Annelik zor, küçük insanlarla uğraşıyorsun. büyük olsun küçük olsun insanlarla uğraşmak her zaman zordur.
sana burada bir sürü tavsiye verecek insanlar daha önce defalarca olduğu gibi ama sen yapamıyorum, olmuyor diye bir sürü bahane sıralayacaksın. sen koca insan olarak değişmekten, öğrenmekten, uygulamaktan acizsin ama 1,5 ve 6 yaşındaki hayatın acemisi iki çocuk senin dediklerini tek seferde anlayamadığı için boğmak istiyorsun öyle mi?
şunu bil ki ne yaşıyorsan hepsinin suçu sadece sana ait. eşinin ilgilenmemesi de, çocuklarının huysuzluğu da hepsi senin suçun. sen nesin ki ailen ne olsun? sen de mızmız, uyumsuz, sürekli şikayetlenen bir insansın, çocuklar görerek öğrenir, ailede ne varsa çocuklar onu taklit ediyor sadece.
sen değişmediğin sürece hiçbir şey değişmez. sen mızmız, huysuz, asabi, arabesk olduğun sürece çocukların da öyle olacak.
herkesin yükü kendine göre ağırdır elbette. ancak çözümü bulmak da uygulamak da insanın elindedir. evlenen sensin, o kocayı seçen sensin, çocukları dünyaya getiren sensin. onlar istediği için değil sen istediğin için böyle bir eş, aile, annesin.
çocuklarını suçlamak yerine dön kendine bir bak. sen ne yaptın, yeterince çabaladın mı? sanmıyorum.
bak burada evladı uyuşturucu batağında diye her gün kanlı gözyaşı döken, çırpınan anneler var.
evladı kanser olduğu için gizli gizli ağlayan, evladına gülen anneler var.
yeter ki evladım olsun, isterse beni bunaltsın, üzsün ama evladım olsun diye her gün kahrolan, dua eden kadınlar var.
sürekli şikayetle nasıl çözüme ulaşabilirsin ki? öneriler geliyor hepsine bir bahanen var. insan istese neler neler yapar, sen istemiyorsun. sen tıpkı çocukların gibi mızmızlanıyorsun. koskoca kadınsın ama tek yaptığın şikayet etmek, çocukların çocukluk halleri dahi sana batıyor, halbuki onlar sadece çocuk ve sana kocana bakarak hayatı öğrenmeye, yaşamaya çalışıyorlar.
ne öğrettiğine bir bak, nasıl yaşadığına, çocuklarının seni nasıl taklit ettiğine bir bak.
kocan laftan anlamıyor mu anlatacaksın, gerekirse kavga edeceksin, mecburen anlayacak, başka yol bırakmayacaksın.
iyi bir anne olmak için uğraşacaksın, bahane kabul etmeyeceksin.
he kendine güvenmiyor musun? o zaman boşan ve çocuklarını kocana ver. ya da devlete ver. kafan belki rahat eder, özgürlüğün tadını çıkarırsın.
