Arada cevap yazamadığım birileri varsa kusuruma bakmasınlar, elimden geldiğince tüm mesajları alıntılamaya çalıştım.
KP ne yaptıysak gitmiyor. Zaten şimdiki hali çok kötü, 70 yaşındaki adam, beni almadan gitmiyor. Halen daha burada.
Tabi konuşmalar da çok değişti, tamam şöyle olsun böyle olsun, kızımızsın vs.
KV ile konuştum, ona da söyledim her şeyi, bıktım artık "annem annem" demesinden, tüm kavgalarımızın nedeni buydu, o da bayağı konuştu, karışmam, gelmem, etmem, sizin eviniz, sizin yuvanız, biz artık yokuz, vs.vs..
En sonunda annem dayanamayıp eşimi aramış, "biz burada senin ailenin, karının, çocuğunun pazarlığını yapıyoruz, sen nerdesin, biz senin yuvanı yıkıyoruz, kurtarıyoruz, dağıtıyoruz, toparlıyoruz, resmen senin karın ve çocuğun için pazarlık yapıyoruz, sen ne yapıyorsun, yeter artık bir duruş göster, 70 yaşındaki baban gelmiş almadan gitmem diyor, sen ne yapıyorsun? Çık ortaya hem kendi ailene hem bizlere de ki, Çek'in ellerinizi evimden, biz devam ediyoruz veya biz bitiriyoruz" bari bunu sen yap, artık sesin çıksın, hiçbirimizden çekinme, korkma yeter ki sesin çıksın, sen net duruş göster, her kararında ben de senin yanındayım" demiş, o da "tamam, tamam" deyip kapatmış.
Eşim dn gece beni de aradı, çok ılımlı, olmasın bitmesin, yapalım, deneyelim her şart kabul, filan dedi. Kesinlikle olmaz dedim. Herkese tek sözüm "asla"
Annemin konuşmasından sonra muhtemelen eşim çıkıp gelecektir, tabi KV de söylemiş, artık bizi boşver, bizi karıştırma senin ailen karın ve çocuğundur, diye.
Olması gerekenler oldu ama çoook geç kaldılar. Keşke herkes tüm sözünü en başında söyleseydi. Bu saçma noktaya gelinmeseydi.
Şimdilik olaylar bunlar. Her şeyden nefret eder durumdayım. Eşime karşı olan düşüncelerim asla değişmedi. Şu anda her şeyin benim istediğim şekilde olması da benim için hiçbir şey ifade etmiyor.
Ne rezil durum..