Merhaba herkese.
Ekim ayından bu yana süren bir ilişkim var, kendisi de benim yaşadığım yerde yaşıyor normalde ama o polis olduğu için mecburi uzak mesafedeyiz. Sık olmasa da görüşebiliyoruz. Objektif olarak kendimi de onu da anlatmaya çalışacağım ve sizden ricam, konu başlığındaki sorunun cevabını bulurken bana bir yol göstermeniz... Çünkü düşünmekten kafam yanmak üzere.
Ben 27, o 30 yaşında.
Ben çevresine pozitif ama kendine karşı olabildiğince negatif biriyim.
İlişkimde de istemsizce "beni sevmiyor herhalde, değer vermiyor, istemiyor ama söyleyemiyor," gibi düşüncelere çok çabuk kapılıyorum. Hatta bazen "bitsin uzatmayalım" tarzında bile konuşuyorum. genelde o beni fikren sakinleştirip, bitmemesini veya bitmesini istemediğini söylüyor ve bu durumu kapatıp normal devam ediyoruz. Bu en az 10 kere yaşanmıştır.
O ise polisliğin getirdiği bir etki (sanırım) olarak, biraz hızlı parlayan ama çabuk sakinleşen bir yapıda.
Telefonla konuşmayı çok sevmez, ben de kapatmak istemiyorum saatlerce olsa konuşurum mesela. Sabah erken kalkmam gerek biliyorsun deyip, telefonu kapatmak istiyor. Bu defa da uykundan fedakarlık yapamıyor musun diyorum, ne alakası var diyor, değer vermiyormuş gibi geliyor.
Biraz soğuk yüzlü (kalbi yumuşak biliyorum, hissediyorum), iltifatı pek beceremeyen, canım cicim muhabbetini sevmeyen ama benim bu yönden eksik kaldığımı söyleyince kendini düzeltmeye çalışan ama başaramayan, biraz odunsu yapıda ne yazıkki:) Sıkıntımız da burada başlıyor.
Ben inatla diyorum ki seven insan belli eder, içinde tutamaz, kendiliğinden sevdiğini veya özlediğini söyler, konuşmak ister vs diyorum. Canım cicim tarzında kelimeler de bekliyorum ama içinden gelmeli, ben dediğim için değil diyorum.
O ise bana ben senin kadar yansıtamıyorum ama seni seviyorum diyor.
Evvelsi gün de en az 10'dan fazla kez bu sitemi tekrar ettiğimde dedi ki, galiba uzak mesafe yüzünden böyle diyor. Seviyorum, sevmesem söylerim diyor ama bizim işimiz gereği biraz katılık ve odunluk var bende haklısın diyor. Huzursuzum diyor, sürekli mesleki olarak yer değiştirmekten yorulduğunu söylüyor, ev almıştı onun kredi borcu var, bir sürü maddi sıkıntılar da var ve bir de üstüne sen de bana sitem ediyorsun diyor canım çok sıkkın diyor vs.
Bunları anlıyorum ama bir türlü kabul edemiyorum, seven insan bu kadar soğuk durabilir mi? Benimle güzel konuşur musun telefonda diyorum (iltifat olur, canım demek olur, seviyorum demek olur) o ise kötü mü konuşuyorum diyor. Dümdüz konuşuyor benimle farkında bile değil. Normal biriymişim gibi sohbet ediyorsun diyorum o da nasıl diyor, biraz anlamıyor bu yönden beni... Mesajlaşmayı ilgilenmek olarak yeterli sanıyor ama bence değil, bilmiyorum. :/
Biraz toksik davrandığımı kabul ediyorum, bir gün iyiyim, iki gün kötü vs. Çünkü ailevi sıkıntıların içinde boğuluyorum, bari o beni biraz sözleriyle rahatlatsın istiyorum, bu da pek olmuyor. Ailevi şeyler yüzünden ilgi fazlalılığı bekliyorsun, benim normal ilgimi de yetersiz görüyorsun diyor. Ama bilmiyorum, kafamda hep "sevse böyle olmazdı" düşüncesi var. Hiç gitmiyor. Daha önce nişan atmış, o kıza kim bilir neler yapmıştır bile demeye başladım, ona da söyledim, kesin onun peşinden koşmuşssundur dedim, istiyordun tabii ya dedim. Çiçek vs almışssındır, iltifat etmişssindir dedim de dedim... O da niye geçmişi açıp kendine saygısızlık ediyorsun diyor, bu sana ayıp olmuyor mu diyor.
Sonuç ne olur bilmiyorum, işin içinden çıkamıyorum.
Size görünen ne, siz ne düşünüyorsunuz lütfen beni kafamdaki kara bulutlardan arındırır mısınız biraz olsun. Sıkıntı bende sanırım ama sizden de objektif olarak bir şeyler duymaya ihtiyacım var. :/