• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Boşanmak yada boşanmamak.. İşte bütün mesele bu..

😊 Gülüyorum artık kusura bakmayın. Böyle birsey teklif etsem, benim bir problemim yokki, sen git gerekiyor diyorsan der. Uzlaşmak çok zor. Bazen nasıl bu kadar sürdü diye şaşıyorum kendime.
Narsist biriyse omur gecirmek zor. Ben kisi kendi istemedikce degisenini gormedim. Evlilik de tek tarafin cabasiyla olmuyor. Burnundan kil aldirmayan bir tip de daima dedigim dedik, benim dedigim olur diyor. O zaman da benim onun gozunde hic mi hukmum yok sorgulari basliyor. Hizmetkari olarak gorulmek, deger gormemek yipratir insani. Insan bazen kendi hikayesini kendisi yazmak istiyor ama kalem baskasinin elinde ise o ne yazarsa sen onu oynuyorsun.
Erkekleri anlamiyorum. Gul gibi karisi, cocugu, yuvasi var. Neden guzel guzel gecinmek varken sorun cikarirlar ki? Bu ego kime? Bence esiniz mutsuzlugu seviyor. Ozu mutsuz. Sorun sizde degil. Bunu da cozemezsiniz. Hic degilse siz mutlu olun. Neyse cok uzattim. Karsr sizin. Hakkinizda hayirlisi olsun.
 
Muhakkak ki, gelmesi lazım, gelirde. Yalnız benim kafamda şu düşünce oluyor, çocuk babamı istiyorum dediğinde, oğlum baban bir hafta sonra gelecek, 10 gün sonra yanında olacak dediğimde ve bu her ay olduğunda nasıl bir tepki vericek, onu nasıl etkileyecek? Bazen diyorumki, sen mutlu olmadıkça etrafındaki kimseyi mutlu edemeyeceksin oğlunda dahil. Önce kendini mutlu etmeye odaklan, sen mutluysan o zaten mutlu olur. Hemen sonra diyorumki, ya mutsuz olursa, ya beni suçlarsa? Şu an çocuk çok küçük, sanırım biraz duygusal yaklaşıyorum. Yoksa etrafımda anne babası ayrı büyümüş bir sürü pırlanta gibi insan var..
aynı kafa yapısındayız mesela ben diyorum oğlum diğer arkadaşlarına bakar benim babam nerede dersecunku ne kadrolarda olsun baba ayrılınca uzaklaşır özellikle yeniden evlenirse benim oğlum geçenlerde ben varım artık bosanmazsiniz diyor eşimle konuşsam düzgün konuşmuyor bile birde herseferinde ben gidip konusuyorum
 
Tartışma anında o patavatsızca içini döküyor ya, ben her ne kadar konuşmaya yaklaşsamda onun zehri benim içime akıyor ve bir noktadan sonra bende daha fazlasını alacak yer kalmadı. Mesela çok rahat 'seni sevmiyorum' diyebiliyor. Ondan sonrada konuşup anlaşınca 'ben sensiz yaşayabilir miyim?' diyor. Ben ölsem sevgim gitmeden sevmiyorum diyemem. Kişi kendi gibi bilirmiş misali, o benim içime çivi gibi çakılıyor. İçimden 'huyu böyle, ciddi değil' desemde aklım 'bitmese söyleyemezdi' diye bas bas bağırıyor. Çocuğum daha çok küçük, işte benimde en büyük korkum büyüyünce 'babam senin yüzünden yanımızda değil' demesi. Çünkü ilgili bir baba ve ayrılmak isteyen benim. Ama tahammülüm kalmadı. Yarın bir gün çocuk büyüdüğünde ortak kararlarda bulusamazsak aramızdaki tatsızlığın çocuğa yansımasından da çok korkuyorum. Zor bir durum..
aynı durumdayız benim eşim birşey söylemez ama normalde sınırlı ufak şeylere bağırır çağırır sonunda benimde sabrımı tasirrir sonrasında hiçbir şey olmamış gibi önemsemez beni takmaz ama çocuğumun sözlerine düşününce araftayim içindekileri herseferinde gidip ona dönüyorum ama önemsemiyor hatta dedim bak insanların aldatma sebebi Allah nasip etmesin ama neden böyle yapıyor yapma hiç umrunda degil
 
Tartışma anında o patavatsızca içini döküyor ya, ben her ne kadar konuşmaya yaklaşsamda onun zehri benim içime akıyor ve bir noktadan sonra bende daha fazlasını alacak yer kalmadı. Mesela çok rahat 'seni sevmiyorum' diyebiliyor. Ondan sonrada konuşup anlaşınca 'ben sensiz yaşayabilir miyim?' diyor. Ben ölsem sevgim gitmeden sevmiyorum diyemem. Kişi kendi gibi bilirmiş misali, o benim içime çivi gibi çakılıyor. İçimden 'huyu böyle, ciddi değil' desemde aklım 'bitmese söyleyemezdi' diye bas bas bağırıyor. Çocuğum daha çok küçük, işte benimde en büyük korkum büyüyünce 'babam senin yüzünden yanımızda değil' demesi. Çünkü ilgili bir baba ve ayrılmak isteyen benim. Ama tahammülüm kalmadı. Yarın bir gün çocuk büyüdüğünde ortak kararlarda bulusamazsak aramızdaki tatsızlığın çocuğa yansımasından da çok korkuyorum. Zor bir durum..
Kisi gercek duygularini kavga aninda soylermis.
Bir de ben de bosanirken oglumun senin yuzunden babam yanimizda degil demesinden korkmustum. Hic oyle olmadi. Cunku mutlu ve babasini goruyor. Birarada iken ortak payda da bulusamiyorsaniz ayrilinca da oyle olacak. Biz de oyle idik. Simdi ben karar veriyorum oglum icin gereken kararlari. Zaten oglum onun icin elimden geleni yaptigimi biliyor. Babasi ile ortak karar veremiyoruz cunku o hep oglum icin iyisi ne diye dusunmek yerine benimle ters dusmek derdinde. Ego savasinda. Ben de baktim olmayacak, velayet de bende, kendim verdim kararlari. Boyle herkes huzurlu.
 
Narsist biriyse omur gecirmek zor. Ben kisi kendi istemedikce degisenini gormedim. Evlilik de tek tarafin cabasiyla olmuyor. Burnundan kil aldirmayan bir tip de daima dedigim dedik, benim dedigim olur diyor. O zaman da benim onun gozunde hic mi hukmum yok sorgulari basliyor. Hizmetkari olarak gorulmek, deger gormemek yipratir insani. Insan bazen kendi hikayesini kendisi yazmak istiyor ama kalem baskasinin elinde ise o ne yazarsa sen onu oynuyorsun.
Erkekleri anlamiyorum. Gul gibi karisi, cocugu, yuvasi var. Neden guzel guzel gecinmek varken sorun cikarirlar ki? Bu ego kime? Bence esiniz mutsuzlugu seviyor. Ozu mutsuz. Sorun sizde degil. Bunu da cozemezsiniz. Hic degilse siz mutlu olun. Neyse cok uzattim. Karsr sizin. Hakkinizda hayirlisi olsun.
ama çocuğun mutsuzluğu üzerine mutluluk olur mu mesela benim çocuk sayısının oğlunu dayısının kucağında görse bile bana sorar benim babamda beni kucağına alıyor demi ne zaman gelecek ben babam olmadan yaşayamam diyor nasıl basederim bu durumla. Birde canım şu var herkesin yapısı farklı mesela bakıyorum bazı annelere çocuğunu bırakıp tatile sinemaya gezmeye gidiyor ben yapamam çocuğum eglenmicek ben eglenmicek gibi düşünüyorum galiba çok hasssasiz çocuk konusunda
 
Kisi gercek duygularini kavga aninda soylermis.
Bir de ben de bosanirken oglumun senin yuzunden babam yanimizda degil demesinden korkmustum. Hic oyle olmadi. Cunku mutlu ve babasini goruyor. Birarada iken ortak payda da bulusamiyorsaniz ayrilinca da oyle olacak. Biz de oyle idik. Simdi ben karar veriyorum oglum icin gereken kararlari. Zaten oglum onun icin elimden geleni yaptigimi biliyor. Babasi ile ortak karar veremiyoruz cunku o hep oglum icin iyisi ne diye dusunmek yerine benimle ters dusmek derdinde. Ego savasinda. Ben de baktim olmayacak, velayet de bende, kendim verdim kararlari. Boyle herkes huzurlu.
Ama esin tekrar evlendi mi evlenirse uzaklaşır oglundan
 
ama çocuğun mutsuzluğu üzerine mutluluk olur mu mesela benim çocuk sayısının oğlunu dayısının kucağında görse bile bana sorar benim babamda beni kucağına alıyor demi ne zaman gelecek ben babam olmadan yaşayamam diyor nasıl basederim bu durumla.
Oglum 7 yasinda idi. Benden daha cabuk toparlandi. Benim toparlanmam 3 yil surdu. Hic bana oyle sorular sormadi. Ben o donem oglumu pedagoga goturdum. Bir de baba figuru aramasin diye bir donem babamlarla yasadik. Dayisi da aratmadi babasini. Babasi da zaren hergun okuluna gidiyordu. Bir bucuk yil kadar baba evinde uasadik. Sonra ben badka bir sehire tasindim isim geregi ve yeni bir duzen kurduk. Mutlu oldugu icin sorun olmadi. Telefonla gorustuler. Beraber tatile gittiler. Ayda iki kez hafta sonlari oglunu gormeye geliyor. Zamanla hersey yerine oturuyor. O kadar korkuldugu gibi olmuyor. Babasi vefat eden cocuklar ne yapsin? Ibanin cocuklar nizden cok daha guclu. Yalniz ben niz ayrildik diye oglumu hic simartmadim. Evli iken nasilsam hep oyle davrandim.
 
Ama esin tekrar evlendi mi evlenirse uzaklaşır oglundan
Hayir evlenmedi ama sevgilisi var. Ben zaten aldatilmistim. Uzun hikaye. Evlenme ile cocuktan uzajlasma arasinda bir bag yok. Gonul uzaklasmak istemezse yollar uzaklassa da kopmuyorlar. Biz simdi baska bir sehirde oldugumuz halde 5 senedir gelip giziyor babasi. Evlilikle uzaklasma arasinda bir bag yok. Evlenmeyip cocugunu aramayan da var. Bu babaya bagli.
 
Oglum 7 yasinda idi. Benden daha cabuk toparlandi. Benim toparlanmam 3 yil surdu. Hic bana oyle sorular sormadi. Ben o donem oglumu pedagoga goturdum. Bir de baba figuru aramasin diye bir donem babamlarla yasadik. Dayisi da aratmadi babasini. Babasi da zaren hergun okuluna gidiyordu. Bir bucuk yil kadar baba evinde uasadik. Sonra ben badka bir sehire tasindim isim geregi ve yeni bir duzen kurduk. Mutlu oldugu icin sorun olmadi. Telefonla gorustuler. Beraber tatile gittiler. Ayda iki kez hafta sonlari oglunu gormeye geliyor. Zamanla hersey yerine oturuyor. O kadar korkuldugu gibi olmuyor. Babasi vefat eden cocuklar ne yapsin? Ibanin cocuklar nizden cok daha guclu. Yalniz ben niz ayrildik diye oglumu hic simartmadim. Evli iken nasilsam hep oyle davrandim.
Birde anne ilçede ilgili benim oğlumda çok duygusal bende diyorum ya kardeşim diyor gel sende kucağıma yok beni babam alır diyor şimdi vefat edenler ayrı tabi rabbim göstermesin o Allah'tan geldi diyorsunuz ama boşanma arkadaşın dediği gibi suçluluk hissedebilirsiniz
 
Hayir evlenmedi ama sevgilisi var. Ben zaten aldatilmistim. Uzun hikaye. Evlenme ile cocuktan uzajlasma arasinda bir bag yok. Gonul uzaklasmak istemezse yollar uzaklassa da kopmuyorlar. Biz simdi baska bir sehirde oldugumuz halde 5 senedir gelip giziyor babasi. Evlilikle uzaklasma arasinda bir bag yok. Evlenmeyip cocugunu aramayan da var. Bu babaya bagli.
sizaldatilmissiniz sizin durum apayrı aldatılmak olunca sizin yapacağınız birşeyde kalmıyor ama anlaşamaması olunca insan durup düşünüyor ayrılmak icin
 
Birde anne ilçede ilgili benim oğlumda çok duygusal bende diyorum ya kardeşim diyor gel sende kucağıma yok beni babam alır diyor şimdi vefat edenler ayrı tabi rabbim göstermesin o Allah'tan geldi diyorsunuz ama boşanma arkadaşın dediği gibi suçluluk hissedebilirsiniz
Ben hissetmedim. Uzun hikaye. Coktan bitmisti bizimkisi. Uzatmalari oynuyorduk biz. Kanitlayamasam da aldatildigimi hissediyordum. Huysuz, memnuniyetsiz, surekli mutsuzluk cikartmak icin bahaneler uretiyordu. Bagirip cagiriyordu. Saygisizdi. Belki de benim gitmem icin yapiyordu. Bilmiyorum. Ben gidemeyince o gitti. Biz yine de doner diye bekledik. Sonrasi bosanma. Durusmaya sevgilisi ile gelince zaten bosanmak icin gec bile kaldigimi anlamistim. Merak etmeyin kimse kimseyi suclamiyor. Olmuyorsa olmuyor iste. O caba sarfetmiyorsa neden sucluluk hissedesiniz ki?
 
Bütün evraklar hazır kapının yanındaki konsolda adliyeye gitmeyi bekliyor. Ama bunu gözdağı vermek için yapmadım, o zaman belki tepkisizliğine içim yanardı. Ben inancım kalmadığı için hazırladım evraklarımı, çabalamak diyemeyeceğim 'debelenmek'ten yorulduğum için. Ve size danışsam bile ona asla' acaba'larımı belli etmem. Ama.. Ona sorsanız ayrılmayı ben istiyorum, huzursuzluğu ben çıkarıyorum.. Hatta şöyle oluyor. Ona diyorumki 'bugünkü davranışın hakkında konuşmamız lazım, sence hersey yolunda mı?'. Konuşmak istemiyorum diyor. 'ben bu konuyu konuşmazsak rahat edemem, varsa bir yanlışım söyle.. vs..' diyorum. Bir kaç dakika konuşalım, konuşmayacağımla geçiyor. Sonra 'BEN SANA KONUŞMAYALIM DIYORUM, BEN NE YAPTIM, SEN DINLEMEDIN, SÖYLEMEDİN, BAKMADIN.. (artık konu her neyse) APTAL APTAL İŞ YAPIYOSUN, SUSUYORUM ŞURADA KONUŞMAK İSTEMİYORUM DİYORUM ZORLA BAGIRTTIRIYORSUN ADAMI'... Sonuç: o susarak çözebileceğini saniyordu, ben konuşturup huzursuzluk çıkarttım. Ama ben kafamızda büyütmeyelim, kendimizi doldurmayalım diye.. Hayır, sırf huzursuzluk çıksın diye. Manyağım çünkü ben
Siz çözüm odaklısınız anladım ama o asla değil
Boşvermiş gibi umursamaz gibi ya da öyle görünüyor
Rahatlığının sebebini anlamak gerek neden böyle rahat siz bu kadar çırpınırken
Ben de hiç sevmem mesela küs küs otur olayını varsa bir sorun konuşulsun gerekirse tartışılsın ama küsmek de ne çok saçma bir yere götürmeyen bir eylem ama kendince küsmeyi kafa dinlemek olarak da seçmiş olabilir sonuçta küs olsa da yemeği yapılıyor çocuğa bakılıyor ev işleri ilerliyor bir kaybı olmuyor ve bunları kar sayıyor olabilir
 
Kisi gercek duygularini kavga aninda soylermis.
Bir de ben de bosanirken oglumun senin yuzunden babam yanimizda degil demesinden korkmustum. Hic oyle olmadi. Cunku mutlu ve babasini goruyor. Birarada iken ortak payda da bulusamiyorsaniz ayrilinca da oyle olacak. Biz de oyle idik. Simdi ben karar veriyorum oglum icin gereken kararlari. Zaten oglum onun icin elimden geleni yaptigimi biliyor. Babasi ile ortak karar veremiyoruz cunku o hep oglum icin iyisi ne diye dusunmek yerine benimle ters dusmek derdinde. Ego savasinda. Ben de baktim olmayacak, velayet de bende, kendim verdim kararlari. Boyle herkes huzurlu.
İşte sanırım beni mutlu edecek hayat da bu. Yoksa çocuk ikimizin arasında kalırsa.. Tükettik çünkü, o saygıyı azalttıkça bende sevgi azaldı ve birbirini kaybetmekten korkmayan iki insan arasında kalmak gerçekten çok yıkıcı olur. Ama çocuk psikolojisi, benim kuzenim eşiyle boşanıyor, dilekçe verdiler bugün. Artık kavga karşılıklı şiddet boyutuna varmıştı. 6 yaşında bir kızları var. Yüksek ses duyduğunda kulaklarını kapatıp masaların altına saklanacak kadar yıkık, ama baba nolur gitme diye arkasından avaz avaz ağlayacak kadar masum. O nedenle çok büyümesini istemiyorum aslında ayrılık için. Evet babayla büyür, bu onun için kazanç olur ama bir ömür böyle sürmeyeceği için sonrası daha zor olur.
 
Ben hissetmedim. Uzun hikaye. Coktan bitmisti bizimkisi. Uzatmalari oynuyorduk biz. Kanitlayamasam da aldatildigimi hissediyordum. Huysuz, memnuniyetsiz, surekli mutsuzluk cikartmak icin bahaneler uretiyordu. Bagirip cagiriyordu. Saygisizdi. Belki de benim gitmem icin yapiyordu. Bilmiyorum. Ben gidemeyince o gitti. Biz yine de doner diye bekledik. Sonrasi bosanma. Durusmaya sevgilisi ile gelince zaten bosanmak icin gec bile kaldigimi anlamistim. Merak etmeyin kimse kimseyi suclamiyor. Olmuyorsa olmuyor iste. O caba sarfetmiyorsa neden sucluluk hissedesiniz ki?
Ama sen elinden geleni yapmışsın ayrılan bile sen olmamissin
 
Canım önce evet anne baba boşanır çocukla boşanılmaz ama bir gerçek var haftada iki görmeyede babalık ne kadar olur. Çocuk etkilenir yarın diğer çocuklar babasına sarılırken o bunun eksikliğini hisseder. Okulda ailemiz konusu işleniyor diğer çocuklar anlatırken eksiklik hissetmeyecek mi?

Çocuğun anneyede babayada ihtiyacı vardır. Bunun aksini söylemek bana inandırıcı gelmiyor.

Ama çocuğun çatışmasız bir ortamda da büyümeye ihtiyacı vardır.

Canım sizin sıkıntı çokça yaşanan iletişim problemleri olabilir. Senden ricam ortak bir arkadaşınızdan bir de eşinin ne anlatığını öğrenmeye çalış.

Yazının bir yerinde trip attım küstüm başka odada yattım yazmışsın o da susarak belki bir tür trip atıyor. Evrakları hazırladıktan sonra erkeklerin çoğundan dön aman etme gelmez. İçi desede dilleri demez.
Bir güvenilir arabulucu arkadaş akraba gerekirse terapist deneyin lütfen.
 
Canım önce evet anne baba boşanır çocukla boşanılmaz ama bir gerçek var haftada iki görmeyede babalık ne kadar olur. Çocuk etkilenir yarın diğer çocuklar babasına sarılırken o bunun eksikliğini hisseder. Okulda ailemiz konusu işleniyor diğer çocuklar anlatırken eksiklik hissetmeyecek mi?

Çocuğun anneyede babayada ihtiyacı vardır. Bunun aksini söylemek bana inandırıcı gelmiyor.

Ama çocuğun çatışmasız bir ortamda da büyümeye ihtiyacı vardır.

Canım sizin sıkıntı çokça yaşanan iletişim problemleri olabilir. Senden ricam ortak bir arkadaşınızdan bir de eşinin ne anlatığını öğrenmeye çalış.

Yazının bir yerinde trip attım küstüm başka odada yattım yazmışsın o da susarak belki bir tür trip atıyor. Evrakları hazırladıktan sonra erkeklerin çoğundan dön aman etme gelmez. İçi desede dilleri demez.
Bir güvenilir arabulucu arkadaş akraba gerekirse terapist deneyin lütfen.
Çok doğru ve objektif bir yaklaşım, çok teşekkür ederim yorumunuza. Ben çok dillenmesi, konuşulması taraftarı olmadım hiç bu durumun. Aklımdan bir çok kez geçti aslında ama.. 'Başkasının aklıyla düzelecekse' diye düşünmek yerine, 'tecrübesi olan insanlardan fikir alırsa' diye düşünüp güvenilir bir ortak arkadaşla dertleşebilirim sanırım. Sonuçta benimde bu forumda kendim için yapmaya çalıştığım bu.
 
Muhakkak ki, gelmesi lazım, gelirde. Yalnız benim kafamda şu düşünce oluyor, çocuk babamı istiyorum dediğinde, oğlum baban bir hafta sonra gelecek, 10 gün sonra yanında olacak dediğimde ve bu her ay olduğunda nasıl bir tepki vericek, onu nasıl etkileyecek? Bazen diyorumki, sen mutlu olmadıkça etrafındaki kimseyi mutlu edemeyeceksin oğlunda dahil. Önce kendini mutlu etmeye odaklan, sen mutluysan o zaten mutlu olur. Hemen sonra diyorumki, ya mutsuz olursa, ya beni suçlarsa? Şu an çocuk çok küçük, sanırım biraz duygusal yaklaşıyorum. Yoksa etrafımda anne babası ayrı büyümüş bir sürü pırlanta gibi insan var..

Ben annesi babası boşanmış bir çocuk olarak size doğruyu söyleyeyim mi ; öyle denildiği gibi olmuyor, çocuk ebeveynlerinden birini belli vakitlerde gördüğü zaman o ebeveyni kaybediyor ister istemez. Çocuğun hayatında kendi ihtiyaçlarını karşılayan bir taraf ve arada bir gördüğü başka bir taraf oluyor. 8 yıl annesiz, 25 yılda babasız kaldım, her ikisinin de yokluğunu gayet iyi biliyorum, evet psikopat bir katil ya da sorunlu bir tip olmadım ama yaralarım ömrümün sonuna kadar iyileşmeyecek. Annemi de babamı da çok seviyorum ama ikisine de kırgınlıklarım var içimde, boşanma gerekçeleri gayet haklıydı benim kırgınlığım dört çocukları olmasına, bu sorunlar baştan beri vardı bari bizi yapmasaydınız diye düşünürüm hep. Dört kardeş bu boşanmadan türlü şekillerde etkilendik, yaşlarımız küçüktü, algılayabileceğimizin ötesindeydi olaylar. Çocuk olarak söylüyorum ki anneyi babayı yanında istiyor insan, en azında 5-6 yaşına kadar çocuğa bu hak tanınmalı, ona sormadan onu dünyaya getiren ebeveynler bu sorumluluğu taşımalı. Tabi ki olaylar dayanma gücünüzü aşmıyorsa ; yani evin içinde kavga,şiddet , fiziksel zararlar yaratacak bir şeyler olmuyorsa. Mutlu anne mutlu çocuk denir hep ama öyle değil ; mutlu çocuk evin içinde dolaşırken annesinden bir bardak su isteyip sonra da gidip babasıyla oyun oynayabilen çocuktur. 41 yaşına geldim ve her zaman derim ki hayatımın en güzel zamanı 6 yaşıma kadardı, çünkü annemde babamda yanımdaydı
 
Çok benzer durumdayız farkimiznbenim eşim.ozur dilese bile bende bitti artik henüz o aşamaya gelmemişsiniz belli affederim diyorsunuz kesinlikle iyi bir terapiste gidin derdinizi söylemekten cekinmeyin baktınız hala olmuyor sen yoluna ben yoluma dersiniz.Inanin bu kadar korkunç bir şey değil boşanmak benim ayağıma doğu görevi dolanıyor ve ailem boşanmanı istemiyor.yokksa bir dk durmam
 
Yetiştirilme tarzı öyleymiş, maalesef ben çok geç farkına vardım. Ben 'yeterki çocuklarım mutlu olsun' diye kan kusup kızılcık şerbeti içen bir anne, eline 2 kuruş para geçse çocuklarına harcayan bir babayla büyüdüm. Önce büyüklere saygı, küçüklere anlayış öğretildi bana ve kardeşlerime. O ise sürekli kavgalı, sürekli küs, akrabalarla kanlı bıçaklı, dedikodu, kıskançlık olan bir evde büyümüş.. Karakterine işlediği belli, ama ben nedense insanların değişeceğine inanırım. Ben değişirim çünkü elimden geldiğince huzurum bozulmasın diye. Ama olmayınca olmuyormuş..

"O ise sürekli kavgalı, sürekli küs, akrabalarla kanlı bıçaklı, dedikodu, kıskançlık olan bir evde büyümüş..
" bu cümle dikkatimi çekti çünkü benim boşandığım kişide de bu vardı, böyle tipler huzursuzluktan besleniyor, normal olan bu sanıyorlar. Değişmiyorlar.
 
Back
X