Boşanıyorum... Kızımla ilgili endişelerim var!!!

bseyhan

Guru
Kayıtlı Üye
11 Ağustos 2008
261
0
316
41
Eşimle 9 yıllık bir birliktelikten sonra evlendik. 5 yıllık evliyim. 2,5 yaşında kızım var. Eşimle evlendik sorunlarımız başladı. Ve hiç bir zaman normal hayatımız olmadı. Sadece hamileliğimde huzurluyduk. Ben 1 sene önce ayrılma kararı aldım. 1,5 ay annemler de kaldım. O zaman kızım henüz 1,5 yasındaydı. Psikiyatriste gittim. Konuşma terapisi ile birlikte ilaç kullanmaya başladım. Tedaviye bir süre devam ettikten sonra sadece kızım için bir kez daha denemeye karar verdim. Eve geri döndüm. Tedaviye eşimle birlikte gittik. Doktorumun eşime tanısı kişisel bozukluk oldu. Denedim yürütmeyi ama başaramadım ve sonunda ayrılma kararı aldım. Ama eşim bunu kabul etmedi ve intihar girişiminde bulundum. Bu olaydan sonra bir daha kendi evime dönmedim. Yaklaşık 2,5 ay önce annemlere geldim. Tabi eşim yine bu olayı kabul etmedi ve eve dönmem için baskı yapmaya başladı. Sonra benim kesin kararlı olduğumu görünce anlaşmalı boşanmaya ikna oldu. İlk duruşma 24.01.2014 cuma günü yapıldı. Aslında anlaşmalı olduğu için hemen bitmesi gerekiyordu. Fakat eşim mahkemenin karar verdiği çocuk ile görüşme günlerini kabul etmedi. Ve karar pedagog tarafından görüş günleri belirlenecek. Mahkeme 19.02.2014 tarihine ertelendi.

Sıkıntım sadece kızımın yıpranıyor olması. Yaşı henüz çok küçük ama her şeyin bilincinde ve maalesef kızım babaya çok düşkündü. Şimdi kendine göre salı,perşembe ve cumartesi günleri kızımı alıyor. Her gün yaklaşık 2'şer saat vakit geçiriyorlar.
Ama baba-kız görüştükten sonra kızım tamamen değişiyor. Geceleri uyumuyor. Uyusa da ağlayarak uyanıyor. Ev yada baba diye sayıklıyor. Dün akşam yine birlikteydiler ve gece kız ev ev diye ağlayarak uyandı. Onun dışında bana karşı biraz agresif ve hırçın. Bazen herkese karşı aynı durumu sergiliyor. Onun bu olaydan yara almadan veya en az yara alarak atlatması için ne yapmam gerekiyor... Bu duruma çok üzülüyorum... Bana yardım edin lütfen...
 
Son düzenleme:
Eşimle 9 yıllık bir birliktelikten sonra evlendik. 5 yıllık evliyim. 2,5 yaşında kızım var. Eşimle evlendik sorunlarımız başladı. Ve hiç bir zaman normal hayatımız olmadı. Sadece hamileliğimde huzurluyduk. Ben 1 sene önce ayrılma kararı aldım. 1,5 ay annemler de kaldım. O zaman kızım henüz 1,5 yasındaydı. Psikiyatriste gittim. Konuşma terapisi ile birlikte ilaç kullanmaya başladım. Tedaviye bir süre devam ettikten sonra sadece kızım için bir kez daha denemeye karar verdim. Eve geri döndüm. Tedaviye eşimle birlikte gittik. Doktorumun eşime tanısı kişisel bozukluk oldu. Denedim yürütmeyi ama başaramadım ve sonunda ayrılma kararı aldım. Ama eşim bunu kabul etmedi ve intihar girişiminde bulundum. Bu olaydan sonra bir daha kendi evime dönmedim. Yaklaşık 2,5 ay önce annemlere geldim. Tabi eşim yine bu olayı kabul etmedi ve eve dönmem için baskı yapmaya başladı. Sonra benim kesin kararlı olduğumu görünce anlaşmalı boşanmaya ikna oldu. İlk duruşma 24.01.2014 cuma günü yapıldı. Aslında anlaşmalı olduğu için hemen bitmesi gerekiyordu. Fakat eşim mahkemenin karar verdiği çocuk ile görüşme günlerini kabul etmedi. Ve karar pedagog tarafından görüş günleri belirlenecek. Mahkeme 19.02.2014 tarihine ertelendi.

Sıkıntım sadece kızımın yıpranıyor olması. Yaşı henüz çok küçük ama her şeyin bilincinde ve maalesef kızım babaya çok düşkündü. Şimdi kendine göre salı,perşembe ve cumartesi günleri kızımı alıyor. Her gün yaklaşık 2'şer saat vakit geçiriyorlar.
Ama baba-kız görüştükten sonra kızım tamamen değişiyor. Geceleri uyumuyor. Uyusa da ağlayarak uyanıyor. Ev yada baba diye sayıklıyor. Dün akşam yine birlikteydiler ve gece kız ev ev diye ağlayarak uyandı. Onun dışında bana karşı biraz agresif ve hırçın. Bazen herkese karşı aynı durumu sergiliyor. Onun bu olaydan yara almadan veya en az yara alarak atlatması için ne yapmam gerekiyor... Bu duruma çok üzülüyorum... Bana yardım edin lütfen...


Kızınız henüz çok küçük. Babasının artık babası olmayacağını, artık aile olmayacaklarını düşünüyor olabilir. Onun anlayacağı bir dille sizin boşandığınızı ama babasının hayatı boyunca babası olarak kalacağını, kötü birşey olmayacağını, hatta artık kavga etmeyeceğiniz için çok daha mutlu olacağınızı anlatmaya çalışın. Babası onu almaya geldiğinde babasına kibar davranın, sizin düşman olmadığınızı görsün. Sakın çocuğum etkileniyor deyip tekrar geri dönmeyin çünkü istikrarsızlık daha kötü etkiler çocuğu. Ama hepsinden önemlisi bir çocuk psikoloğuna danışın. Umarım en kısa zamanda düzelir.
 
bir doktora gidip danışmanızda hattta tedavi görmesinde yarar olacağını düşünüorum bence çocuğunuzun en büyük korkusu anne sini ve babasını kaybetmek eski sıcak ev ortamından kopuk olduğu içinde sizi suçluyor olabilir kesinlikle babasına onun yanında kötü davranmayın kendinizden daha cok uzaklaşmasına neden olursunuz ama kesinlikle bir doktordan yardım almanızda yarar olacağını düşünüyorum babası kızınızıda dolduruyor olabilir benim bir sucum yok annen beni sevmiyor bizi sevmiyor gibi seylerle böle bişey olamadını onu hala sevdinizi ve bu ayrılmanın herkeze yarar getireceğini kanıtlayın bence
 
Peki babası bir şeyler söylüyor olabilir mi? 2.5 yaşındaki çocuk ne kadar etkilenir bilemiyorum ama işte ben sizi çok özlüyorum, keşke sen ben annen gene evimizde olsak. Eski evimizi sen de özlüyor musun? Diğer günlerde de beni görmek istemez misin? gibi cümleleri tekrar tekrar söylüyor olabilir mi?
 
Kızınız henüz çok küçük. Babasının artık babası olmayacağını, artık aile olmayacaklarını düşünüyor olabilir. Onun anlayacağı bir dille sizin boşandığınızı ama babasının hayatı boyunca babası olarak kalacağını, kötü birşey olmayacağını, hatta artık kavga etmeyeceğiniz için çok daha mutlu olacağınızı anlatmaya çalışın. Babası onu almaya geldiğinde babasına kibar davranın, sizin düşman olmadığınızı görsün. Sakın çocuğum etkileniyor deyip tekrar geri dönmeyin çünkü istikrarsızlık daha kötü etkiler çocuğu. Ama hepsinden önemlisi bir çocuk psikoloğuna danışın. Umarım en kısa zamanda düzelir.

Ya aslında ben şuan eşimle görüşmüyorum. Çocuğu alma ve verme konusunda direk annemle görüşüyorlar. Ama daha çok dikkat edeceğim. Geçen hafta sonu konuşmaya çalıştım biraz babayı istiyor. Alışacağını biliyorum ama çok endişeliyim.bolu çocuk psikiyatrisi var ama psikolog yada pedagog bulamadım. Çok büyük konuşmayayım ama dönme gibi bir niyetim kesinlikle yok...
 
Kızlar yapmayın bu ihtimali düşünmek bile istemiyorum. Buna engel olamamda:43:

Ama işte gerçekse aklına getirmemeye çalışarak bir yere varamazsın. Sen değil ama pedegog babası ile birlikte geçirdiği zamanlarda neler yapıyorlar ne konuşuyorlar öğrenebilir. Bunun sonu babasının ancak pedegog eşliğinde görüşmesine kadar gider. Küçücük çocuğun aklıyla uğraşmaya kimsenin hakkı yok.
 
Kızınız henüz çok küçük. Büyüdükçe işler yoluna girecektir.
Sıkmayın canınızı lütfen . Her şey hallolacak .
Şimdilik böyle olmasından başka bir yolumuz maalesef yok.
Rabbim kolaylık versin dilerim.
 
Bence bu durumu boşanmak üzere olduğunuz esinizlede konusun. İkiniz yan yana onu cok seveceğinizi onun hep yanında olacağınızı sadece ikinizin boşandığını anlatın esinizede deyinki her ne olursa olsun sorunlarınızı boşanma meselesini cocuğa yansıtmayın.ve en önemlisi birbirinizi cocuğa kotulemeyin. Cocuk sorarsaki niye boşandiniz diye -> annen öyle istedi denmesin
 
Bu süreç olağan bir süreç.Çocuk bir an da yeni hayata adaptasyon sorunu yaşıyordur.Alışır.Benim kafama takılan senin intihar girişiminde bulunmuş olman.Umarım pişman olmuş ve bu psikolojiden kurtulmuşsıundur.
 
Bence bu durumu boşanmak üzere olduğunuz esinizlede konusun. İkiniz yan yana onu cok seveceğinizi onun hep yanında olacağınızı sadece ikinizin boşandığını anlatın esinizede deyinki her ne olursa olsun sorunlarınızı boşanma meselesini cocuğa yansıtmayın.ve en önemlisi birbirinizi cocuğa kotulemeyin. Cocuk sorarsaki niye boşandiniz diye -> annen öyle istedi denmesin

Malesef hiç bir zaman konu ne olursa olsun şimdiye kadar konuşmayı başaramadık. Yine öyle olacaktır. Şuan kızımın durumunu bile konuşmak istiyorum ama konuşamayacağımızı bildiğim için aramıyorum...
 
Bu süreç olağan bir süreç.Çocuk bir an da yeni hayata adaptasyon sorunu yaşıyordur.Alışır.Benim kafama takılan senin intihar girişiminde bulunmuş olman.Umarım pişman olmuş ve bu psikolojiden kurtulmuşsıundur.

İntihar girişimi en son noktaydı şimdi yaşamaya, yeni bir hayata başlamaya karar verdim... Kızım için yaşıyorum artık. Ve onun için iyi, sağlıklı ve mutlu olmak zorundayım....
 
Back
X