- 21 Temmuz 2012
- 944
- 275
- 323
- Konu Sahibi Munevvergul
-
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Daha önce forumda konu açmıştım. 3 ay gibi kısa bir evlilik sürecinden sonra boşandım. Evliliğimin düzelmeyeceğine ve eşimin ve ailesinin rezil bir aile olduğu konusunda en ufak bir soru yok kafamda. Kararımdan çok çok eminim. Öyle ki arkama bakmadan kaçtım. Arkadaşlarım da farketmiş hiç ondan bahsetmiyorsun ya da bu konuyu konuşmuyorsun ne güzel unutmuşsun dediler. Evet adını ağzıma almıyorum dediğim gibi o benim için öldü artık.
Benim üzüntüm onu kaybetmek değil de genç yaşımda dul bir kadın olmam. Kimseden kötü bir laf ya da davranış duymadım. Ki ben de kendimi bilen biriyim. Fakat kimselere göstermesem de herkes benim iyi ve güçlü durduğumu düşünse de ben her gece ağladım. O kadar çaresiz hissettim ki kendimi. Yeri geldi aileme bile anlatamadım içimdekileri. Hep Allah'la beraberdim. Gerçekten anladım ki O en gerçek dost.
İnançlı biriyim. Allah'a hep dua ediyorum. Ama bu durumu hiç kabullenemiyorum. Sürekli neden böyle oldu? Neden? diye sorup duruyorum. Bu halime de hamdolsun. Maddi olarak bir sıkıntım yok çok şükür. Ailem destekçim fakat gelin görünki bir yandan da Allah'ın gücüne gidecek diye de çok korkuyorum. Aslında bu sorgulama da şunun da payı var. Aynı dönemde evlendiğim birkaç tanıdığım var. Ve onlar o kadar mutlu ki, onlar hamile ama ben daha evliliğin ne olduğunu anlamadan birçok problemle karşılaştım. Belki kıskançlık diyin, ama kıskanmıyorum fakat ben o kadar mı değersizdim. Evlendiğim insan müsfettesi için onlardan çok daha fazla fedakarlık yaptım ama sonuç olarak benim halim de onlar da ortada. Allah kimsenin yuvasını bozmasın ama bazen o kadar üzülüyorum ki. Her şeye afra tafra yapan kızlar benden daha değerli oldu. Ben de sanki bir paçavraydım. Öylesine savruldum...
Son olarak beni endişelendiren konulardan biri de insanlardan uzaklaşıp, kendi kabuğuma çekilmem. Bu da beni zaman zaman endişelendiriyor. Sanki herkes bana bir kötülük yapacakmış gibi öyle kaçıyorum ki. Konuşmaktan, görüşmekten imtina ediyorum. Bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz arkadaşlar? Başka kimse ile bunları konuşmak istemiyorum. Buradaki görüşler benim için önemli. İyi akşamlar...
Daha önce forumda konu açmıştım. 3 ay gibi kısa bir evlilik sürecinden sonra boşandım. Evliliğimin düzelmeyeceğine ve eşimin ve ailesinin rezil bir aile olduğu konusunda en ufak bir soru yok kafamda. Kararımdan çok çok eminim. Öyle ki arkama bakmadan kaçtım. Arkadaşlarım da farketmiş hiç ondan bahsetmiyorsun ya da bu konuyu konuşmuyorsun ne güzel unutmuşsun dediler. Evet adını ağzıma almıyorum dediğim gibi o benim için öldü artık.
Benim üzüntüm onu kaybetmek değil de genç yaşımda dul bir kadın olmam. Kimseden kötü bir laf ya da davranış duymadım. Ki ben de kendimi bilen biriyim. Fakat kimselere göstermesem de herkes benim iyi ve güçlü durduğumu düşünse de ben her gece ağladım. O kadar çaresiz hissettim ki kendimi. Yeri geldi aileme bile anlatamadım içimdekileri. Hep Allah'la beraberdim. Gerçekten anladım ki O en gerçek dost.
İnançlı biriyim. Allah'a hep dua ediyorum. Ama bu durumu hiç kabullenemiyorum. Sürekli neden böyle oldu? Neden? diye sorup duruyorum. Bu halime de hamdolsun. Maddi olarak bir sıkıntım yok çok şükür. Ailem destekçim fakat gelin görünki bir yandan da Allah'ın gücüne gidecek diye de çok korkuyorum. Aslında bu sorgulama da şunun da payı var. Aynı dönemde evlendiğim birkaç tanıdığım var. Ve onlar o kadar mutlu ki, onlar hamile ama ben daha evliliğin ne olduğunu anlamadan birçok problemle karşılaştım. Belki kıskançlık diyin, ama kıskanmıyorum fakat ben o kadar mı değersizdim. Evlendiğim insan müsfettesi için onlardan çok daha fazla fedakarlık yaptım ama sonuç olarak benim halim de onlar da ortada. Allah kimsenin yuvasını bozmasın ama bazen o kadar üzülüyorum ki. Her şeye afra tafra yapan kızlar benden daha değerli oldu. Ben de sanki bir paçavraydım. Öylesine savruldum...
Son olarak beni endişelendiren konulardan biri de insanlardan uzaklaşıp, kendi kabuğuma çekilmem. Bu da beni zaman zaman endişelendiriyor. Sanki herkes bana bir kötülük yapacakmış gibi öyle kaçıyorum ki. Konuşmaktan, görüşmekten imtina ediyorum. Bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz arkadaşlar? Başka kimse ile bunları konuşmak istemiyorum. Buradaki görüşler benim için önemli. İyi akşamlar...
Son düzenleme: