Nasıl böyle derken boşanmalarına üzülmememi diyorsunuz sanırım.
Ben 6,5 yaşındaydım ayrıldıklarında. Çok çekişmeli, velayet kavgalı uzun bir süreç oldu bizimkiler için ama benim keyfim yerindeydi. Annemle yaşıyordum ama babamın yokluğu gibi bir durum olmadı, zaten velayetimi de istiyordu, o yüzden kendimi hiç "parçalanmış aile" çocuğu gibi hissetmedim. Zaten hep annemle kalmak istiyordum o yüzden çok bir sıkıntım olmadı.
29 yaşındayım, bütün çocukluğum ergenliğim gençliğim boyunca ve bu yaşımda hala hep "iyi ki ayrılmışlar" diyorum çünkü beraber kalsalar benim için daha sıkıntılı bir yaşam olurdu. Devamlı hır gür olan bir evde büyümektense böyle kafam rahat büyüdüm iyiydi
Daha 8-9 yaşındayken klasik "annenle babanın barışmasını istersin di miii, sen istersen barışırlar" diye soranlara "yoo iyi böyle barışmasınlar" derdim