Son zamanlarda gerçekten kafamı toparlayamaz oldum. Biriyle tanıştım 1 yıl evvel. Çok iyi anlaştık. Herşey rüya gibiydi. Annesi babası ayrıydı. Olabilir tabi neden olmasın anlaşamamişlar dedim. Babasiyla kaliyordu, üvey annesi vardı. Önce erkek arkadasimin icki kullandigini ogrendim. Yine problem değil, olabilir dedim. Sonra da uyusturucu kullandigini oğrendim. Bırak diye yalvardım. Ben bagimli degilim dedi. Ama icime kurt düştü bir kere... üvey annesi de evden atinca benim bütün emeğim boşa gitti. Başa sardık yine. Is yerinde yatip kalkti. Hadi dedim sifirdan baslayalim. Beni sevdigi icin ikna edebildim. Liseyi bitirmesi icin basvuru yapti, uyusturucuyu birakti... yeni bir ev bulduk ona mukemmel bir ev. Ama ben de butun bunlara onu ikna edene kadar inanilmaz yoruldum. Artik sinirlerim bile bozulmaya baslamisti. Rahatligi beni deli ediyordu. Ama onu yine de cok seviyordum. Ailem ilerde cok sorun yasayacagimizi soyluyordu. Ama dinlemedim. Ben kalbimin pesinden gidiyordum. Tavirlari degismeye basladi. Ben degiştikce o da degisti. Birden ofkeli, agzindan kotu sozler cikan biri haline geldim. Annesi yanina yerlesti. Annesi psikolojik hasta. Zararsiz tamamen. Ama tek basina yasayabilecek biri degil. Annem evlenince bizimle kalacak diyince... ailem tamam dedi. Bu cocuk sana gore degil. Ilerde cok fazla uzuleceksin. Vs vs. Ama yine de o beni terketti. Biraz da kendini begenmesine baglafim bunu. Simdi yine pesimde. Eger yazarsa affedebilirim. Cunku onu cok seviyorum. Sizce ailemin dedigi gibi mutsuz olur muyum ? Onsuz yasayamayacagimi dusunuyorum ama... eger mutsuz olacaksam vazgececegim artik.
