Merhaba Arkadaşlar
Önceki konumda eşimin evden ayrıldığından bahsetmiştim.Evden ayrılalı 1 aydan fazla zaman oldu.Eşim barışmak için bir iki girişimde bulundu ama ciddi adımlar değildi.Ben avukatıma boşanmak istiyorum ayrıca evden ayrılmasını istiyorum demiştim.Avukatta eşime mektup gönderdi boşanmak istediğimi ve evden 1 ay içinde ayrılmasını yazmıştı.Mektup eşime ulaşır ulaşmaz eşim ertesi gün evden ayrıldı ve arkadaşının yanına taşındı.
Bana boşanmak istemediğini söylüyordu,ayrıca dayısı ve yengesı bana gelıp hemen boşanmayın bır süre ayrı yaşayın sonra tekrar biraraya gelip konuşursunuz dediler.O arada oğlum çok rahatsızlandı bende boşanma davasını durdurdum.Aradan birkaç gün geçti ve bana eşimin boşanma davası açtığım takdirde kendisinin boşanmayı kabul ettiğine dair bir mektup geldi avukattan.Avukatım boşanma davasını açıp açmayacağımı kendisine bildirmemi istedi.
Eşime boşanmayı kabul etmişsin dedim.Kendisi bana aslında boşanmayı istemediğini ama ben davayı açarsam beni zorlayamayacağını söyledi.Doğrusu çok şaşırdım ve kızdım.Şimdide kendisine ev tutmuş.Kendisine soranlara ben ne zamana kadar arkadaşımda kalacağım ev tutmak zorundayım diyormuş.Bu bir aylık süre içinde ne gelip af diledi,nede birşeyleri kurtarma çabası içerisine girdi.Bir insan boşanmak istemiyorsa ne yapar eder eşinin gönlünü alır,yuvasını kurtarmaya çalışır.Sanki onu Almanyaya getirip onu burda mağdur eden benim.
Kendisinin işi var,almancası var,arkadaşları var.Galiba boşanma olayını eşim gökte ararken yerde buldu.Ben herşeye rağmen bu duruma gelmemize o kadar çok üzülüyorumki helede oğlumun evde baba baba diye babasını sayıklaması yüreğimi kanatıyor.Dün eşim ayaküstü uğradı.Oğlumda babasını kapıda görünce çok mutlu oldu.O sevinçle kendi odasına koştu elinde topuyla geri döndü gelip baktıki babası yok.Baba baba diye öyle bir ağladıki gözlerindeki hayal kırıklığını üzüntüyü görseydiniz zor sakinleştirdim.Onunla birlikte bende oturdum ağladım.Bu olay o kadar çok içime oturduki şimdi yazarken bile gözyaşlarıma hakim olamıyorum..
Boşanma davasını açtım eşimde kabul ettiğini söylemişti zaten avukatı aracılığıyla.Sanırım resmi olarak boşanmamız çok uzun sürmeyecek.Ama içim o kadar çok acıyorki hem oğlum için hemde bu yaşadıklarım için ne düşüneceğimi bilemiyorum..
Önceki konumda eşimin evden ayrıldığından bahsetmiştim.Evden ayrılalı 1 aydan fazla zaman oldu.Eşim barışmak için bir iki girişimde bulundu ama ciddi adımlar değildi.Ben avukatıma boşanmak istiyorum ayrıca evden ayrılmasını istiyorum demiştim.Avukatta eşime mektup gönderdi boşanmak istediğimi ve evden 1 ay içinde ayrılmasını yazmıştı.Mektup eşime ulaşır ulaşmaz eşim ertesi gün evden ayrıldı ve arkadaşının yanına taşındı.
Bana boşanmak istemediğini söylüyordu,ayrıca dayısı ve yengesı bana gelıp hemen boşanmayın bır süre ayrı yaşayın sonra tekrar biraraya gelip konuşursunuz dediler.O arada oğlum çok rahatsızlandı bende boşanma davasını durdurdum.Aradan birkaç gün geçti ve bana eşimin boşanma davası açtığım takdirde kendisinin boşanmayı kabul ettiğine dair bir mektup geldi avukattan.Avukatım boşanma davasını açıp açmayacağımı kendisine bildirmemi istedi.
Eşime boşanmayı kabul etmişsin dedim.Kendisi bana aslında boşanmayı istemediğini ama ben davayı açarsam beni zorlayamayacağını söyledi.Doğrusu çok şaşırdım ve kızdım.Şimdide kendisine ev tutmuş.Kendisine soranlara ben ne zamana kadar arkadaşımda kalacağım ev tutmak zorundayım diyormuş.Bu bir aylık süre içinde ne gelip af diledi,nede birşeyleri kurtarma çabası içerisine girdi.Bir insan boşanmak istemiyorsa ne yapar eder eşinin gönlünü alır,yuvasını kurtarmaya çalışır.Sanki onu Almanyaya getirip onu burda mağdur eden benim.
Kendisinin işi var,almancası var,arkadaşları var.Galiba boşanma olayını eşim gökte ararken yerde buldu.Ben herşeye rağmen bu duruma gelmemize o kadar çok üzülüyorumki helede oğlumun evde baba baba diye babasını sayıklaması yüreğimi kanatıyor.Dün eşim ayaküstü uğradı.Oğlumda babasını kapıda görünce çok mutlu oldu.O sevinçle kendi odasına koştu elinde topuyla geri döndü gelip baktıki babası yok.Baba baba diye öyle bir ağladıki gözlerindeki hayal kırıklığını üzüntüyü görseydiniz zor sakinleştirdim.Onunla birlikte bende oturdum ağladım.Bu olay o kadar çok içime oturduki şimdi yazarken bile gözyaşlarıma hakim olamıyorum..
Boşanma davasını açtım eşimde kabul ettiğini söylemişti zaten avukatı aracılığıyla.Sanırım resmi olarak boşanmamız çok uzun sürmeyecek.Ama içim o kadar çok acıyorki hem oğlum için hemde bu yaşadıklarım için ne düşüneceğimi bilemiyorum..