam veremedim halbuki ben sevilmeyen ve istenmeyen gelinim.
Ayrılalım diye her şeyi yaptı.
Samimiyetine bi inansam...