Merhaba Anneperi forumda benimle aynı derdi yaşayan var mı diye dolanırken yazdıklarını okudum, sevinilmez biliyorum ama çok benzer şeyler yaşadığımız için hemen yazmak istedim.Ben de aylar belki de yıllardır bu kararı erteleyip duran 2 çocuk annesi bir öğretmenim.(daha da kötüsü asıl mesleğim psikoloğum
)Kızım 14 oğlum 10 yaşında ve daha dün oğlum"anne ama sen onu hep affediyorsun gidelim artık onunla aynı evde yaşamayalım" dedi ve ben şok oldum. Çünkü özellikle onu babasından ayırmak istemedim hiçbir zaman da babasını kötülemedim ama sonuçta onun gözünün önünde saçlarımı yoldu, çok kere yemekte sofrayı dağıttı eşyaları kırdı falan filan daha bir sürü çirkin benim anlatmaya bile utandığım davranış. Nedenleri sorarsan onun sürekli watsupp ya da bilgisayarda yakaladığım halde inkar ettiği uygunsuz ilişkileri mi dersin, evin tüm yükünün bende olup hiçbir şekilde yardımcı olmaması, en ufak tartışmada o...,şerefsiz, bilimum hakaretleri , kızıma üvey evlat muamelesi yapıp oğluna sevgi göstererek çocuk eğitiminde uzlaşamayışımız bunlar sadece bir kısmı.
Şimdiye kadar sabrettim çünkü aynı senin eşin gibi bir ara düzgün gidiyor (yada bana öyle geliyordu)sonra en ufak problemde sar başa yalama olduk anlayacağın ve ben artık ciddi anlamada bıktım tükendim . Benim ailemde de destek olan yok anneme söylesem kalbi falan var aşırı evhamlı söyleyemiyorum da şimdi avukat vs işler için araştırma aşamasındayım maddi sıkıntım da var bakalım nasıl işin içinden çıkacağım. Senin için de diyebileceğim şu ki eminim o asalaklardan kurtulduğumuzda asıl kendimizi bulacağız hiiiç korkma sadece kendini ve çocuklarını düşün ömür geçiyor kaybedecek zamanımız yok .Hele senin oğluşun daha çok örselenmeden kurtar onu .