Boşanmak üzereyim. Çaresizim. Ne yapacağımı şaşırdım

Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Bence o sevmiyormus sevdiğine dair bişey anlatmadiniz ki
 
Bence boşandıktan bir süre sonra oh ne dünya varmis diyeceksiniz. Hiç kötü düşünmeyin, böyle bir adamla hayatını kaybetme. Eline fırsat vermişken ne gerekiyorsa yap. Ayrıca her hakkından da yararlan affetme. Okuyunca benim aklıma 3. Kadın geldi. Allah onları bildiği gibi yapsın.
 
Kafademi .!.:
İlk kez zamanın bir an önce akıp o günlere gitmeyi istiyorum. Ama inşallah dediğiniz gibi olur. Bu bataklıktan çıkarım . İnancım yok. İnşallah dediğiniz gibi olur
Genişletmek için tıkla...
Senin adına üzüldüm cnm sen yere sağlam baski bir başkasının seni üzmesine seni incitmesine izin ver neden yalvarıp yakariyorsun ölmezsin onsuzluktan korkma bir erkek için onurunu gururunu asla ayakalti etme sen bu şekilde davrandığın sürece o kendini vazgeçilmez sanıyor. Okulunu bitir hayatına yön ver yeni bir başlangıç yap ama kendin için yap bu dünyada önceliğin hep kendin olsun....
 
Yani kusura bakmayın ama kendine ne saygınız varmış ne de sevginiz. Müstehak olmuş size. Bunları bile bile yaşayıp sonra da akıllanmış gibi yapmakla olmuyor. Yani burda ne desek boş olay sizde bitiyor.
 
12 yil eziyet cekmissin. Cektigin eziyetten mi vazgecemiyorsun? Birak gitsin. Kov gitsin.defolsun gitsin. Sen sana yetersin..
 
Bunu sadece sizin için söylemiyorum ama şu liseden beri ilişki yaşayıp evlenen çiftlerin genelinde olan bir tavır var. Küçük yaşta ilişkiye baslayip senelerce devam ettirmeyi, bunu evlilikle taçlandırmayı (!) çok büyük bir iş başarmış sanıyorlar. Sanki herkesin gözü onların üstünde. İlişkide bir pürüz çıkınca bu kadar senenin üstüne ayrılmak ölüm gibi geliyor. Sizin olanları nazara bağlamanız da garip geldi. Nazarlık bir ilişkiniz yok ki.
En başından beri manipüle edilmissiniz. O istemediği bölümü bırakıp kafasına göre takılırken siz kendinizi değil onu ön planda tutmussunuz. Okul uzamış. İnşallah mezun olmussunuzdur. Sizin şu an yapacağınız şey bu adamın aldattığını ispatlayabilirseniz ispatlayip bosanmak. Ne olursa olsun boşanmak. Sizin için bu iliski kangren olmuş bir uzuv gibi. Kesip atın ve kurtulun. Hayatı tırmalayin mesleginize, kariyerinize verin enerjinizi. Siz onun peşinden koştukça o kendini değerli hissedecek. Kendinizle meşgul olun. Siz kendinize değer vermezseniz kimse değer vermiyor örnekte görüldüğü gibi. Böyle bir ilişkide düşünülecek en son şey ise çocuk.
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Sizle yaşıtız. Ben 1.5 senelik evliyim. Evlilik çok farklı, ne sevgililik ne de nişanlılık gibi olmuyor. Sorumluluk ve özveri isteyen bir iş evlilik ve anlattıklarınıza bakacak olursak eşiniz bu özelliklere sahip değil gibi. Evlilikte sevgiden önce saygı aramak gerekli bence. Saygı olmayınca maalesef sevgi de olmuyor çünkü. Sizin çaresizliğin ve üzüntünüz bence 12 senenin verdiği alışkanlıktan kaynaklanıyor. Lütfen alışkanlıklarınızın, özsaygınızın önüne geçmesine izin vermeyin. Alışkanlıkla sevgi çoğu zaman birbirine karıştırılır. Ama bence Allah'a şükür edin ki çocuk olmadan gerçek yüzünü görmüşsünüz. Çok güzel bir bölümünüz var, okulunuza odaklanın ve bu süre içinde mümkünse psikolojik destek alın. Diplomanız ve mesleğinizle birlikte ayağınızı yere sağlam bastıktan ve yolunuza devam ettikten sonra emin olun ki üstünüzdeki yük kalkacak ve oh be iyi ki diyeceksiniz. Belki de hayatınızın dönüm noktası olacak bu olay ve yıllar sonra içten içe o insana hayatınızdan çıktığı için bile teşekkür edeceksiniz. Kendinizi yeniden inşa etmeniz gerekmiyor. Tek yapmanız gereken kendi özsaygınızı korumak ve dimdik ayakta durmak. Yolunuz açık olsun.
 
Farkında mısın seni bu hale getiren kişi eşin olacak işe yaramaz insan. Sen onun atandığı şehre gelerek, oradan okula gidip gelerek bir sürü fedakarlık yapmışsın. İnsan evlenip başka yere gidince zaten farklı bir hayata geçtiği için zorluklar yaşıyor. Bu süreçte yanında olması gerekirken olmamış üstüne doktor olmasına rağmen senin hasta olduğunu fark edip önemseyecek kadar seni düşünmemiş. Evli olduğunun bilincinde olsa nöbetler vs sonra eşiyle evinde vakit geçirirdi. Tek istediğin eşinin yanında olup sana zaman ayırmasıyken bunu bile çok görmüş. Kanserli bir parçan gibi kesip atmadıkça bu durumdan kurtulamazsın. Bende 16 yaşında tanıştığım sevgilimle evlendim. 10 yıldır birlikteyiz bu kadar uzun süren bir ilişkiyi bitirmek kafandan silmek çok zor olur ama sana kötü davrandığı için daha az yara alarak unutabilirsin. Bende çok uzun süre tek başıma kaldım. Bir evin içinde yalnız kalmanın en zor şey olduğunu iyi biliyorum. Bu yalnızlığa bir de sevgisiz ilgisiz eş eklenirse çekilecek bir hayat olmaktan çıkar. Bir an önce tek kalan dersini verip mezun ol, hayatına sana değer verip ilgi gösteren kişiyi al. Daha güzel günler elbet gelecektir 🌸
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Evlilik adı altında cendereye girmişsiniz. İster 12 yıl ister 22 yıl olsun. Hayata bir kez geliyorsunuz ve bu dünyada sizden bir tane daha yok. Değerinizin farkına varın ve kendinize iyi davranın sevgiler🙏
 
Çok üzüldüm.
Olayların içinde o kadar boğulmuşsun, o kadar kaybolmuşsun ki, hiçbir şeyi kafanda toparlayıp alt alta üstüyse koyacak durumda değilsin şu an.
Oysa şu anki hayatının dışına çıkıp biraz uzaktan baksan,
Sen de kendine üzülürsün.
Bu adam için kendini neden bu hale getiriyorsun. Adam adam değil ki.

Derhal boşanmalı ve üstündeki o yükten kurtulmalısın.
 
Geçmiş olsun demek geldi içimden. Bence öncelikle bu süreci biraz unut akışına bıraktım de, sonra tedavini ol ailenin yanında kal bu süre de okulunu bitir ve mesleğini al ve çalışmaya başla, sosyalleş zaten o zaman aslında durumu sende göreceksin ve gerekeni yapacaksın. Değer verilmeyen bir yerde, yıllarım geçti diye aslında alışkanlığa dönüşen ama sevgi barındırmayan bu eziyeti kendine yapma.
15 gün içinde boşanacağız dediğinde dedim kesin başkası var neden 15 gün, belki de kadın dedi 15 gün diye ya da süre istedi vs.

Önce sen Canım önce sen, en değerli sensin ve herşeyin önünde sen varsın. Sen kendine değer vermezsen eğer yıllarını verdiğin adam da vermiyor işte.
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Su an bosanirsan bosanmis bekar bir kadin olursun ama devam edersen bi de cocuk yaparsiniz bosanmis bekar bir anne olursun.O yuzden bir saniye bile dusunme.Benim kizim olsun pesimden surukleye surukleye bosanmaya götürürdüm seni o derece.Kurtul gitsin uyuşturucu gibi bir sey bu.Kurtul ve kendine bir sans ver
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Benim sana tavsiyem boşan hiç uzatma. Sen o adamla mutlu olamazsın.Zaten liseden başlayan aşkların sonu hep böyle olur çünkü gözü açılmamıs oluyor erkek içinde kadın içinde. Anladığım kadarıyla seninde hataların var. Sen boşan okulunu bitir işe gir hayatını yaşa. Bu saatten sonra onunla mutlu olamazsınız hiç yalandan kendini yıpratma. Ama önce iyileş doktora git ilaçlarını al ihmal etme sakın.
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Boşanma davası biteli 1 ay olmuş biri olarak üzerimden o kadar büyük bir yük kalktı ki anlatılmaz yaşanır.Sorumsuz,ilgisiz,kıymet bilmeyen,eş olmanın aile olmanın ne anlama geldiğinin farkında olmayan insanları hayatımızda tutmaya çalışmak yalnızca bize zarar veriyormuş tecrübeyle sabit.Boşanma davası açmak için çok bekledim(aile baskısından dolayı).Ama kangreni bi an önce kesip atmak gerekiyormuş.Çok fazla hasar almışsınız fakat bu iyileşmeyeceğiniz anlamına gelmiyor.Belli ki çok güçlü bir kadınsınız bunun altından da kalkarsınız.Destek alıyormuşsunuz umarım daha da iyi olursunuz.Yeni bir yıl yeni bir hayat olsun sizin için.Kimsenin sevgisine,ilgisine muhtaç değiliz.Önce biz kendimizi sevip saygı duymalıyız.İnşallah kısa sürede sizin için doğru ve hayırlı bi karar verip uygularsınız.Başlarsanız bitirirsiniz.Yeni hayatınızda mutlu,huzurlu, sağlıklı günleriniz olsun.☺️
 
Kafademi .!.:
Evet, hiç sağlam değil hemde. Asıl sıkıntı da en yakınlarımdan destek görememek oldu. Neydim, ne oldum durumu yaşıyorum. Zaten depresyonun son evresindeymişim. O yüzden bu kadar güçsüzüm. Ah eskiden olsa, çeker kapıyı çıkardım. Şu an sanki o olmasa, hayatımda bir daha mutlu olamayacakmışım gibi bir hissiyatım var. Kalbimin attığını sadece o eve geldiğinde hissediyordum. Ona sarılınca hissediyordum çünkü. Psikoterapi alıyorum. Psikiyatriste gidiyorum. İlaç kullanıyorum . Eskisi gibi yüzüm gülsün iyi olayım istiyorum. İnsanlar işte yaşadıklarından şikayet eder ya, ben her gün, gücüm kuvvetim yerine gelsin de, işe gidebileyim sabah diye hayal kuruyorum
Genişletmek için tıkla...
Ben de seneler önce 7 yıldır beraber olduğum lise aşkımdan ayrılmıştım. Beraber büyümüştük neredeyse. Her şeyi beraber yapardık. Aşırı iyi arkadaştık. Herkes gıpta ederdi bize. Sonra benzer şeyler yaşadım aldattı falan ayrıldık işte. Ben de bir daha hiç mutlu olamayacakmış gibi hissetmiştim. Şimdi kalbimi deli gibi çarptıran biriyle evliyim💜 Kıssadan hisse geçiyor.
Ama muhakkak tedavinize devam edin. Ruh haliniz çok sağlıksız. Bu da normal. Geçecek.
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...

Yaşadıkların çok ağırmış ama düşünme çıkış kapısı var neyse ki. ve neyse ki çocuk olmamış bu süreçte. Bu kadar ağır şeyleri sevsen bile unutamazsın ayrılmazsan o yüzden boşanmak ve kendi hayatına dönmek yeniden başlamak en iyisi en güzeli. Zor evet ama yapabilirsin.

Senin kadar olmasa da şuan benimde evliliğimde büyük problemler var ve bende boşanmayı düşünüyorum ama malesef 9,5 aylık bebeğimiz var ve o yüzden bitürlü yeltenemiyorum. ailemden durumu kimse bilmiyor kimseye anlatamıyorum en kötüsü de bu.. tek başıma evin içinde çocuğuma yansıtmamaya çalıştığım sorunlarımız var..birbirimize karşı fiziksel şiddetimizde oldu artık. ve bunu tekrar yaşamak istemiyorum. bisüre uzaklaşıp karar vereceğiz. Ya terapist ya avukat. tercih onun. Çünkü çcoukluktan gelme büyük bir problemi var bunu bende yaşatamaz çocuğuma yaşatamaz. Senin neyse ki çocuğun olmamış çok şükür. Bu kendini beğenmiş, hint kumaşı olan sadece kendi için yaşayan ve seni düşünmeyen adamı bence hayatında tutmamalısın kardeşim. Bilmiyorum sonraki sayfaları okumadım ama inşallah ayrılma kararı alabilirsin. ve psikologa gitmeye devam et kendine güvenini geri kazan...

hiçbir şey için geç değil. yeniden başlayabilirsin hayatına.
 
Yaşanmışlıklar var tabi. Unutmaniz kolay değil. Benzer bir durum yaşıyorum. Bizim 2 yildi. Konum da var burada. Fiziğim de guzelligim de yerinde ama benden beterine gitti. Kaldı ki sizin de bakımsız çirkin bir bayan olduğunuzu düşünmüyorum. O nasıl sizin sevginizi zamanla silebildiyse hayatına birini sokabildiyse demek ki bu mümkün. Emin olun başkası da vardır hayatında. Baştan kokan balıkları hayatımızdan atmak yerine hayatımızın en önemli yerine aldık. Ben de çok sevdim. Belki de hala seviyorum ama sözlendi. En güzel ilaç zaman diyorlar ama zamanın yanında kalbimizin yeniden atmasına ihtiyacımız var. Bosan. Çünkü baştan beri sorun varmış. Benim annem 16 yılını attı. Aşkından hasta oldu ama geçti. Unuttu babamı 1 senede. Başkasını da sevdi. Bizimki de geçecek emin ol. Ama seni tekrar kandirmasina izin verme. Ben de depresyondayım. Bu insanlar bizi iyileştirmek yerine daha dibe vuracak. Bir gün sen de aldatildigini eşin başkasıyla sozlendiginde öğrenme. Bosan
 
Kafademi .!.:
Öncelikle merhaba pıtırcıklar,
İlk kez içimi bu denli açık olarak dökeceğim. Konuyu uzatmak istemiyorum. Ama o kadar doluyum ki.
28 yaşındayım. 3 yılı biraz aşkın süredir evliyim.
9 yıllık birliktelikten sonra lise aşkımla evlendim.
Yanar döner bir ilişkimiz vardı. Ama ne olursa olsun, ben derin bir ilişki yaşadım. Çok sevdim. Sevilmek istedim. İlgi istedim. Huzurlu bir ilişki. Şeffaf, yalansız dolansız.
Çok aşıktım. Eşime o kadar aşıktım ki, kaç yıl geçmesine rağmen, o kapıdan girerken, kalbim pıt pıt atardı.
Çok severek evlendim. Birlikte yaşlanacaktık. Biz en yakın arkadaş, sırdaş, can yoldaşıydık benim gözümde.
Aynı şehirde üniversite okuduk. Küçüktük birlikte büyüdük.
Ben mimarlık fakültesi okuyordum. O tıp fakültesi.
Her neyse o mezun oldu. Mezun olur olmaz da evlenmek istedi. Benim okulum bitmemişti. Şimdi anlıyorum da, çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, çok stresli bir bölümdü benim için. Ben anksiyete ve panik atak, dikkat eksikliği ve hiperaktivite'ye sahiptim. Hiö kalmadan mezuniyet projesine kadar geldim. Sonra okulu bitiremeyeceğim, başarılı olamayacağım diye evham geldi bana . Ve hiç kalmama rağmen, bir türlü işler yolunda gitmiyor ve tek dersi veremiyordum.
O da bana, evlenelim, evlendikten sonra verirsin dedi.
Ataması oldu ve dünyalar benim oldu. Bursa'ya atanmıştı. 8 yıldır ailemden uzaktaydım. Bursa'da anneannemler, dayımlar, teyzemler vardı. Her hafta sonu nerdeyse annemler bursaya gidiyordu. Evlenmemize de az bir vakit kalmıştı. Ailelerimiz de çok iyi anlaşıyordu. Tek çocuk, babasını kaybetmiş ama dayıları vardı. Yani her şey harika gidiyordu. Sadece benim okulum bitmemişti. Düğüne 3 ay kala falan, bursada atandığı bölümde mutlu olmaduğını söyledi. Önemli değil, mutlu olmadığın bişeyi yapmanı istemiyorum dedim. Her neyse atama bişeyler sakaryaya geldik.
Düğün zamanı yanımızda olmadığı için tek başıma düğün hazırlığı yapıyordum. Annesi de destek olmaya çalışıyor falan . Her neyse dayıları ve yengeleriyle birlikte iftara geldikleri bir gün kıyamet koptu. Ben onları zorlamamak için takı istememiştim. Gelinlik bakmak için bir günümüz vardı. Çünkü sevdiceğimle birlikte bakmak istiyordum . Gelinliğim hiç pahalı olmamasına rağmen, gelinliğime laf etmişler. Kız istemeye geldiklerinde, nişan da yaptık. Ve tek bir takı takmadılar. Ben böyle şeylere gene de o gün o mutluluğumla aklıma bile getirmedim. 3 gün sonra annesi geldi. Biz sana takmayı unutmuşuz dedi. Bir bilezik vardı. Onu takabilirlerdi. Ama hala da getirip de, takmadı nişandan sonra bile.
Gelinliğimi de bu aradq eşimle seçmişiz. Eşim ödeyecek zaten. Buna rağmen laf edilince ben çok üzüldüm.
Birde kalkıp bir sürü saygısızlık olunca ramazan günü, aileme de laf söylendi. Özür bile dilenmedi. Daha da ben suçlu oldum.
Her neyse geçti gitti. Evlendik. Annesi geldi 10 günlük evliyiz daha. Ben bir taraftan çalılıyorum. Bir taraftan evlilik, bir taraftan kimsenin olmadığı bir şehre gelmişim, bir taraftan okul, ev işleri. Annesi 1 ay kadar kaldı. Kalmasına yeni evli olmamıza rağmen hiç bir lafım yok. Ama ben eskişehire gidiyorum. Gelitorum eve, yatağı eşim topladı gitti ben yokken sanıp seviniyorum. Ne güzel, eşim yapıyor diye. Meğer kayınvalidem topluyormuş. Öğrenince şok oldum . Annem bile benim odama girmez, ne münasebet. Ya bir çamaşırım çıksa, yeni evliyiz sonuçta dedim .annesine de güzelce söyledim. Anne yatağı toplama. Kadın ol da gitme bir yere, kendin topla dedi. Ben senin başka bir şehirde gidip çalışıp, okulunun hala bitmediğini bilsem evlendirmezdim sizi. Benim oğlum burda yalnız dedi. Şok oldum. Ben senin oğlun için bu eziyeti çekiyorum zaten. Sırf istediği bölümde uzmanlık yqpsın diye. Zaten bir sürü sıkıntım var. İş, okul, evlilik, ev işi, ailemin bazı durumları. Depresyona girmeye başladım. Sürekli geliyor kaynanam ve her geldiğinde tartışıyoruz. Arabamız onun üstüneydi. Araba değiştirecek olduk. Benim üstüme olacak dedi, boşanırsınız falan. Gene şok oldum.
Proje dönemi çok sıkıntılı zaten. O sırada bilgisayarımda çökmez mi . Ben kaldım. Zaten okulun bitmesine tek ders vardı. Depresyona girdim. Hiç arkadaşım yok sakarya'da. Eskişehirde bir sürü arkadaşım vardı oysa ki. Eşim de demez mi, ee bir daha mı gideceksin şöyle böyle. Maddi durumumuz iyiydi. Ama hep yoK gibi yaşıyorduk. O ayda 12 gün nöbetçiydi. Bu şu demek. Hafta içi her gün mesai ve 12 gece evde değil. Nöbetleri 36 saat. Evde duvarlar bana bakıyor ben duvarlara. İyice kötüleştim. Geliyor işten uyuyor. Uyumazsa arkadaşlaruyla dışarı çıkıyor. Bir kez bile demedim çıkma etme benle ilgilen diye. zaten çol çalışıyor, kafayı dağıtsın dedim. Ama ben git gide daha kötüleştim. Ona da dedim ben işyi hissetmiyorum. O da bana normal geçer falan minvalinde bişeyler dedi. Geçecek diye bekliyprum artık. Gece uyuyamıyırum. Sürekli ağlıyorum.haberi bile olmuyor. İşte ya, kafası bulanmasın. Bir süre sonra ağlamam kesildi. Ama kötüyüm. Hiç dışarı çıkmak istememeye başladım. O kadar kötüydüm ki yataktan çıkamamaya başladım. Temel ihtiyacım olan yemek yeme, su içme ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Meğer majör depresyondaymışım. Kendime bakmamaya başladım. Kilo alıyorum. Uyuyorum sğrekli. Onun gelöesine yakın yemek yapıp evi topluyorum. Ama hiç bişeyden zevk alamıyorum. Çok kötüydüm. Birde kızacak diye endişeleniyorum. Eskiden makyajsız ojesiz dışarı çıkmayan, kıyafetlerin birini giyip birini çıkaran ben, hiç birşeyden zevk almamaya başladım. Ama onun da etkisi oldu bunda. Makyaj yaparım, laf eder, yapmam laf eder. Kırk yılın başı kuaföre giderim ne kadar tuttu der. Varken yok gibi yaşıyoruz. Her harcadığım kuruşun hesabı soruluyor. Ben zaten okurken bile çalıştığım için, para isteyemiyorum bile. Sigara içmeyen ben sigara içmeye başladım. Saçımı taramak şöyle dursun, su içmek bile içinden gelmez mi bir insanın. Hiç mi bişeyden zevk almaz. O hale geldim. Depresyonmuş majör depresyon olmuş. Çok hastaymışım. Birde diyorum ki kendime . Sen çok kötüsün, sana iyi dayanıyor. Sürekli kendime kızıyorum. Birde o da gelip bana kızıyor. Sürekli her konuda suçlanıyorum. Daha da iyleşmedim kötü oldum. 2 sene öyle şiddetli yaşadım ki bunu. Beni doktor plmasına rağmen, doktora götürmesi gerekmesine rağmen, depresyonda bir insana yapılmaması gereken herşeyi yapıyor. Özenip bezenip yemek yapıyorum. Mantı açıyorum. Herşeye burun kıvırıyor. Ki elimin lezzeti çok iyidir. Kendime güvenimi, inancımı iyice kaybettim.ölmek istiyorum. Ailemle telefonda bile görüşmek istemiyprum.herşey çok anlamsız, zevksiz geliyor. Neyse psikoterapiste gittim. Majör depresyondasın, yalnız kalma, hiç iş yapma. İstemediğin hiç birşey yapma dedi.o hafta ev taşıdık. Herşeyi ben yapmak zorunda kaldım. Ama beceremiyorum. Koca ev
Bir koliyi çıkartıp yerleştirmedi bile. Çalışıyor ya beyfendi.Bir de köpemiz var. O konuya girmeyeyim çok uzun.
Pandemi döneminde covidli hasta baktığı için sadece, 3 gün evde 1 gün 24 saat çalışacaktı. Nasıl sevindim. Yalnız kalmayacaktım artık.
Ama bu kez yalnız değilken, yalnız olmanın ne demek olduğunu öğrendim. Çok kötüydü. Ama gene de evde diye depresyon gerilemişti. İlaçsız geçmez dedi doktorum. İlaçlarımı da kullanıyorum. Aöa evde herşeye karışıyor. Burnumdan getiriyor herşeyi. Çayı az atmışsın açık olmuş, çok atmışsın koyu olmuş tartışması bile çıkardı. Ayağımı bile uzatamıyorum evimde. Gene mi uzanıyorsun diye laf ediyor. Banyoda saatlerce kalıyordum. En azından daha rahatım diye.İnsanların içinde rencide etmeler. Kırk yılın başı misafir çağırsam, şu şöyle olmuş, bu böyle demeler. Çalışmıyor diye arkamdan konuşmalar.Neyse gene de diyorum. Birbirimiz seviyoruz şöyle böyle.
Ahh kızlar çok uzun. O kadar olay var ki ben yazmaktan yoruldum. Yaşarken nasıl neler yaşadım bilmiyorum inanın.
Neyse. benim depresyonum iyileşti. Çocul düşünmeye başladım . O da sıcak bakıyordu.
Yüzme havuzu ve spora yazıldım. Kilolarımı verip, kendimi hamileliğe hazırlayayım diye. Bir gin çok yoruldum. Uzak bir yer, arabayı da hiç bana bırakmıyor. Eve gelip uyuyakalmışım. Geldi. Arkadaşlar bisiklet binmeye çağırıyor dedi. Ben yorgunum sen git aşkım güzel fotoğraflar çek, kusura bakma bitanem, özür dilerim ama uyumak istiyorum dedim. Ki o istediği zaman asla yalnız bırakmadım şimdiye kadar.
Buna takmış. Ben onu yalnız bırakmışım. Yeterince iyi ev hanımı değilmişim. Ev pismiş, köpek tüyü varmış, amaçsız yaşıyormuşum.
15 gün eve sadece uyumaya geldi sarhoş sarhoş. Her gün yemek yapıp yapıp döktüm. Yalvardım gel artık. Bana böyle davranma diye .neyse bir pazar nöbetinde arayıp yalvardım. 15 gündür seni bekliyprum. Kızgınsın, istersen hiç konuşmayalım ama yeter ki gel diye. Tamam dedi. Güzel aüslendim yemekler yaptım . 4 de çıkıyor işten. Saat 7 oldu. Canım nerde kaldın, arkadaşlarlayım. Haber verseydin ya dedim. İşte şimdi haber verdim ya dedi. Arkadaşları da gülüyor arkada. Neyse geldi. Söz verdi bir yere gitmeyeceğim diye. Ben yemek yemicem arkadaş bekliyor dedi. Ama söz verdin . Falan dedim. Bana sen biraz annenlere git bence dedi.ki beni göndermezdi annemlere. Gittiğimde gel diye ağlardı. Aramız kötü gitsem anlarlar dedim . Ne dicem anneme dedim. Boşanmayı düşündüğümü söylersin dedi.
Yaşadığım şoku tahmin edemezsiniz. O kadar ukala idi ki. Bu böyle mi söylenir bana dedim. Daha önce hiç boşanmadım nasıl söylenir dedi. Ama gülüyor bir taraftan salak salak . 15 gün içinde bitsin dedi. Ben gidiyorum dedi, gitme kaç gündür seni bekliyorum. Neden ? Neden diye ağlıyorum. Yalvarıp ayağına kapandım. O kadar aşıktım ki . Gitti. Ben zaten majör depresyondayım. İlaçlar almaya başladım. Aradım onu da dedim ben ilaö alıyorum dön lütfen.
Döndü. Ben ağlıyorum. Lütfen gitme diye. Evdeki ilaçları topladı .sen ne kadar iğrenç bir insansın, senle evlediğim güne lanet olsun, kararsozdım ama defol git bu evden 15 günde boşanacağız dedi. Ve gitti.
Sonra ben bir süre işte annemlere gittim.
6 aydır neler yaşadığımı bir bilseniz. Bir düzeltecek olduk. Başka bir kadın çıktı. Aldatmadım dedi yalvardı ama bana düzgün bir açıklama yapmadı.
Bugün artık 7. Ay . Ve neler yaşadık bu süreçte anlatsam şok olursunuz. Saygı kalmadı. Kaç kez fiziksel şiddete, psikojik şiddete uğradım. Bana seni beğenmiyorum, çekici bulmıyorum bile dedi. Dürüstmüş. .. ama nedense aynı dürüstlüğü ilişkisi olup olmama konusunda söylemedi. Ben takıntılıymışım. Takıntı haline getirmişim.
Her neyse boşanıyorum. Bir taraftan çok kararlıyım. Ama dıygular var ya. Bir taraftan nasıl sevdiysem bitmiyor bitmiyor.
En yakın arkadaşım sevgilim . Beni anlayan destek olan yaşlanacağım insandı. Ben çocul istiyordum artık.
Nasıl ayağa kalkacağım. Bu sevgi nasıl geçecek bilmiyorum. Kararsızım. Çünkü şunu şöyle yaparsan, beni sorgulamazsan boşanmayız diyor. 12 yıl az değil. Boşanma konusunda da, çünkü bir ara pişman olup düzeltme yoluna gitmişti. Ama ben 3.kişi olayını öğrendikten sonra.
Biraz huzura ihtiyacum var.birbirimizi çok seviyorduk. Nasıl bu hale geldik anlamadım. Nazar mı değdi. Ne oldu artık bilemiyorum. Ama gurur onur bişey kalmadı bende.
Napmalıyım. Napıyorum onu da bilmiyorum. Ama çok hastayım artık. Depresyon iyice ilerledi.
Buraya kadar okuyabildiyseniz. Lütfen fikirlerinize ihtiyacım var. Çok üzgünüm. Çok dağıldım. Çok aşıktım . 12 yıl kolay silinmeyecek. Ama bu yaşadıklarım da kolay silinmez artık.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Çok çaresizim
Genişletmek için tıkla...
Köpek olayını anlatır mısın
 
bir süre önce burdaki üyelerden biri başka birinin bunun gibi bir hikayesine "erkekler maymun gibidir bir dala tutunmadan diğerini bırakmaz" yorumunu okumuştum. inanır mısınız siz başka birinden söz edene kadar ben saf gibi annesi doldurmuş da boşanıyor diye düşünecektim. başımdan ilk aşk geçti. yalvar yakar geri döndürmeye çalışmıştım ama gitti. iyi ki de geri dönmemiş diye çok sevindim. ondan ayrıldığımda "tek dostum oydu" diye ağlıyordum. şimdi ise tek başına ıkına ıkına yalnızlıktan keyif almayı öğrenebilmiş bir kadın oldum ehehe:) vakit geldi ve daha normal seviyede tapma boyutuna varmadan nasıl sevilir onu öğrendim. şimdi partnerimin olmadığı anlarda da kendime ait mutlu anlarım var. bana saygısızlık yapan herkesi artık yalnız kalma korkusu olmadan başımdan atabiliyorum. siz de bunu öğreneceksiniz. sizin çok güçlü olduğunuz hissine kapıldım
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Boşanmak istiyorum
2 3 4
Yorumlar
71
Görüntüleme
3K
libralife24
libralife24
olympian
  • Kilitli
Boşanmak, evlilik, aldatılmak
2
Yorumlar
36
Görüntüleme
1K
Benbirdost
Benbirdost
F
Annemle ne yapacağımı bilmiyorum
Yorumlar
11
Görüntüleme
470
accessdenied
accessdenied
R
  • Soru
İlişki Tavsiyesi istiyorum sizden lütfen yardım eder misiniz?
2 3 4
Yorumlar
76
Görüntüleme
2K
vesikaliyarim
V
P
Boşanmak doğru karar mı sizce de?
Yorumlar
19
Görüntüleme
881
ToFFie
ToFFie
X