:) o nu ilaç içtikten sonra görünce bende mi içsem diyorum
Geceleri çok geç yatmadığım halde, gündüz uyanmak istemeyip, 2-3'de uyanırdım. Ve dvd'e bir film takar onu izlerdim yatağın içinde. Acıktığımda mutfağa gidip alır gelir yatağın içinde yerken film seyrederdim. Yataktan çıkasım , yıkanasım gelmezdi. Hatta o dönem fotoğraflarımda gözlerim yumuk yumuk. Uyuyunca unutuyordum çünkü.
Sonra enerji ilaçlarına başlattı psikiyatr. Hem de iki tane. Bildiğin uykuyu alan iki ilaç . Bir de antidepresan.
Ha bir de yeşil reçete ile alınan resmen morfin tarzı bir ilaç yazdığını söyledi. Ama acil sinir krizlerinde sadece yarım içecektim.
Dinlemedim tabi sinir krizlerim o kdr çoktu ki ben bütün içtim, böyle ağızda eriyor dil altı gibi. Bütün içtim çünkü geçmiyordu.
Ama her şeye rağmen uyumaya devam ettim. 2 tane ilaca rağmen. O bütün içmeme rağmen de asla sakinleşemedim.
Sadece dışarı ifade etmeyi bitirmiştim. Ama içimde fırtınalar, volkanlar...
Dışarıdan şeker bir kız görünüyordu Sorcha ...
En kötüsü de buymuş, dışarıdan sakin ve gülümseyen gözüküp, içte yaşamak daha kötüymüş.
Ablanın da çocukluğunda bir şey olmalı. Nasıl yara aldıysam çocukluk da , sanırım bildiğimden daha fazlasını almışım.
Ve son 4 ayda sanki geçmişim tekerrür etti. Bu sefer bizzat başrol bendim üstelik.
Hani 100 yıl uyutsalar keşke diyorum.
Cidden annem babam için yaşıyorum.
İlaçları almayı bıraktım bir anda kestim. Ama fark ettim ki bazı korkularımı yenmişim, artık kapkaranlık sokakta korkmadan yürüyebiliyorum, cesurum. Ne olucaksa olsun yeter demeye başladım. İnsanların benim hakkımda düşündüklerini çok umursamıyorum ya da kendimi 9.kat olan evimizin balkonundan aşağı bıraksam nasıl olur diye de düşünmüyorum. Hayvanları zaten severdim ama daha çok seviyorum. İçkiyi dibine kadar değil 1-2 kadehte bırakmayı öğrendim.
Hasta değilim diyerek egomu tatmin etmiyorum, çünkü hastayım. Ve iyileşmeyi öğrenmeye çalışıyorum.
Tanısı ne olursa olsun, benim tasvirim; içimde bir şey var. Çıkmıyor, çıkacağını sandığım anda boğazımda düğüm oluyor.
Yalnızlığı sevmeye , ona alışmaya başladım. Eskiden hırçındım şimdi sertim. İçimde donmuş bir kalp var sanki.:)
Bunları neden anlattım bilmiyorum ama eğer ablan da cidden hastaysa sanırım böyle hissediyor .