merhaba herkese. fikrinizi almak istiyorum
eşimle 1 yıldır evliyiz. çocuğumuz yok. ben daha istemiyorum. eşimden ve evliliğimden emin deilim. aklıma gelenleri madde madde yazacağım
-eşimle üniversitedeyken tanıştık araya bir ayrılık girdi. 2,5 sene önce yeniden görüşmeye başladık ve geçen sene evlendik. kaynanam eşime çok düşkünmüş. eşimde annesine düşkün. bunu sevgiliyken ve nişanlıyken göremedim ama şimdi farkına varıyorum. eşim evden çalışıyor. ben işteyken sürekli annesinde. (evlerimiz çok yakın) her gün gitmesini istemiyorum ama bunu söylediğimde anlayışsız, kuralcı, kavgacı olmakla suçlanıyorum. evliliğin ilk zamanlarında bunun yüzünden çok çatışıyorduk artık susuyorum ve ben sustuğum için sorun çıkmıyor.
-annesiyle gittiği yerleri benden saklıyor. tek gidiyorum diyor veya arkadaşımla çıkıyoruz diyor ama bir öğreniyorum ki annesiyle çıkmış. mevzy annesiyle gitmesi değil, benden bunu saklaması.
-kv çok soğuk bir kadın. bana kızım demesini geçtim adımla bile hitap etmiyor. evimiz çok yakın ama yemeğe gelin, kahveye gelin vs hiç demiyor. sadece oğluyla görüşmek istiyor. nişan süresinde hiçbir şeye karışmadı. hiç yardımı olmadı, hediyeyi çeyizi geçtim ailemi arayıp sormadı bile. dizim ağrıyor diye ev dizilirken gelmdi. o dönemi bir kenara bırakıp güzel bir ilişki kurmak istedim. sorumlulıklarımı dört dörtlük yerine getrdim. ama başkalarının gelinine ayılıp bayılır bana gelince bön bön suratıma bakar. eşime bunu da sordum, dedim ki ben mi bir saygısızlık yaptım annene. madem beğenmiyorsun kendine git başka kaynana bul dedi. bunu dediğinde daha 9 aylık evliydim.
-haftasonlarını annesinin ihtiyaçlarını gidermeye ayırıyor (market, çarşı, alışveriş vs). buna bile bir şey diyemiyorum çünkü üzerimde çok baskı kuruyor. evde 2 bekar erkek kardeşi,1 bekar ablası daha var. kayın pederim yaşıyor. kv'nin ihtiyaçlarını onların görmesi lazım ama kv illa eşimi çağırıyor. artık o kadar bakılandım ki buna bile ses çıkaramıorum.
-birbirimize uyumlu olmadığımızı fark ettim. eğlence anlayışımız, olaylara bakış açımız çok farklı. artık sohbet etmekten bile kaçtığımı görüyorum çünkü hiçbir şeye aynı açıdan bakmıyoruz. onun yorumları bana sığ geliyor. cinsellikten bile kaçıyorum. eşimi arzulamıyorum eskisi gibi.
-ciddi manada mutsuzum evlilik hayal kırıklığı oldu benim için.
-2 ay önce ciddi bir kriz yaşadık ve ben kesin olarka boşanmaya karar verdim. annemin evine gittim. her şeyi onunla konuştum özür diledi ve tekrarlamayacağını söyledi. şimdilik iyi gidiyor ama istediğim hayat bu değil benim. yine mutlu değilim. iyi eğitimli, kariyerli bir insanım. bu evde dört duvar arasında solup gideceğimi hissediyorum. bulunduğum şehirden ayrılmak istiyorum tayin ile. ama eşim istemiyor. ailesi burada asla kıpırdamayalım diyor.
-ailesi beni asla kabullenmedi. içlerine almak istemiyorlar. görümcemi eskiden sık sık arardım. aradığımda hiç beni sormaz. sadece kendini anlatır. ben aramadıkça aramıyor. bir süredir ben de aramayı bıraktım. kv daha fena zaten. eşimi bana karşı doldurduğunu düşünüyorum. eşimin oraya bensiz gidişi sıklaşınca tartışmalarımız artıyor.
-eşim her şeyi ailesine anlatır. marketten aldığımız şeyden tutun gezmeye gidince uğraığımız yerlere kadar. bu konuda da uyardım yine kavgacı oldum.
-bana gittiğimiz yerlerde eşlik etmek istemiyor. 3. kişilerle görüştüğüöüzde sürekli laf söylüyor onlara benim burnumdan geliyor. kimseyi beğenmiyor. aileme hep tek gitmemi istiyor. sık sık annenlere git gece kal diyor. istemiyorum evimde kalmak istiyorum dediğimde yine ben suçlu oluyorum. obenim iyiliğimi düşünüyormuş ben anlamıyormuşum
özetle aklıma gelenler bu kadar. artık kavga çıkmasın diye her şeye susuyorum. ama bu seferde ezilen ben oluyorum. mutsuzluğumu herkes fark ediyor sürekli rol yapmaktan yoruldum. yorumlar için şimdiden tşkler
