- Konu Sahibi reginaspektor
- #1
Herkese merhaba arkadaşlar boşanmayla ilgili tüm forumları okudum ama kendime benzer bir durum bulamadım malesef
Biraz ilginç benim hikayem çoğunuz anlamsız bulacak belki de yine de paylaşmaya ihtiyacım var.2 yıldır evliyim aşk evliliği bizimkisi.Aile yapılarımızın farklı olmasından dolayı çok sancılı ve gözyaşılı bir nişanlılık ve düğün süreci geçirdik.Ailelerimizin kültürel ve ekonomik düzeyleri çok farklı birbirinden ve ailesini hiç bizaman sevip benimseyemedim. Onlar da beni çok benimseyemedi doğal olarak neyse ama uzak şehirlerde yaşıyoruz ve bana bi zararları da faydaları da yok.Aramızdaki güçlü aşktan dolayı o çok sıkıntılı dönemlerde nişanı atmadığım için şimdi pişmanım biçok şeyi yaşayamadım içimde kaldı ve şimdi değdi mi bunca sıkıntıya diye sorguluyorum hep.Eşim beni hala çok seviyor ,değer veriyor ,bana hayran ama ben eski ben değilim evet aşık değilim ona artık.Birlikte hiçbişey yapmaktan zevk almıyorum ve hep yalnız kalmak istiyorum. Çünkü farklıyız; yetiştirilme tarzlarımız, zevklerimiz, mizaclarımız..Hayalimdeki erkeğin o olmadığını yeni fark ediyorum.Sürekli eleştiriyorum ve onu yetersiz bulduğumu hissettiriyorum hem de çok acımasızca yapıyorum bunu( cinsel anlamda yanıma da yaklaştırmıyorum.Her fırsatta evliliğimizn hata olduğunu söylüyorum evet gerçekten pişmanım nişanlıyken ayrılmadığıma.Beni onun kadar sevecek birini bulamam diye ayrılmadım ama şimdi görüyorum ki sadece sevilmek hayran olunmak yetmiyormuş.Ben hayranlık duyulacak biri olmak istemiyorum ,hayran olacağım biriyle evli olmak isterdim.Çok mutsuzum ve Onu da mutsuz ediyorum bu kadar yıpranmayı hak etmiyor..Çocuğumuz da yok ve anne olmayı hiç istemiyorum zaten.Bu noktada boşanmak çözüm mü bilmiyorum sadece düşünüyorum..ortada somut bi sebep yokken ??
Biraz ilginç benim hikayem çoğunuz anlamsız bulacak belki de yine de paylaşmaya ihtiyacım var.2 yıldır evliyim aşk evliliği bizimkisi.Aile yapılarımızın farklı olmasından dolayı çok sancılı ve gözyaşılı bir nişanlılık ve düğün süreci geçirdik.Ailelerimizin kültürel ve ekonomik düzeyleri çok farklı birbirinden ve ailesini hiç bizaman sevip benimseyemedim. Onlar da beni çok benimseyemedi doğal olarak neyse ama uzak şehirlerde yaşıyoruz ve bana bi zararları da faydaları da yok.Aramızdaki güçlü aşktan dolayı o çok sıkıntılı dönemlerde nişanı atmadığım için şimdi pişmanım biçok şeyi yaşayamadım içimde kaldı ve şimdi değdi mi bunca sıkıntıya diye sorguluyorum hep.Eşim beni hala çok seviyor ,değer veriyor ,bana hayran ama ben eski ben değilim evet aşık değilim ona artık.Birlikte hiçbişey yapmaktan zevk almıyorum ve hep yalnız kalmak istiyorum. Çünkü farklıyız; yetiştirilme tarzlarımız, zevklerimiz, mizaclarımız..Hayalimdeki erkeğin o olmadığını yeni fark ediyorum.Sürekli eleştiriyorum ve onu yetersiz bulduğumu hissettiriyorum hem de çok acımasızca yapıyorum bunu( cinsel anlamda yanıma da yaklaştırmıyorum.Her fırsatta evliliğimizn hata olduğunu söylüyorum evet gerçekten pişmanım nişanlıyken ayrılmadığıma.Beni onun kadar sevecek birini bulamam diye ayrılmadım ama şimdi görüyorum ki sadece sevilmek hayran olunmak yetmiyormuş.Ben hayranlık duyulacak biri olmak istemiyorum ,hayran olacağım biriyle evli olmak isterdim.Çok mutsuzum ve Onu da mutsuz ediyorum bu kadar yıpranmayı hak etmiyor..Çocuğumuz da yok ve anne olmayı hiç istemiyorum zaten.Bu noktada boşanmak çözüm mü bilmiyorum sadece düşünüyorum..ortada somut bi sebep yokken ??
Son düzenleme:
