Buranın müdavimi olmaktan nefret ettim artık. Daha önce abimle ilgili bir konu açmıştım, geçen hafta intihara teşebbüs etti, bilmeyenler için. Bunun dışında da tartışmalarımız olmuştur hep. Sinirini kontrol edebilen bir insan değil. (Psikolog kendisi!) Sürekli tartışan kardeşler değiliz ama kavga ettiğimiz zaman da çok yıpratıcı oluyor. Bu akşam da gayet şakalaştık falan beraber yemeği hazırladık. Bu arada ikimiz kalıyoruz. Tam sofraya oturduk, bir şeyden bahsederken sesini yükseltti, tersledi falan ben de suratımı astım haliyle. Yani bunu isteyerek yapmadım, tutamıyorum kendimi. Son zamanlarda fazlasıyla doldum zaten, dokunsanız ağlayacak hale geliyorum. O da öyle yapınca suratım asılmış. Bu sefer de haydi burdan başladı kavga. Kalktım elimi yüzümü yıkayacağım, başladı otur şuraya bilmem ne. Küfürler falan. Kola şişesini fırlattı, tekmeledi. Etrafındakileri vurup, kırmaya başlıyor hemen. Ben de korkuyorum haliyle. Oturdum sofraya ama dayak mı yedim yemek mi yedim bilmiyorum.. Artık dayanamıyorum.. Buraya yazıyorum çünkü biraz daha içime atarsam artık ben kendime zarar vericem. Geçen dönemki derslerimden kaldım, bu dönem evden çıkmak istemiyorum. Düşünün sınav günü giyinip kapının önünden geri döner mi insan? Ne dışarı çıkmak ne de biriyle konuşmak geliyor içimden artık. Bana bir akıl verin nolur, artık kendiminkini kullanamıyorum. Bunları yazarken bile su gibi aktı gözlerimden yaş..