- 21 Temmuz 2016
- 1.219
- 1.594
- 133
- 40
- Konu Sahibi adventurerpassenger
-
- #1
inanın mutlaka vardır, anlatın en azından paylaşmış olursunuz.Hayatimda hersey sanki bombok gidiyo ve ben mudahale edemiyorum...esimle ve kendi ailemle sorunlarim var...cozemiyorum...cok saglam gidesim var ama 3 aylik bebegim yuzunden hic bisey yapamiyorum..kendimi o kadar bitmis ve tukenmis hissediyorum ki etrafimda insanlar var fakat guvenip de hayatimdaki olumsuzluklari anlatacak kadar degil...benimle ayni hisleri paylasan biri var mi acaba şu an burda ...çıkıp hic tanimadigim bi insana icinden cikamadigim sorunlarimi anlatacak kadar bogulmus hissediyorum kendimi...
inanın mutlaka vardır, anlatın en azından paylaşmış olursunuz.
Dogum sonu depresyonu olabilir mi
canım kötü zamandan geçiyorsun anlıyorumda anlatabileceğin birşeyse anlat anca öyle yardımcı olabiliriz..
Geçici bir bunalım olabilir.
Rahatlayacaksanız anlatın, yardimci olmaya calisalim
Sanırım lohusa depresyonundan çıkamamışsınız daha. Acaba bir psikolojik tedavi mi görseniz?
Ne konuda önemsemiyorlar? Ne diyorlar mesela?Gercekten ne yapacagimi bilmiyorum...en azindan derdimi anlatmak icin psikologa gitmekte fayda var galiba...istedigim tek sey birazcik onemsenmek...uzulme hallederiz onemli olan senin ve bebegin mutlulugu ...biz senin arkandayiz diyen bi aile...
Etrafınızdaki herkes normal asıl problem sizde
İlişkilerinizi normalleştirin bebeğiniz için kendinize gelin
Gerekirse yardım alın
Ayrintisina ozelden girerim kendinehas...ama hamileligimin zaten son aylari hastaliklarla bogusarak gecti...zor bi dogum yasadim...o safhada eve gelenler gidenler her halta maydonoz olanlar hassasiyetimin farkinda olmayip surekli o konularda beni bogmaya calisanlar..cok bunaldim..en basitinden annem bile esimle herhangi bi sorunumda ne yaparsaniz yapin cocuk onemli diyo...benim psikolojimi uzulebilecegimi dusunen kimsem yok...gebersem annem cocuk mutlu olsun da sen ne bok yersen ne modunda...umursanmamaktan o kadar yoruldum ki...odada sabahlara kadar aglasam biri gelip de sen benim icin cok degerlisin uzulme haklisin ama arkandayiz demiyo...cok uzgunum ve yorgunum...cocugumu dusundugu icin mutlu mu olmaliyim yoksa beni bok yerine bile koymadigi icin kizmalimiyim...
Bu kadar karamsar ise biri herşey etrafıyla ilgili olamazOlaylari anlatmadim bile etrafimda herkesin normal benim anormal oldugumu nerden cikardiniz...
Ne konuda önemsemiyorlar? Ne diyorlar mesela?
Ya bazı aileler öyledir ama bu demek değil ki sizi düşünmüyorlar? Muhakkak çok değerlisiniz onlar için ama belli edemiyorlardır bence. Üzülmeyin ya sütünüz kesilir yazık.Diyelim ki esimle bisey oldu tartistik..misal ornek veriyorum...odada aglasam uzulsem kimse gelip de uzulme seni seviyoruz arkandayiz...cozucez beraber diyen biri yok...surekli kendi kendime bogusuyorum...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?