- 16 Haziran 2019
- 91
- 176
- 93
- Konu Sahibi Nedesemolmadi
- #1
Tam yirmi sene sonra boşandım. O kadar acı ki onca emek hepsi kül oldu gitti. Eski eşim beni evliliğimiz boyunca sudan sebeplerle defalarca terk etti. Her seferinde elinden tuttum getirdim. Hayatında yaşadığı zorlukları, psikolojik rahatsızlıklarını düşünüp yaptıklarını affettim. Fakat en sonunda art arda yaşanan bir dizi olay bizi boşanmaya kadar sürükledi. Iki seneden fazla oldu aile bireylerim çok büyük rahatsızlıklar gecirdi. Bu süreçte sinirlerim yıprandı. Fakat gördüm ki kocam olacak adam kendi havasında. Ben bir hastadan diğerine koşarken, onun önünde ağlarken bile beyefendi kendi planlarını yapıyordu umursamadan. Nihayetinde babamin kanserinin ilerlediğini öğrendiğim hafta sonu, üstelik anneler günü o kalkıp kendisini doğru düzgün aramayan bir adamın düğününe gitmiş. Ben de zannediyorum ki annesine gitti anneler günü için. Tabi sonra başkalarından öğreniyorum düğüne gittiğini. Niye beni de götürmedin diye sorunca da aldığım cevap "Sen hak etmiyorsun." oldu. O an dünya başıma yıkıldı. Ne kadar kötü bir insanım ki bir teselliyi hak etmiyorum. Üstelik birkaç ay önce de anneannemi ve halamı kaybetmişim. Vefatlarda da aynı soğuk tavır. El olsa hiç değilse sırtımı sıvazlar değil mi? O bile yok. Nasıl bir vefa, nasıl bir acimasizlik. Işte, art arda yaşanan bu yok sayma tavırları hasta olduğum bir gün ev işi yaparken yardım istemem neticesinde nihayete ulaştı. Elimdeki süpürgenin çelik borusunu paramparça etti. Küfürler, beddualar ile sinir krizi geçirip beni terk etti. Ama bu sefer alıp getirmedim eve. Artık çok yorulmuştum. Sonunda bitti. Sonrası ilk önce bir bosluk. Değersizlik hissi, hiç sevilmemis olmanın üzüntüsü, oğlumu nasıl yetistiregim kaygısı (Üstelik zaten cocuk, ev her şey benim uzerimde). Ardından çok iyi bir mesleğim var, Turkiye'nin yüzde onluk diliminde yer alan, başarılı bir kadın olmama rağmen hissedilen bir eziklik. En nihayetinde 20 sene boyunca nasil manipüle edildiğimi , nasil degersizlestirildigimi ancak çemberin dışına çıkınca anlamam. Yine bir şaşkınlık. Ama şimdi değerinin farkına varmak, bir hafiflik, oğlumla kurduğum hayaller, belki birgün sevilme ihtimali. Şimdi biliyorum ki bazen ihtimaller bile insanı daha mutlu edebilir. Yine zaman zaman üzüntü yaşıyorum ama evliyken yaşadığım üzüntüler daha yipraticiydi. Kimi gün dizlerimde derman bile olmazdı. Ne diyelim Allah kimseyi vefasiz bir eşle sınamasın. Sağlıcakla kalın.