Merhaba,
Daha önce de benzer bir konu açmıştım ama şimdi işin boyutu biraz daha farklı gibi, ya da ben mi büyütüyorum bilmiyorum.
Ben 32 yaşındayım ve 4 yıl önce iş için ailemin yanından ayrılıp İstanbul'a geldim 2 sene çalışır dönerim diyerek ama olmadı işte, hayat...
Eşimle tanıştım, evlendik, hala İstanbul'dayım... 1,5 senelik evliyiz, eşimi seviyorum, o da beni seviyor, güzel de bir yaşantımız var çok şükür, çocuğumuz yok. Sorun şu ki ben evliliğe alışamadım.Aile özlemim çok çok fazla...
Eşimin de ailesi başka memlekette ama o üniversiteden beri İstanbul'da olduğu için artık aşmış bu konuları.İşimiz ve sosyal çevremiz dışında bizi İstanbul'a bağlayan pek bir şey yok esasen.
Benim ailemle bağlarım çok kuvvetlidir, sevgi dolu bir ailede büyüdük kız kardeşim ve ben, durumumuz da iyiydi çok şükür, ailem bilinen bir ailedir memlekette.
Geçen hafta ailem İstanbul'a geldi, özlem giderdik, gezdik ettik, şu an dönüş yolundalar ama ben çok kötüyüm, bir ara eşyalarımı toplayıp onlarla beraber döneyim diyordum ciddi ciddi, her şeyi arkamda bırakayım...
Sürekli kendimi ailemin yanına dönmüş olarak düşünüyorum, birlikte oraya gideriz bunu yaparız vb. ve bu düşüncelerimde eşim yok, yani olsa da olur olmasa da gibi.
Aileme bir şey olacak diye aklım çıkıyor, zaman geçiyor, yaşlanıyorlar ve ben onlarla değilim, boşa zaman öldürüyorum buralarda diye düşünüyorum.Her görüşmemizde daha da yaşlanıyorlar tabi ki ve bu beni delirtiyor, kabul edemiyorum yaşlanmalarını.
Sürekli dua ediyorum Allah'ım diyorum n'olur kazadan beladan koru onları, sağlıklı uzun ömürler ver.
Şımarıklık değil bu, aksine etrafımda hep yaşından olgun biri olarak bilinirim, bu duygunun tarifi, adı yok gibi sanki.
Arkadaşlarımla paylaşıyorum kader diyorlar, amaaan uçağa atlar gidersin görüntülü konuşuyorsunuz ya yetmiyor mu diyorlar, anlamıyorlar beni.
Günden güne şiddetleniyor bu hislerim ve ben nefes alamıyorum artık, buralardan gitmem lazım sanki.
Nasıl üstesinden gelebilirim ben bu durumun, destek mi almam lazım bilmiyorum, paylaşıp içimi dökmek istedim...
Daha önce de benzer bir konu açmıştım ama şimdi işin boyutu biraz daha farklı gibi, ya da ben mi büyütüyorum bilmiyorum.
Ben 32 yaşındayım ve 4 yıl önce iş için ailemin yanından ayrılıp İstanbul'a geldim 2 sene çalışır dönerim diyerek ama olmadı işte, hayat...
Eşimle tanıştım, evlendik, hala İstanbul'dayım... 1,5 senelik evliyiz, eşimi seviyorum, o da beni seviyor, güzel de bir yaşantımız var çok şükür, çocuğumuz yok. Sorun şu ki ben evliliğe alışamadım.Aile özlemim çok çok fazla...
Eşimin de ailesi başka memlekette ama o üniversiteden beri İstanbul'da olduğu için artık aşmış bu konuları.İşimiz ve sosyal çevremiz dışında bizi İstanbul'a bağlayan pek bir şey yok esasen.
Benim ailemle bağlarım çok kuvvetlidir, sevgi dolu bir ailede büyüdük kız kardeşim ve ben, durumumuz da iyiydi çok şükür, ailem bilinen bir ailedir memlekette.
Geçen hafta ailem İstanbul'a geldi, özlem giderdik, gezdik ettik, şu an dönüş yolundalar ama ben çok kötüyüm, bir ara eşyalarımı toplayıp onlarla beraber döneyim diyordum ciddi ciddi, her şeyi arkamda bırakayım...
Sürekli kendimi ailemin yanına dönmüş olarak düşünüyorum, birlikte oraya gideriz bunu yaparız vb. ve bu düşüncelerimde eşim yok, yani olsa da olur olmasa da gibi.
Aileme bir şey olacak diye aklım çıkıyor, zaman geçiyor, yaşlanıyorlar ve ben onlarla değilim, boşa zaman öldürüyorum buralarda diye düşünüyorum.Her görüşmemizde daha da yaşlanıyorlar tabi ki ve bu beni delirtiyor, kabul edemiyorum yaşlanmalarını.
Sürekli dua ediyorum Allah'ım diyorum n'olur kazadan beladan koru onları, sağlıklı uzun ömürler ver.
Şımarıklık değil bu, aksine etrafımda hep yaşından olgun biri olarak bilinirim, bu duygunun tarifi, adı yok gibi sanki.
Arkadaşlarımla paylaşıyorum kader diyorlar, amaaan uçağa atlar gidersin görüntülü konuşuyorsunuz ya yetmiyor mu diyorlar, anlamıyorlar beni.
Günden güne şiddetleniyor bu hislerim ve ben nefes alamıyorum artık, buralardan gitmem lazım sanki.
Nasıl üstesinden gelebilirim ben bu durumun, destek mi almam lazım bilmiyorum, paylaşıp içimi dökmek istedim...