1 sene boyunca çok mutlu ilerleyen bir ilişkim vardı. Bu zamana kadar ailesiyle tanıştırdığı ve onların bi kıza bu kadar istekli olduğu tek kişiydim. Kız kardeşiyle aynı yaştaydık onunla bile artık dost gibi olmuştuk. İşyerindeki çalışanlar, çevresi, akrabaları herkes bizi çok yakıştırıyordu ve iyi de anlaşıyorduk.
Kendisi çok kıskanç, sahiplenici ve sözünün dinlenmesini, ona sorulmadan bişey yapılmamasını isteyen bi karakter öncelikle (Başak erkeği). Ben artık ciddiye (yavaş yavaş evliliğe) giden bir ilişki olduğundan kırmadan dediklerini yapmaya çalıştım hep. Aralarda ikilettiğim zamanlar hemen kavga ediyorduk. İlk büyük kavgamız kuzenim erkek arkadaşıyla tanıştırmak istedi ve buna izin istememden oldu. Yabancı bi erkek olduğu için buna tahammül dahi edemedi. Savunmaya geçince daha çok suçladı, 2 gün kavgalı kaldık ve ben sonrasında alttan alıp gönlünü aldım.
1 ay boyunca yine eskisi gibiydik, hiçbir şekilde birbirimizden soğuma uzaklaşma olmadı. Sadece uyardı bu son olsun, seni artık uyarmak istemiyorum kızacağım şeylerde dedi.
Ve bigün işyerindekilerle sabah kahvaltısı yapalım dedik, herkes bayan sadece 1 erkek vardı masada (çocuk aynı zamanda çalışan ablalardan birinin erkek kardeşi olduğu için). Fotoğraf çekmem için rica ettiler çocukta benim yanımda oturuyordu, çektim ve sevgilime de attım. İşyerinden olduğu için sıkıntı yapmaması gerekirken olayı ayrılığa kadar getirdi, gözü dönercesine sözler söyledi ve ayrıldı. Alttan alıp açıklama yapmama bile izin vermedi. Elimden geleni yaptım beni dinlemedi sildi her yerden ve unutmaya çabalıyor, mutluymuş göndermeleri yapıyor hesaplarından.
Böyle bir konu için bu ilişkiyi bitirmeyi göze almasını hazmedemiyorum. Sevdiğini biliyorum belli de ediyordu, herkeste söylüyordu ama gurur nasıl bu kadar sevginin önüne geçer? Kardeşi, annesi onun abarttığının farkında fakat onları bile dinlemiyor bana haksızlık yaptığını bildikleri için.
Sizce ben tekrar çabalamalı mıyım, yoksa o abarttığının farkına varıp geri dönecek midir?
