İyi günler arkadaşlar
Eşimle evlilik öncesi de dahil 12 yıllık bir ilişkimiz var. Evlilik öncesinde biz aşırı mutluyduk. Ailesi beni en baştan beri istemedi ( düşündükleri kapalı çalışmayan bir akraba vardı) .Derken eşim bir kaza geçirdi ve engelli kaldı. Ona baktım yanından asla ayrılmadım. Ailesinden çok ilgilendim. Annesi bir kez daha nefret etti inanın abartmıyorum tüm aile biliyor aşırı kıskanç biriydi. Hem de rahatına düşkün. Muhafazar bir aile olduklarını benim gibi birinin gelinleri olamayacağını ağır hakaretlerle söyledi.
Derken her şeye rağmen ( uzatmak istemiyorum) evlendik. Ama asla sorun bitmedi . Yine de ben ve eşim mutluyduk. Annesine asla karşı gelmedi gelemedi ama yaşadık gittik. Bende takıntı haline geldi annesi zira hiç durmadan boşanmamızı istiyordu. Bebeğim olmadı kısır dedi. Elaleme anlattı. Çalışıyorum tüm düğğnümü kendim yaptım ( birçok şey içimde kalsa da ) eşimin tedavisi benim tüp bebek tedavim çok zorlandım yine yardım beklemedim ama tüm Şehre biz ödüyoruz diye yalan söyledi. Kariyerim var memurum adım ahlaksız oldu kadın dediğin ev kızı olur dedi. Eşim hepsine sustu. Hepsine.
Bu beni ondan soğuttu. Tamam ikimiz çok mutluyduk ama yoruldum . Aklımda hep bir boşanma isteği. (Psikolojik destek de alıyorum. )
Eşimin kardeşi akraba ile evleniyor ona yapılanları anlatamam herkes bilir aşırı gözüm boldur kimseyi kıskanmam ama ne bileyim zoruma gitti . Alınan ev ,eşya onları geçtim ben sadece anlayış bekledim onlardan kaynıma gösterilen anlayışın bir gramı olsa yeterdi.
Şimdi tüp bebek için dondurulmuş embriyo var . Ama ben işlem yaptırmak istemiyorum. Dışardan çok huzurluyuz uyumluyuz tatilde ailesi yokken aşırı mutluyuz ama hep bir boşanma kaçma isteği var içimde. Düzoün bir çocukluk geçirmedim sevgisiz büyüdüm doktorum bundan dolayı diyor ama yalnız da kalamıyorum. Ben mi abartıyorum sizce ?
Eşimle evlilik öncesi de dahil 12 yıllık bir ilişkimiz var. Evlilik öncesinde biz aşırı mutluyduk. Ailesi beni en baştan beri istemedi ( düşündükleri kapalı çalışmayan bir akraba vardı) .Derken eşim bir kaza geçirdi ve engelli kaldı. Ona baktım yanından asla ayrılmadım. Ailesinden çok ilgilendim. Annesi bir kez daha nefret etti inanın abartmıyorum tüm aile biliyor aşırı kıskanç biriydi. Hem de rahatına düşkün. Muhafazar bir aile olduklarını benim gibi birinin gelinleri olamayacağını ağır hakaretlerle söyledi.
Derken her şeye rağmen ( uzatmak istemiyorum) evlendik. Ama asla sorun bitmedi . Yine de ben ve eşim mutluyduk. Annesine asla karşı gelmedi gelemedi ama yaşadık gittik. Bende takıntı haline geldi annesi zira hiç durmadan boşanmamızı istiyordu. Bebeğim olmadı kısır dedi. Elaleme anlattı. Çalışıyorum tüm düğğnümü kendim yaptım ( birçok şey içimde kalsa da ) eşimin tedavisi benim tüp bebek tedavim çok zorlandım yine yardım beklemedim ama tüm Şehre biz ödüyoruz diye yalan söyledi. Kariyerim var memurum adım ahlaksız oldu kadın dediğin ev kızı olur dedi. Eşim hepsine sustu. Hepsine.
Bu beni ondan soğuttu. Tamam ikimiz çok mutluyduk ama yoruldum . Aklımda hep bir boşanma isteği. (Psikolojik destek de alıyorum. )
Eşimin kardeşi akraba ile evleniyor ona yapılanları anlatamam herkes bilir aşırı gözüm boldur kimseyi kıskanmam ama ne bileyim zoruma gitti . Alınan ev ,eşya onları geçtim ben sadece anlayış bekledim onlardan kaynıma gösterilen anlayışın bir gramı olsa yeterdi.
Şimdi tüp bebek için dondurulmuş embriyo var . Ama ben işlem yaptırmak istemiyorum. Dışardan çok huzurluyuz uyumluyuz tatilde ailesi yokken aşırı mutluyuz ama hep bir boşanma kaçma isteği var içimde. Düzoün bir çocukluk geçirmedim sevgisiz büyüdüm doktorum bundan dolayı diyor ama yalnız da kalamıyorum. Ben mi abartıyorum sizce ?