kendimi bildim bileli acısını çektiğim kocaman bi derdim var, küçücükken bile bende çok büyük yaraydı. Yaşım ilerledikçe baskıların dozu arttı, katlanamaz oldum. Hayatımda kimseye , canım bildiğim sevdiğime bile tam olarak anlatamadım derdimi. Ben bu yükğ kaldıramıyorum artık. Problem annem... Küçüklüğümden beri kardeşlerime iyi davranıp beni itip kakar, sevmediğini istemediğini söylerdi. Küçücük bi çocukken anne sevgisine ihtiyaç duyup sarılıp sokulmak istediğimde bile beni iter kucağından atardı. Sevmiyorum seni derdi, bazen dik durmak isterdim, ben de seni sevmiyorum o zaman der küserdim. Ama bi kenara çekilir ağlardım hep.
22 yaşındayım. Annemin psikolojik şiddetinin dozu özellikle 17 yaşımdan sonra çok daha arttı. Lise dönemimde de dayanılmaz baskıları vardı ama , lisedeyken okul çevrem arkadaşlarımla öyle mutluydum ki , bir nebze olsun takmıyodum annemi bunu başarabiliyordum. Ergenlik dönemi, kiloluydum ve esmer bi kızım. Annem bana hep ne kadar çirkinsin, hiçbişey yakışmıyor diyecanımı yakardı. O zamanlar kimseye kendimi beğendirme derdim yoktu takmazdım. Üniversite sınavı döneminde bazı talihsizlikler yaşadım, seneye tekrar hazırlanırım belki dedim bir kere , bana "zaten çirkinsin, bir de yaşını geçirip kartlaşıp başıma mı kalacaksın. Bu sene kazanmazsan seneye seni üniversiteye falan göndermem" dedi. Zaten ilkokuldan beri beni her canı istediğinde snei okuldan alırım diye tehdit ederdi. Ben çalıştım, üniversitede istediğim bölümü kazandım. Ama annemin o sözlerinden sonra ilişkimiz iyice kopmuştu. Diğer kardeşlerimin okulları derslerini öve öve bitiremezken, ben snaki beni okutması bana bir lütufmuş gibi hep bunun karşılığını vermek zorun gibi kullanılırdım. Özellikle üniversiteye başladıktan sonra Yaklaşık dört yıldır annem evde yemek pişirmemiştir, sınav olsun vs ne olursa olsun ben derslerimden önce ev işlerine koşmak herkesin her hizmetini görmek sonra derslerime bakmak zorundaydım. Buna rağmen annem hep bana eziyet etti. Hizmetçiniz olsa, yaptığı işe bir teşekkür edersiniz, ben kimseden teşekkür bile görmedim. Hep hakaretler yedim, oturduğu yerden bana emirler yağdrıp sonra bi de beğenmeyip azarlardı. Ağzımı açıp itiraz ettiysem dayak yedim.
Babam çoğu zmaan yanımdaydı, annemin yaptığı zulmü bilirdi de anneme karşı hiç gelemezdi. Ama en azından bana destek oluşu bile bana iyi gelirdi. Sonra üç sene önce birini sevdim, ahlaksızca hiçbişey yapmadım. Annem babamı öyle bi doldurdu ki hep, ben babamın gözünde ahlaksız damgası yedim, babamı da böylece baba sevgisini de kaybettim.
Kardeşlerim hep çok şımarık, çok isyankarlardı. Onlara bir gün bile uyarmak maksadıyla bile annemin kötü davrandığını görmedim. Kardeşlerimin gözünde hiçbir değerim yok, beni insan yerine bile koymuyorlar. Ben artık dayanamıyorum. Ben her gün ağlamaktan bıktım. Benim neden herkesinki gibi bi annem olmadı.